Heldhaftig Schotland houdt Engeland in bedwang na vermakelijke Battle of Britain

Door Geert Langendorff 

Met de steun van duizenden dolenthousiaste supporters op de tribune van Wembley heeft Schotland tegen Engeland de rentree op een EK na 25 jaar opgefleurd met een gelijkspel (0-0). Dankzij de onverwachte remise behoudt het elftal van bondscoach Steve Clarke zicht op de volgende ronde. Een zege op Kroatië op dinsdag moet volstaan om voor het eerst in de geschiedenis de groepsfase van een eindtoernooi te overleven.

Schotten, verzameld rond Hyde Park, Covent Garden en Leicester Square in het centrum van Londen, beloofden ‘by hook and by crook’ kaarten te bemachtigen voor de interland later op de dag. Getuige de tientallen blauwe shirts in Engelse vakken van het stadion was een flink aantal erin geslaagd om een ticket te ritselen. Vocaal wekte de Tartan Army, officieel maar 2600 toegangsbewijzen toegekend, de indruk in de meerderheid te zijn.

‘Yes Sir, I Can Boogie’, het voetballied van de Schotse fans tijdens het EK, werd zo luid ingezet dat de discohit van het Spaanse duo Baccara al het andere geluid op Wembley overstemde. Het geklap, gefluit, en geschreeuw van de uitgelaten menigte, grotendeels ‘s ochtends aangekomen op de luchthaven Heathrow, gaf het Schotse team moed en energie om de ‘Auld Enemy’ aan het wankelen te brengen.

_{Tekst loopt door onder foto...}

Onder leiding van aanvoerder Andy Robertson knokte de ploeg, in het eerste groepsduel op Hampden Park door Tsjechië te kijk gezet (2-0), zich richting het doel van keeper Jordan Pickford. Meer op basis van wilskracht dan met finesse, maar de Schotten bleven in de eerste helft goed overeind tegen de Engelsen. Robertson, de back van Liverpool, bood de aanhang na een halfuur spelen zelfs uitzicht op een stunt.

Met een tikje stuurde hij de opstomende Kieran Tierney weg. De verdediger van Arsenal zette Reece James met een kapbeweging voor schut om de bal vervolgens met een boogje voor de voeten van Stephen O’Donnell te lepelen. Pickford keerde diens schot fraai, maar de bal vloog richting het hoofd van Ché Adams. De aanvaller schrok van de kans en mikte de rebound met zijn hoofd over het doel.

,,Scotland, Scotland, Scotland”, zongen de fans euforisch. Kon de ploeg, sinds 1998 niet meer op een eindtoernooi verschenen, de kwalitatief veel betere rivaal dan toch verrassen? Na de rust gaf Engeland vrijwel direct het antwoord. Het team van bondscoach Gareth Southgate voerde het tempo op en gaf de Schotten nauwelijks ruimte om op te bouwen. Een treffer leek een kwestie van tijd en bij een openingsdoelpunt was Engeland al zo dichtbij, maar John Stones kopte op de paal.

Vooral Phil Foden gaf de wedstrijd, gespeeld in de stromende regen, kleur. De middenvelder van kampioen Manchester City strooide met slimme passen en dribbelde langs tegenstanders alsof het een trainingspartij betrof. Schotland kraakte maar slaagde erin met felle tackles de Engelse opmars te stuiten. En af en toe kreeg het zelf een kans. Pickford, de beste speler aan de zijde van de Three Lions, gaf geen krimp.

Southgate haalde Foden na een uur naar de kant. Invaller Jack Grealish, de lieveling van het Engelse publiek, deed de toeschouwers opveren, maar de technicus bracht niet hetzelfde venijn als de ‘Iniesta uit Stockport’. Het Schotse publiek, dat elk balcontact begeleidde met lawaai, begon voorzichtig weer te geloven in een stunt. Een zege werd het niet, maar het gelijkspel voelde als een overwinning.

De wedstrijd nog eens herbeleven? Lees hieronder het liveblog over deze gepassioneerde wedstrijd terug.