Beste Corneel van Oosterweel, zowel CD&V als N-VA zitten tot hun nek in de drek

Beste Corneel van Oosterweel

Al meer dan twee jaar leef ik met een knagend verdriet dat ik verborgen houd voor de buitenwereld. Het is een gevoel dat moeilijk te omschrijven valt. Vergelijk het met de pijn die je voelt nadat je voor het eerst door een lief bent gedumpt. Het klinkt bizar, maar geloof me: ik mis u.

Ik herinner mij nog het dolle enthousiasme waarmee Ben Weyts, huidig minister van Kinderbesmetting, u in april 2019 voorstelde aan het publiek. Heel Vlaanderen sloot u meteen in het hart als de mascotte van de werkzaamheden rond Antwerpen. Voortaan zou alle communicatie vanwege de overheid naar het brede publiek toe via u verlopen. Een meesterlijk idee! De oogjes van de minister fonkelden van blijdschap, al sluit ik niet uit dat het reclamebureau iedereen vlak voor de feestelijke onthulling had getrakteerd op enkele stevige neuten jenever. In ieder geval, de vreugde was groot. Eindelijk zou de overheid erin slagen om de kloof met de burger te dichten. Ja, ú was de bruggenbouwer – enfin, tunnelbouwer – waar dit graafschaf op zat te wachten.

Jürgen Conings

Maar de teleurstelling sloeg snel en hard toe. Na die ministeriële presentatie raakte u op slag spoorloos. Nooit bent u sinds die dag nog ergens te bespeuren geweest. Soms reed ik in het midden van de nacht, helemaal verloren en doelloos, van Gent naar Antwerpen, in de hoop u onderweg toch érgens te kunnen aantreffen, maar helaas – telkens opnieuw moest ik na de Kennedytunnel in tranen rechtsomkeert maken. Ik leerde ermee omgaan, met die Corneelloosheid, probeerde uw afwezigheid een plaats te geven en ontwikkelde een aantal hypotheses ter verklaring. Had de minister u mee naar huis genomen, om zijn hangbuikvarkens een plezier te doen? Was u ergens in een doofpot gesukkeld en nooit meer teruggevonden? Of, wat mij pas te binnen schoot: bent u ontsnapt om de vlucht van Jürgen Conings voor te bereiden, door op strategische plekken water en proviand te verstoppen? Driewerf nee, vermoed ik nu. U hebt na uw aanstelling als mascotte wellicht inzage gekregen in alle PFOS-dossiers en bent gedegouteerd opgestapt. U wilde met dat hele vermaledijde Oosterweelgedoe niets meer te maken hebben. Hulde!

Bart De Wever

Hebt u het gezien, woensdag in het Vlaams Parlement? Hoe zowat de integrale Vlaamse regering door de oppositie voor schut werd gezet? Met, euh, dinges, minister-president Jan Jambon en voormalig minister van Mobiliteit en Volksvergiftiging Ben Weyts op de eerste rij? Wat intussen letterlijk en figuurlijk naar boven is gespit, tart elke verbeelding. Hoe deze lui – nadat ze eerder de coronacrisis helemaal hebben mismeesterd – ooit nog de stem van een brave, bonafide burger kunnen krijgen, is mij een raadsel. Vooral CD&V, met Joke Schauvliege, en N-VA, met zowat iederéén, zitten tot hun nek in de drek en zelfs Bart De Wever slaagt er niet in om daar gezwind door te vliegen, zoals dat hem ánders altijd lukt – zijn afleidingstactieken bereikten een nieuw dieptepunt met die foto van een kleintje uit de vondelingenschuif, die het beeld van een zorgende vader moet creëren.

Men zou er, Kameraad Corneel, zowaar pessimistisch van worden aangaande de werking van onze representatieve democratie, waarin de burger bestuurd wordt door gewone, feilbare, niet altijd even snuggere, soms pertinent kwaadaardige en valse, hemeltergend onbekwame medeburgers. Door zichzelf, quoi. De democratie is een bestuursvorm die rammelt en kraakt en stinkt in alle gaten, kieren en scharnieren.

Manu Claeys

En toch moeten we deze doffe ellende omhelzen. Er is, dat weten we, geen systeem dat minder giftig is. Ja, er bestaan participatietijgers zoals Manu Claeys van burgercollectief StRaten-Generaal, die denken van wel. Hij wil graag een tunnel ónder de representatieve democratie graven – in zijn wildste dromen schaft hij niet alleen de opkomstplicht, maar ook het opkomstrecht af. Hij laat zich inspireren door denkers zoals wijlen Benjamin Barber, die de stembus vergeleek met een openbaar toilet waarin wij ons gevoeg doen. Jaren stond Claeys op barricades, belegde hij volksvergaderingen en persconferenties, gaf hij interviews en was hij een troetelbron voor media – alles voor onze gezondheid!

Edoch! Sinds hij ruim twee jaar geleden – net voor uw lancering, zowaar – lid werd van de raad van bestuur van Lantis, de bouwheer van wat létterlijk de Werf van de Eeuw wordt, viel er geen barricade of volksvergadering meer te bespeuren. De Grote Manu Claeys Show was afgelopen. De lippen gingen op elkaar. En wat hij vandaag over 3M en PFOS zegt, is nog pijnlijker dan het al zo wrange politieke gekronkel. De moraal van het verhaal: toch liever een minister dan iemand die zegt dat hij alleen ‘zichzelf’ vertegenwoordigt. Die eerste kunnen we straks tenminste nog wegstemmen. Ik vermoed, beste Corneel, dat u dat allemaal hebt zien aankomen en daarom uw takenpakket meteen hebt geloosd.

Rest mij nog de vraag: bestaat er ook een Cornelia? En legt zij eieren?

Kakelende groeten

Joël De Ceulaer, senior writer