Historicus Nadia Bouras: ‘Voor vegetarische Turkse pizza ga ik speciaal naar de Kinkerstraat’

Kerk 

“De kapel van de Communitaire Gemeenschap Oudezijds 100, naast Casa Rosso. De initiatiefnemers van die gemeenschap hebben de Arabische school opgericht, waar ik op heb gezeten en een boek over heb geschreven. Zo heb ik die plek leren kennen. In coronatijd wandel ik vaak door de stad en ga ik daar even naar binnen. Een soort geheim adres in Amsterdam, en altijd open voor iedereen.”

Dagelijkse boodschappen

“De Albert Cuyp. Ik ben daar in de buurt geboren en opgegroeid en kwam er als kind al. Nu kom ik er een paar keer per week voor groente en fruit, kip en olijven. De mannen van Twins Olives zijn de gangmakers van de markt. Er staan altijd gigantische rijen voor hun kraam. Ze delen altijd iets uit en hebben lekkere broodjes.”

Standbeeld 

“Het beeld van Berlage op het Victorieplein. Ik zat als kind op school in de ­Rivierenbuurt en we liepen daar altijd langs. Dan klommen we in dat standbeeld, helemaal tot aan zijn hoofd. Dan had je een mooi uitzicht over het buurtje. Dat zijn fijne jeugdherinneringen.”

Broodje 

“Vegetarische Turkse pizza van Demirel. Daarvoor ga ik speciaal naar de Kinkerstraat. Het is niet makkelijk om een Turkse pizza vegetarisch te krijgen, maar de eigenaar van deze zaak kan het als geen ander. Inmiddels kent hij mijn hele familie, want ook mijn zussen komen er regelmatig.”

Dit kan veel beter

“De grachten moeten autovrij worden. Ze zijn prachtig en je zou er mooie boulevards van kunnen maken, maar nu zijn ze een soort parkeergarage voor auto’s. Zo zonde. Weg met die auto’s!”

Amsterdam voor kinderen

“Het leukste vind ik om gewoon met mijn kinderen door de stad te lopen, want kinderen kijken anders. Door hun ogen leer ik de stad opnieuw kennen. Laatst ging ik met mijn 8-jarige dochter naar een Anne Frank-avond in het Anne Frank Huis. Hoe mijn dochter dat beleefde, en dat ze in het gastenboek aan Anne schreef dat het zo gruwelijk was wat haar is over­komen, maakte veel indruk op me. Ik vind het als historicus ook mooi om die verhalen met haar te delen, natuurlijk.”

Wil niet dood gevonden worden

“Op de schommel op het dak van de A’DAM Toren. Ik zie er weleens toeristen op zitten en dan denk ik echt: why? Ik vind het doodeng.”

Eerste keer in Amsterdam

“Ik ben geboren in het Wilhelmina Gasthuis. Tot mijn dertiende woonde ik in De Pijp, daarna verhuisden we naar Nieuw-Sloten. Een totaal andere wereld, uit de polderklei getrokken. Maar we woonden in de stad met zeven mensen op 60 vierkante meter, dat werd te klein. Het was de droom van mijn ouders om te verhuizen naar een eengezinswoning. Gelukkig zat ik op school op het Museumplein, waardoor ik nog vaak in mijn oude buurt kwam.”

Speciaalzaak

“Er gaat geen feest voorbij zonder gebak van Holtkamp. En hun saucijzenbroodjes zijn halal. Ik vind het fijn dat ze meedenken met de behoeften van de stad. Mijn kinderen en man zijn dol op die saucijzenbroodjes. Ik ben vegetariër. En iets heel anders: ik ga ook graag naar de interieur- en designstudio van Mina Abouzahra, aan de Zeeburgerdijk. Ze maakt meubelstukken die traditioneel en modern combineren. Ze verkoopt ook de mooiste Berber-tapijten, die vrouwen in Marokko knopen.”

Kapper

“Kapsalon Saadet in de Van Woustraat. Ik laat daar regelmatig mijn wenkbrauwen doen, met epileerdraad. Een heel mooie techniek die ze in Turkije en het Midden-Oosten veel gebruiken, echt een ambacht. Bij wat duurdere salons doen ze het ook, maar hier kost het maar zo’n twaalf euro.”

Met pek en veren de stad uit

“Ratten! Ze zijn hondsbrutaal, schieten zo langs je voeten. Ze zijn ook niet bang, hè. Duiven zonder vleugels zijn het, nog enger dan die schommel. De Amsterdamse VVD wilde met luchtbuksen op ze schieten, maar dat vind ik echt asociaal. Mensen moeten gewoon hun rommel opruimen.”

Dieren in Amsterdam

“Ik stond met mijn dochter in Artis naar een leeuw te kijken. Plots draaide hij zich om en sproeide hij zijn pies over ons heen. Ik kreeg het helemaal over mijn kleren. Iedereen gillen, natuurlijk. Het was zijn manier om te zeggen: ‘Sodemieter op, wat staan jullie naar me te kijken’.”

Favoriete Amsterdammer

“Abdelhak Nouri. De foto van zijn verdrietige vader die met de hand op het hart vanuit de auto de menigte bedankt, is iconisch en hartverscheurend. Het heeft veel indruk gemaakt op Amsterdammers, op eigenlijk iedereen. Als je zo veel mensen op de been weet te krijgen, ben je heel groot. Ik zal die beelden nooit vergeten.”