Kan Villarreal (of heel misschien AS Roma) voorkomen dat de Europese finales wéér Engelse feestjes worden?

Dinsdag plaatste Manchester City zich al voor de CL-finale door Paris Saint-Germain uit te schakelen, een dag later won Chelsea overtuigend van Real Madrid, waardoor het miljoenenbal sowieso een Engelse winnaar krijgt. Donderdag is het de beurt aan de Europa League, en ook daarin staan de Premier League-clubs er goed voor. Manchester United won de heenwedstrijd tegen AS Roma al met 6-2 en kan de eindstrijd bijna niet meer missen, terwijl de uitgangspositie van Arsenal (dat thuis een 2-1 nederlaag moet goedmaken tegen Villarreal) ook niet bepaald dramatisch is.

Mochten de twee finales dit seizoen inderdaad volledig uit Engelse clubs bestaan, dan is het voor de tweede keer in de geschiedenis dat álle vier de Europese finalisten uit hetzelfde land komen. In 2018/19 was dat eveneens het geval. Mede omdat Ajax in de dying seconds onderuitging in de halve finale van de Champions League, werden de twee finales ook toen Premier League-aangelegenheden: Liverpool-Tottenham Hotspur (CL) en Chelsea-Arsenal (EL).

Het kwam in de historie wel regelmatig voor dat Europese finales tussen twee clubs uit hetzelfde land gingen. Of sterker nog: clubs uit dezelfde stad. Real Madrid en Atlético Madrid stonden in 2013/14 én in 2015/16 bijvoorbeeld tegenover elkaar in de Champions League-eindstrijd. In 2012/13 won Bayern München van Borussia Dortmund, in 2007/08 speelden Manchester United en Chelsea tegen elkaar, terwijl AC Milan en Juventus het in 2002/03 tegen elkaar opnamen. In 1999/2000 gebeurde het voor het allereerst dat twee ploegen uit hetzelfde land in de CL-finale tegen elkaar streden: Real Madrid-Valencia.

Een niveau lager kwam dat vaker (en eerder) voor. In de allereerste finale van de UEFA Cup (1971/72) stonden Tottenham Hotspur en Wolverhampton Wanderers tegenover elkaar. Later roerden vooral de Italianen zich in dat toernooi. Want na Eintracht Frankfurt - Borussia Mönchengladbach (79/80) waren ook Juventus-Fiorentina (89/90), Internazionale-AS Roma (90/91), Parma-Juventus (94/95) en Internazionale-Lazio (97/98) finales tussen clubs uit hetzelfde land. Overigens was alleen die laatstgenoemde eindstrijd een enkel duel, in de andere gevallen ging het om een heenwedstrijd en een return.

Qua finalediversiteit was vorig seizoen een uitstekend voorbeeld. Omdat de CL-finale van 2019/20 ging tussen Bayern München en Paris Saint-Germain, en de EL-finale een duel tussen Sevilla en Inter was, kwamen de vier finalisten uit vier verschillende landen. Mede dankzij Ajax was dat ook in 2016/17 het geval. De Amsterdammers verloren toen in de EL-finale van Manchester United, terwijl de CL-finale tussen Real Madrid en Juventus ging. Ook in 2005, 2009 en 2010 waren er vier competities vertegenwoordigd in de twee finales.

Dit jaar is dat dus sowieso niet het geval. Alleen als Villarreal de voorsprong vasthoudt in Londen of AS Roma voor een gigantische stunt zorgt, wordt het Engelse EL-feestje verpest. Komt het wél tot een tweede ‘All English Final’, dan zullen voorstanders van de Super League een extra stok hebben om te slaan: Manchester City, Chelsea, Manchester United én Arsenal hoorden allemaal bij de twaalf ‘founding members’ van het meest gehate voetbalproject van de laatste decennia.