Chelsea naar finale Champions League, Hazard verdwaalt op Stamford Bridge

Real Madrid heeft twee wedstrijden gespeeld tegen Chelsea waarbij Zinédine Zidane bewust koos om uit de comfortzone te treden. Anders dan gewoonlijk het veld bezetten, anders dan normaal de posities invullen. Dat was casino spelen uitgerekend tegen een elftal dat al maandenlang voetbalt met een handleiding en met automatismen.

Op Stamford Bridge startte een linksbuiten als rechterwingback (Vinícius Júnior), stond een centrale verdediger haast rechtsachter (Eder Militão) en liep Eden Hazard in het Londense niemandsland. Dit Real Madrid heeft met veldheer Zizou zovele oorlogen gewonnen door naar niets of niemand om te kijken. Tegen Chelsea in mei 2021 besloot Zidane plots het geweer van schouder te veranderen. In elke voetballogica wordt zoiets afgestraft.

Dat Zidane verdediger Sergio Ramos aan de aftrap bracht, na twee maanden blessureleed, kan hem niet verweten worden. Je spreekt wel over Sergio Ramos.

IJskoud

Halfweg de eerste helft, te midden van de Madrileense chaos, verloor Ramos een duel net voor de zestienmeter, Kai Havertz wipte de bal over Thibaut Courtois tegen de lat, waarna Timo Werner de 1-0 in doel knikte. Chelsea doet heel weinig vanuit het balbezit. Maar Chelsea maakt geen fouten. Chelsea verlegt geen geweren. Chelsea is ijskoud.

Hazard was onzichtbaar. Eerst een schop gekregen op de kuit van Andreas Christensen – de Italiaan trok geen geel –. Daarna speelde hij als Josef K. verstrikt in een labyrint. Eden Hazard is Lionel Messi niet. Je moet hem toch een klein beetje helpen en hem niet aan zijn lot overlaten.

Chelsea wandelde doodgemoedereerd door de straten van Londen. 

Dat Real Madrid voor de rust aan twee (goede) kansen geraakte, was toevallig en te danken aan het individuele talent van Karim Benzema. Chelsea-doelman Edouard Mendy is geen vliegenvanger.

Omschakelingsmachine

Zidane volhardde in de boosheid. Hetzelfde riedeltje in de tweede helft. Je zag op de gezichten van Modric, Benzema en Hazard de onmacht en de wanhoop. Dat zij in de zestigste minuut van de terugwedstrijd nog min of meer in de kwalificatie zaten, had enkel en alleen te maken met de enorme inefficiëntie van Chelsea in beide wedstrijden.

Havertz kopte op de lat, Thiago Silva mikte over, Mason Mount was alle windrichtingen kwijt toen hij alleen voor Courtois verscheen. Het grote Real Madrid straft dit áltijd af. Niet het kleine Real Madrid.

Courtois redde oog in oog met Havertz. Het had, net als in Madrid, 3-0 of 4-0 kunnen zijn voor Chelsea.

Zidane wisselde en Eden trapte eens op doel. N’Golo Kanté had de 5-0 of zo aan de voet. Voor de televisiekijkers bleef het zo gelukkig spannend.

Wat een omschakelingsmachine is dat Chelsea. Als honden die bloed geroken hebben. Het is niet de moeilijkste weg naar Rome, maar wel een efficiënte. Tegelijkertijd houden ze rigoureus een defensieve organisatie aan. Thiago Silva kopte na een hoekschop alweer naast.

Real Madrid geraakte maar niet in de buurt van Mendy. Mooier én triester kan het beeld niet zijn dat deze koninklijke selectie, winnaar van driemaal de Champions League, tekort komt in cruciale onderdelen van het moderne voetbal, vooral op het einde van een slopend seizoen. Misschien dat Real Madrid in de zomer dit Chelsea had verslagen, maar in de zomer worden jammer genoeg geen prijzen uitgedeeld.

Mount deed de boeken toe (2-0). Coach Thomas Tuchel, weggehoond in Parijs, staat zo voor het tweede opeenvolgende seizoen in de finale van de Champions League. Tuchel mag aan de tafel zitten van de grote trainers. Als één ploeg Manchester City kan verslaan zijn het deze Blues. Istanbul wordt het decor van de voetbalode aan de Premier League.

Hazard stapte vlak voor tijd met het hoofd gebogen van het veld. Een vreemdeling op Stamford Bridge. De weg kwijt in Londen.