Direct naar artikelinhoud
Kapitein Rob

Kapitein Rob: De laatste reis van De Vrijheid

Elke maandag, woensdag en zaterdag een nieuwe aflevering van Kapitein Rob.

Kapitein Rob: De laatste reis van De Vrijheid
Beeld Uitgeverij Personalia

Aflevering 84

IJskoude golven slaan tegen het plexiglas van de cockpit. Rob is nu bijna onder de helikopter. En nu? De oplossing drijft op enkele honderden meters afstand voor hem uit: een ijsberg waar een stuk van is afgeslagen waardoor de top een beetje schuin in het water loopt. Een ideale skischans. Nou ja, voor een potvis dan. De oude zeeman grinnikt. Hij koerst de kolos recht op de ijsschots af. Het enorme lichaam bonkt het ijs op, behoudt zijn vaart en suist door de lucht. Rob ziet de helikopter razendsnel dichterbij komen. Vergist hij zich nou of ziet hij Lupardi en Yoto naar hem kijken? Het is een flits, meer niet.

De kop van de potvis ramt de staart van de helikopter. Het toestel zwenkt wild heen en weer, terwijl de potvis terug in zee valt. Yoto rukt wanhopig aan de stuurknuppel om de helikopter onder controle te krijgen. Lupardi kijkt achterom en ziet dat de halve staart is weggeslagen. “Meester!” kraait zijn assistent. De geleerde kijkt door het raam, een enorme muur van ijs doemt voor hem op. Zo gaat het dus. Hij glimlacht nog even, terwijl zijn rechterhand die van Yoto pakt. “Vaarwel, vriend.” Dan sluit hij zijn ogen. Hij zit aan een lange, houten tafel in een tuin onder een uitbundige, Italiaanse zon. Zijn moeder glimlacht teder als ze een fles olijfolie neerzet. Dag mama, ik kom eraan.

Aflevering 83

Aflevering 83
Beeld Uitgeverij Personalia

Rob geeft een kleine ruk aan een schakelaar en de potvis schiet dankzij het speciale besturingssysteem van Lupardi razendsnel vooruit. De helikopter van de geleerde is een klein stipje in de helderblauwe lucht, maar het wordt al snel groter. De vis zigzagt om de ijsschotsen, maar dan koerst hij recht op een reusachtige ijsberg af. Links? Rechts? Te laat. Rob trekt de schakelaar helemaal naar zich toe en de potvis raast op de witte muur af. De schok beneemt hem de adem en heel even wordt alles zwart voor zijn ogen. De vis ramt dwars door het ijs en plonst met een harde klap weer in het water. Rob komt weer bij bewustzijn. De helikopter is nu duidelijk te zien. Hij scheert laag over het water. Lupardi staart naar de lucht.

Daar ergens suist zijn granaat op zijn doel af. Hij kijkt op zijn horloge. Het duurt niet lang meer. Een vreemde vermoeidheid neemt bezit van hem. Gelukt. Het plan dat hij een halve eeuw geleden bedacht, wordt over enkele momenten werkelijkheid. Maar hij voelt geen triomf, geen blijdschap. Eerder een soort droeve berusting. Een keizerspinguïn glijdt van een ijsschots af en plonst in het water. Is het een van hem? “Meester?” Yoto probeert zijn aandacht te trekken, maar de geleerde luistert niet. Zou Rob het overleven? “Meester!” Yoto’s stem klinkt hard. Dringend. “Wat is er?” vraagt Lupardi verstoord. Zijn assistent antwoordt niet, hij wijst naar het raam. Lupardi kijkt en houdt zijn adem in. Een potvis schiet door de lucht, recht op hem af.

Aflevering 82

Aflevering 82
Beeld Uitgeverij Personalia

Lupardi neemt hem nieuwsgierig op. “Ga je echt schieten, terwijl je weet dat Yoto daarna je vrienden doodt? En wat denk je er precies mee op te schieten? Je houdt de granaat, die nu door de ruimte schiet, echt niet meer tegen.” Hij loopt langzaam achteruit naar de helikopter. Yoto kruipt achter de stuurknuppel. Lupardi zwaait nog even ernstig, terwijl de helikopter opstijgt en bijna geluidloos wegvliegt. De straal die zijn vrienden gevangen houdt, lost op in het niets. Rob schiet, de revolver schokt in zijn handen. Maar de helikopter is al buiten het bereik van de kogels. Toon komt naast hem staan. “En nu?”

“Nu niks,” zegt Ross. “Die halen we nooit meer in.” Rob draaft zonder een woord te zeggen naar Lupardi’s werkplaats. “Waar ga je heen?” roept Kees, maar zijn broer antwoordt niet. Rob blijft even zwaar ademend in de werkplaats staan en kijkt zoekend om zich heen. Hier moet het toch ergens zijn? Koortsachtig bestudeert hij de werkpanelen waarop allerlei lampjes branden. Dan ziet hij het paneel dat hij nodig heeft. Hij drukt op een knop en een plattegrond van de gehele werkplaats verschijnt op een scherm. De zeeman vindt al snel wat hij zoekt. Boven op het plateau overlegt Ross met de Prudons. “Zou het echt kunnen wat Lupardi beweert?” vraagt de majoor. Dan horen ze Toons zware basstem. “Kijk daar!” Een machtige potvis zwemt met grote snelheid voorbij, maar iedereen kijkt naar de man in de cockpit op de rug van het dier. Rob.

Aflevering 81

Aflevering 81
Beeld Uitgeverij Personalia

Lupardi wijst naar boven. “En deze meteoriet bevat grote hoeveelheden ijzererts. Een sterke magneet trekt de brokstukken naar de aarde. Ze belanden keurig in de Stille Oceaan, genoeg voor een nieuw continent.” Robs hoofd tolt. Land? Het is die krankzinnige om land te doen? “Een van de grote problemen van deze tijd is de uitdijende bevolking,” vervolgt de geleerde alsof hij college geeft. “De gevolgen zie je: honger, oorlog, vluchtelingenstromen. Er is gewoon niet genoeg plek voor iedereen.” Hij wijst naar de lucht. “Maar geen nood, er is nieuw land onderweg. Het valt straks als manna uit de hemel. En dan is er meer dan genoeg ruimte voor het restant van de mensheid dat dankzij het mineraal een lang en gelukkig leven leidt.”

Het restant van ….? Rob staart de geleerde niet-begrijpend aan. Lupardi ziet zijn onbegrip. “De vloedgolf, mijn beste. De vloedgolf. Door de inslag ontstaat een reusachtige tsunami. Nou ja, twee om precies te zijn. Een treft de westkust van Noord- en Zuid-Amerika. De andere zal een groot deel van Azië schoonspoelen.” Robs hand met de zware revolver zwaait omhoog, het vizier is op het hoofd van de geleerde gericht. “Je bent krankzinnig. Miljoenen mensen zullen omkomen.” Lupardi schudt zijn hoofd, als een leraar die een onverbeterlijke leerling corrigeert. “1,8 miljard om precies te zijn.” Een schot maar, een stukje lood. Robs wijsvinger kromt zich om de trekker.

Aflevering 80

Aflevering 80
Beeld Uitgeverij Personalia

De geleerde stapt op hem af. “Dag oude vriend, daar staan we weer.” De oude zeeman wordt woedend. “Mijn hemel Lupardi, waar heb je met dat kanon op geschoten? Wat is je doelwit?” Lupardi glimlacht, een beetje droevig. “Mijn doelwit? Kom, dat weet je best. Mijn doel is al­tijd het welzijn van de mensheid geweest. In dit geval haar voortbestaan.” Robs ogen vernauwen zich tot spleetjes. “Lupardi,” fluistert hij. “Wat heb je in vredesnaam gedaan? Heb je op een stad geschoten?” De geleerde barst in lachen uit. “Och Rob, wat denk je nu? Dat ik al die moeite heb gedaan om een stadje te be­schieten? Je valt me behoorlijk tegen. Welnee, mijn beste. Mijn doelwit bevindt zich daar.” Hij wijst naar de lucht.

Hij ziet de verwarring op het gezicht van zijn oude tegenstander. Dapper ge­noeg en hersenen zat, maar geen onsje verbeeldingskracht. Jammer. “Je hebt vast weleens gehoord van de meteoriet die de dinosaurussen uitroeide. Nou, ik ontdekte vijftig jaar geleden dat een nog groter exemplaar langs de aarde zou scheren. Volgens mijn berekeningen is hij vandaag ongeveer 75.000 kilometer van de aarde verwijderd. Hij zou vervolgens weer in het heelal verdwijnen, maar ik zag mijn kans schoon. Heb je mijn kanon gezien? Een buitengewone uitvinding, al zeg ik het zelf. Op dit moment vliegt een granaat met een speciale lading recht op de meteoriet af, die hem in stukken zal breken.”

Aflevering 79

Aflevering 79
Beeld Uitgeverij Personalia

De pinguïns dribbelen er in paniek vandoor. Rob gebaart zijn vrienden hem te volgen. Hij rent een gang in waarvan hij vermoedt dat die naar het hart van de basis leidt. Ook deze komt uit in een enorme hal. Op een platform staat een gigantisch kanon, grauwe rook dwarrelt uit de loop. De hal is verlaten. “Zoek Lupardi,” zegt Rob. “Hij moet hier ergens zijn.” Ze verspreiden zich. Vader en zoon Prudon lopen naar het platform. “Ingenieus,” mompelt de natuurkundige bewonderend. De loop wijst naar de strakblauwe lucht. Geen spoor van de granaat die is afgevuurd. Dan klinkt het geluid van een helikopter.

Iedereen rent in de richting waar het geluid vandaan komt. Een trap leidt ze naar een platform in de buitenlucht. Een vreemd uitziende helikopter staat op het punt om op te stijgen. Ross, Kees en Larry stormen naar voren. De twee oude mannen en de Prudons lopen achteraan. Daar staat Lupardi, die met een koffertje naar de helikopter loopt. Hij draait zich om, ziet de rennende mannen en glimlacht. Rob trekt Toon aan zijn arm. “Er klopt iets niet.” Yoto stapt vanachter een vat olie tevoorschijn en houdt een soort geweer op ze gericht. Een groene energiestraal spuit uit de loop en houdt de mannen gevangen, behalve Toon en Rob. De laatste richt zijn revolver. “Ik moet u waarschuwen, kapitein,” zegt Lupardi. “Een verkeerde beweging en Yoto doodt uw vrienden.” Rob laat zijn wapen zakken.

Aflevering 78

Aflevering 78
Beeld Uitgeverij Personalia

Rob ontdekt op het controlepaneel een automatische piloot die de potvis naar de basis begeleidt. Hij gebaart de anderen hem te volgen. De vis zwemt rustig langs ijsschotsen. Alle agressie is verdwenen. Ze varen op een enorme ijsschots af, zo groot als een flatgebouw. Rob knijpt zijn ogen dicht als de schots hoog boven hem uittorent. Een botsing lijkt onafwendbaar, maar dan verschuift een deel van de schots en wordt een grote opening zichtbaar. Rob vermoedt dat de potvis via de cockpit een signaal uitzendt. Ze varen een soort dok voor de potvissen binnen, ook voor de trawler is genoeg ruimte.

De mannen stappen aan wal, de wapens in de aanslag. Toon houdt de harpoen stevig vast. Ze lopen een tunnel in die op een immense hal uitkomt die met machines is gevuld. “Luister!” roept Ross. “Wat is dat voor een geluid?” Ze horen een soort getrippel dat steeds dichterbij komt. Honderden keizerpinguïns stromen van alle kanten de hal binnen. Ze zijn omsingeld. De mannen gaan in een cirkel staan, Rob houdt een ouderwetse Webleyrevolver voor zich uit. Het zware wapen voelt geruststellend. Toon daagt de pinguïns uit dichterbij te komen. “Kom dan, lieverdjes. Kijk eens wat oom Toon voor jullie heeft.” De pinguïns komen steeds dichterbij. Rob overweegt zich over te geven, ze maken geen schijn van kans. Dan klinkt een enorme ontploffing die de grond doet trillen.

Aflevering 77

Aflevering 77

De anderen kijken ademloos toe hoe Rob door de lucht vliegt. Hij landt precies op de kop van de potvis. Met een vloeiende beweging ramt hij de harpoen in het spek zodat hij zijn evenwicht niet verliest. De kolos crasht tegen de boeg van de Sea Demon en tilt het schip omhoog. Even lijkt het alsof het schip achterover slaat, maar uiteindelijk valt het toch weer met een ontzagwekkende plons naar voren in zee. Rob schuifelt naar voren, terwijl hij de harpoen als een ijspik keer op keer in het spek boort en zo langzaam richting de cockpit schuifelt. Snel nu, voordat de vis besluit onder te duiken.

Hij opent de cockpit en kruipt erin. Hij staart een moment besluiteloos naar de bediening. Hoe werkte dit ook alweer? Het schiet hem weer te binnen en het duurt niet lang of de potvis is in zijn macht. Hij stuurt het gigantische dier langszij de trawler. Zes paar ogen staren hem met stomheid geslagen aan. Kees geeft Ross een harde duw. “Mijn broer. Hij daar. Mijn broer!” Kilometers verderop staart Lupardi kalm naar een scherm waarop hij het gevecht met de Sea Demon volgde. “Die man is misschien mijn vijand, Yoto, maar hij verdient ons respect. Het is onvoorstelbaar waar hij toe in staat is.” Hij glimlacht bewonderend. “Maar veel zal het niet helpen. Ze zijn te laat. Vuur het wapen af.”

Aflevering 76

Aflevering 76

Het enorme dier komt met een razende snelheid op ze af. Rob stuurt hard bij, maar weet al dat hij een botsing niet kan vermijden. “Zet je schrap,” roept hij. De vis ramt het schip hard in de zijkant en een enorme schok gaat door de Sea Demon. “Mijn schip,” brult Toon woedend. “Die overgehaalde visstick waagt het mijn schatje aan te vallen.” Hij opent het vuur, de anderen ook. Maar de kogels blijven in het dikke spek van de vis steken. Rob kijkt met ontzag toe. Het beest is echt kolossaal. Op de kop van de walvis ziet hij een cockpit, maar er zit niemand in.

Het dier draait zich om en zwemt opnieuw op de Sea Demon af. Rob draait hard aan het roer en richt de boeg op de kop van de vis. Kees kijkt verbijsterd naar de stuurhut. Is zijn broer soms gek geworden? Rob komt uit de stuurhut met een grote harpoen in zijn hand. Kees houdt hem tegen. “Wat wil je met die satéprikker tegen dat ondier beginnen?” Rob duwt hem opzij. Geen tijd, hij moet snel zijn. Een fractie later staat hij op de boeg, al zijn spieren zijn gespannen. Opletten nu. De kop schiet op hem af, hij ziet de enorme muil. Nog even. Dan springt hij naar voren, de zee in. 

Aflevering 75

9 juni 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Het weer is schitterend, de zon hangt felgeel in een helderblauwe lucht. Krijtwitte ijsschotsen drijven voorbij de Sea Demon. Ross speurt met een verrekijker de zee af. Kees staat bij de boeg en doet hetzelfde. Rob neemt geen enkel risico nu ze de basis van Lupardi naderen. De omgeving wordt dag en nacht in de gaten gehouden, weet hij. Maar alles blijft rustig en iedereen ontspant zich een beetje. Een groepje keizerpinguïns trekt Ross’ aandacht. De dieren springen van schots naar schots en lijken de trawler te volgen. Onzin natuurlijk. Wat zien ze er trouwens merkwaardig uit. Het lijkt wel alsof ze iets op hun kop dragen. Hij kijkt nog eens. Inderdaad, ze zijn met een antenne uitgerust.

Hij zwaait naar Rob in de stuurhut en wijst naar de pinguïns. Rob pakt ook zijn verrekijker en zijn gezicht verstrakt. Lupardi weet dat ze hier zijn. Hij waarschuwt de anderen dat ze hun wapens moeten pakken. Iedereen staat nu met een verrekijker op de uitkijk, een geweer van zwaar kaliber en een revolver binnen handbereik. Uur na uur verstrijkt, maar er gebeurt niks en de pinguïns zijn spoorloos verdwenen. Larry krijgt honger, zijn maag knort. Hij verlangt naar Toons erwtensoep. Hij laat zijn kijker even zakken en wrijft in zijn ogen. Nog even en dan is het zijn beurt om te eten. “Alarm!” brult Kees. “Stuurboord.” ­Larry zwenkt zijn kijker naar rechts, een donkere schaduw walst op de Sea Demon af. Hij laat bijna zijn kijker uit zijn handen vallen. Een potvis!

Aflevering 74

7 juni 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Larry ziet hoe het schip oplost in de golven. Vergist hij zich nou of zwaaide de eenzame figuur op de campagne nog even naar hem? Hij steekt aarzelend zijn hand op. “Kapitein Van der Decken.” Robs stem klinkt grimmig. “Hij hield zich bezig met zwarte kunsten en werd ­vervloekt. Hij moet varen tot het einde der tijden, opgejaagd door een eindeloze storm. De albatrossen wijzen hem de weg. Ik heb hem al eens eerder ontmoet. ­“Ik ben trouwens niet de enige.” Larry verschuift ongemakkelijk zijn pet op zijn hoofd. “In al mijn jaren op zee heb ik dat nog nooit meegemaakt.”

Het weer knapt op en vader en zoon Prudon verschijnen met een bleek gezicht op het dek. Toon begroet ze hartelijk. “Goedemorgen heren. Weer een beetje bijgetrokken? Jullie hebben vast wel honger. Wat denken jullie van een bord eieren met spek?” Beide geleerden kijken hem met zichtbare walging aan. De oude zeeman verdwijnt met een bulderende lach in de kajuit. Rob slaat het tafereel vanuit de stuurhut hoofdschuddend gade. “Oude stempel,” mompelt hij tegen Kees, die net een slok uit zijn mok met donkere, sterke thee neemt. “Kan de verleiding niet weerstaan om landrotten een beetje te jennen.” Ze schieten goed op en de Sea Demon houdt zich flink. Rob ziet de eerste ijsschotsen. Ze zijn op het terrein van Lupardi.

Aflevering 73

5 juni 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De Sea Demon beukt als een sloophamer door de golven. De Prudons trekken het wilde deinen van het schip slecht en liggen ziek van ellende in hun kooien. Rob staat in de stuurhut aan het roer, Larry reikt hem een kop gloeiend hete koffie aan. In de kajuit zitten Toon en Ross met een glas whisky en een sigaret gebogen over een schaakbord en kijken fronsend naar hun stukken. Kees leest een boek. Een harde wind jaagt donkere wolken voor zich uit. In de stuurhut klinkt alleen heel zacht jazzmuziek uit de radio. Rob stuurt de Sea Demon met vaste hand, geen enkele golf krijgt vat op het schip. Larry kijkt bewonderend toe.

Er zit nog behoorlijk wat pit in die ouwe. De voormalige smokkelaar staart naar buiten, de grijsgrauwe golven met hun schuimkoppen brengen hem in een trance. Een zwarte schaduw springt uit de golven tevoorschijn. ‘Een schip! Pas op, we liggen op ramkoers.’ Rob kijkt door het raam, maar glimlacht slechts. Larry laat de koffiemok uit zijn hand vallen. Dat bestaat niet. Het schip, een driemaster uit de zeventiende eeuw, scheert als een meeuw over de golven. Albatrossen cirkelen om de masten en op de campagne staat een eenzame figuur, met een verwilderde baard. ‘Rob, hard bakboord’, brult Larry. Maar Rob houdt kalm zijn koers aan. De boeg van de driemaster boort zich in de Sea Demon, maar er gebeurt niets. Beide schepen volgen onbeschadigd hun koers. Larry kijkt het schip na. ‘Was dat nou … ?’ Rob knikt. ‘De Vliegende Hollander.’

Aflevering 72

2 juni 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob werpt een blik op Mathisens schip, een oude trawler. Zijn vriend had de waarheid gesproken, het is inderdaad een oude roestschuit en dat was nog heel zachtjes uitgedrukt. Het maakt de indruk alsof enkel de roest voorkomt dat het van ellende uit elkaar valt. Hij kijkt naar zijn reisgenoten en aan hun blik te zien, denken ze hetzelfde. “Heremejee, toen deze schuit van de werf kwam, was de Titanic al lang en breed gezonken.” Toon werpt een vernietigende blik op Cigaret Larry. “Dit is een echte schuit, alleen geschikt voor echte zeelui. Dus alle begrip als je liever aan wal blijft.” Hij snuift nog even verontwaardigd en stapt aan boord.

“Kom op kindertjes, er is werk aan de winkel.” Zijn metgezellen kijken elkaar even aarzelend aan. Rob is de eerste die zijn vriend over de loopplank volgt. Ze hebben geen keus. Dan volgen ook de anderen. De volgende dagen zijn ze druk bezig met herstel- en schoonmaakwerkzaamheden. Larry schuurt het roest van de romp. Tot zijn verbazing komen er letters tevoorschijn. “Verhip, kijk nou eens, dit schatje heeft een naam.” Ze komen allemaal voor de romp staan, behalve Toon, die zich in de machinekamer met gevloek en getier op de motor heeft gestort. Sea Demon staat er in zwarte letters. Dan horen ze een luide knal, gevolgd door inktzwarte rook die uit de schoorsteen komt. Toons zwarte hoofd steekt uit het dek, hij steekt een duim omhoog. “Loopt als een zonnetje.”

Aflevering 71

31 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Prudon rolt een grote kaart uit en wijst naar een plek op de Zuidpool. “En daar moet zijn basis zijn. Ik kan er misschien een kilometer of twee vandaan zitten.” Zijn zoon kijkt bedenkelijk. “Maar hoe komen we daar? We hebben niet eens een boot.” Mathisen grijnst. “Geen nood, die heb ik wel. Het is misschien wel een oude roestschuit. Ik kocht hem voor een film in Chili. Daar ligt hij nog steeds, maar hij is in prima staat en er is genoeg plek voor ons allemaal. Nou ja, voor jullie. Sorry heren, maar ik ben niet echt een man van actie. Ik beschik niet over de ervaring die jullie hebben en ik vrees dat ik alleen maar in de weg zou lopen.”

“Ik blijf achter om jullie vanuit hier zo goed mogelijk te helpen. En ik zoek alvast contact met de politie en het leger. Het is niet uitgesloten dat we ze toch nog nodig hebben. Overtuigen zal wat moeite kosten, maar ik heb er door mijn oorlogsfilms waar ik hun hulp voor nodig had een paar goede contacten aan overgehouden.” Ze pakken zwijgend hun spullen in voor de vliegreis naar Chili. Ross, Kees, Larry en vader en zoon Prudon hebben ieder een grote tas met uitrusting bij zich. Toon en Rob kijken elkaar met een stille glimlach aan. Nog een keer ten strijde. Rob pakt zijn plunjezak en gooit hem met een krachtige zwaai over zijn schouder. “We gaan.”

Aflevering 70

29 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob eet nog een maaltijd met zijn broer en zijn gezin. Dan is het tijd om te gaan. Rob houdt Kees stevig vast als hij op de knop drukt waardoor ze naar zijn tijd terugkeren. Enkele seconden later staan ze weer in de kooi. Mathisen verwelkomt de broers met een grote grijns. “En daar hebben we het broertje van de legendarische kapitein. Welkom, de anderen zijn er al.”

Rob kijkt om zich heen. De anderen? En dan ziet hij ze. Rob wankelt even. Daar staan ze, de mannen die nooit ver uit zijn herinnering zijn: Cigaret Larry, majoor Ross en professor Prudon. De geleerde houdt zijn arm om de schouders van zijn zoon en evenbeeld.De natuurkundige is door Mathisen op de hoogte gebracht en begint meteen met zijn onderzoek. Hij brengt uren door in de controlekamer waar hij de tijdsprongen van Lupardi nauwkeurig bestudeert. Hij vraagt om een schoolbord dat hij met ingewikkelde berekeningen vol kalkt. Een glimlach breekt door op zijn gezicht. “Ik ben eruit,” zegt hij. “Elke keer als Lupardi door de tijd reist, laat hij een spoor achter. Een voetafdruk als het ware. Tijd is slechts een van de elf dimensies die eigenlijk niet meer dan een soort coördinaten zijn waarmee je een positie in het universum kunt bepalen. Lupardi maakte drie sprongen en daarmee gaf hij ons drie coördinaten, genoeg om het spoor terug te volgen.”

Zijn zoon kijkt hem met grote ogen aan. Rob grijnst. “Zie je wel, ik zei het toch.”

Aflevering 69

26 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Kees’ ogen vernauwen zich tot spleetjes. Kende hij die oude man? Hij lijkt wel een beetje op… nee, dat kan niet. Hij lijkt op zijn vader. Rob ziet de verwondering op het gezicht van zijn broer. “Kees, ik ben het: Rob.” Zijn broer doet een stap achteruit en bekijkt de man die tegenover hem staat van top tot teen. “Het spijt me echt mijnheer, maar mijn broer is slechts enkele jaren ouder dan ik. Dus neem me niet kwalijk als ik…”

Rob steekt zijn hand op en onderbreekt hem. “Sorry, Kees, maar hier hebben we gewoon geen tijd voor. Je naam is Kees van Stoerem. Je voer tijdens de oorlog met mij op het schip van onze vader. Het schip zonk. Ik overleefde het en ik dacht jarenlang dat jij met pa was verdronken. Maar jij leefde ook nog, ook al had je geheugenverlies. Hier vond ik je jaren geleden terug en ik hielp je tegen die bende die achter de roze parels van dit eiland aanzaten. Je herkende me eerst niet. Weet je nog?”

Kees kijkt hem met open mond aan. “Mijn hemel, Rob. Wat is er met jou gebeurd? Misschien moet je toch eens een nachtcrème overwegen.” Ze omhelzen elkaar. “Ik leg het je allemaal uit.” Kees houdt zijn grote broer stevig vast als ze naar zijn dorp lopen. Rob praat hem snel bij. “Ik heb je hulp nodig. Zo simpel is het.” Kees glimlacht. “En die krijg je.”

Aflevering 68

22 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De rest kijkt hem vragend aan. “Hoe bedoel je?” vraagt Mathisen. “Uit het verleden bedoel je?” Rob knikt. “Precies. We hebben hier hulp bij nodig van mensen die we vertrouwen. De autoriteiten zijn geen optie. Die zien ons al aankomen. Nee, we zoeken de mensen op van wie we weten dat ze niet terugdeinzen als het op vechten aankomt. Jouw vader is zo’n man” – hij kijkt naar Prudon – “en zo kan ik er nog wel een paar bedenken.” Hij noemt de namen. Toon grijnst. “Geweldig, het zombieteam gaat de wereld redden.”

Ze rijden terug naar de filmstudio. Rob, Toon en Prudon stappen achter elkaar in de kooi. Ieder heeft zijn eigen missie.

Toon verdwijnt als eerste. Dan is het de beurt aan Prudon. Hij glimlacht bleekjes. Rob stapt als laatste in de kooi. Hij voelt zich nog zwak en zijn wond klopt pijnlijk. Hij verbijt zich en knikt naar Mathisen die een schakelaar overhaalt. De wereld tolt, vervaagt en neemt dan weer als in slow motion haar vaste vorm aan. Rob voelt een frisse zeewind en ademt diep in. Een rollende branding slaat te pletter op een wit strand. Hij ziet kano’s en gespierde mannen die volle visnetten uit het water halen. Tamoa, wat is het toch prachtig. Een zware stem klinkt. “Pardon, wie bent u? En hoe bent u hier gekomen?” Een forsgebouwde man met een blonde baard loopt met soepele passen op hem af. Rob glimlacht. “Dag Kees.” Zijn broer kijkt hem verbaasd aan.

Aflevering 67

19 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De geleerde staart hem met open mond aan. “Mijn vader? Maar eh .. hoe stel je … eh ..” Hij stottert. Zijn vader weer zien? De man die hij alleen uit de verhalen kent? Rob zet zijn koffie neer en slaat zijn hand op zijn schouder. “Het spijt me, ik had het niet zo lomp moeten zeggen. Ik weet dat je praktisch zonder je vader bent opgegroeid. Maar ik zeg dit niet zonder reden. Na Lupardi is jouw vader de slimste man die ik ooit heb gekend. Ik weet zeker dat Mathisen gelijk heeft, dat de tijdsprongen van Lupardi sporen achterlaten. Alleen zijn wij niet in staat die sporen te vinden. Maar ik twijfel er niet aan of jouw vader zou een manier weten te vinden.”

Prudon zwijgt en kijkt uit het raam. Allemaal mensen, jong en oud, gezinnen en bejaarden. Een vader tilt zijn zoontje hoog op, draait hem in de lucht om en zet het kind op zijn nek. Het joch kraait van plezier en woelt met zijn handjes door de haren van zijn vader. Zijn vader weer zien. Ja, de gedachte was bij hem opgekomen nadat hij Mathisens tijdmachine had gezien, maar hij had die meteen weer uit zijn hoofd gezet. Te gevaarlijk. Hij kijkt naar Robs vriendelijke en vastberaden gezicht. Zou hij ooit zo zeker handelen? Hij zucht. Vooruit dan. “Laten we hem maar halen.” Zijn stem klinkt schor. Rob glimlacht. “Mooi, maar ik stel voor dat we er nog wat meer versterking bijhalen.”

Aflevering 66

17 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Toon verschijnt weer in de kooi waar Mathisen en Prudon hem opwachten. De oude man praat ze snel bij en de filmproducer kijkt bezorgd. “Zou Lupardi nu alles hebben wat hij nodig heeft?” Toon haalt zijn schouders op. “Ik ben bang dat we daar pas achter komen als het te laat is. De enige hoop die we hebben, is dat we hem door een tijdsprong kunnen traceren.” Hij richt zich tot Prudon. “Hoe gaat het met Rob?” De historicus lacht. “Ik weet niet uit welk hout die man is gesneden, maar hij is alweer bijna de oude.”

De zeeman kijkt vrolijk. “Rob van Stoerem krijg je er niet zomaar onder.” Prudon pakt zijn jas. “Laten we hem vragen of hij nog een idee heeft. Tenslotte heeft niemand zo veel ervaring met Lupardi als hij.” Ze rijden in een van de oldtimers van Mathisen, een schitterende zwarte Jaguar S-Type uit 1964, naar het ziekenhuis. Rob zit rechtop in bed en probeert zich in een boek te verdiepen. Het lukt niet. Het bezoek is dan ook meer dan welkom. Hij gooit de dekens van zich af en trekt een broek aan. “Kom, we gaan koffie drinken.” Hij negeert vriendelijk het protest van een kordaat uitziende verpleegkundige. Ze vinden een straat verderop een gezellig koffietentje. Hij wordt snel bijgepraat. Dan drinkt hij fronsend van zijn koffie. “Ik ken eigenlijk maar een iemand die Lupardi zou kunnen opsporen voordat hij een tijdsprong maakt.” Zijn ogen boren zich in die van Prudon. “En dat is jouw vader.”

Aflevering 65

15 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

‘En de ruimtenomaden waren ook zo aardig speciaal als eerbetoon aan ons bondgenootschap een van hun schepen voor mij achter te laten. Dus kapitein, als u mij alstublieft wilt excuseren.” De geleerde en Yoto lopen naar de schotel. “Waar heb je het kwik en het mineraal voor nodig?” roept Rob. “Waar ben je mee bezig?” Lupardi glimlacht meelevend, maar zwijgt. De twee stappen in de schotel die bijna geruisloos opstijgt en door het wolkendek vliegt. Ze zijn weg. Rob verbijt zich. Weer is Lupardi hem te snel af. Er zit niks anders op dan terug te gaan naar De Vrijheid. Daar ligt ook dat apparaat waarmee Toon terug kan naar zijn eigen tijd.

Rob maakt zich zorgen over de terugweg, want de oude man is uitgeput. Gelukkig vinden ze onderweg nog twee aquajets, een oude uitvinding van Lupardi die nog steeds prima functioneert. De robot is spoorloos verdwenen. Voor eeuwig blind in een onderaards complex. Dankzij de jets zijn ze in een mum van tijd terug op De Vrijheid waar Skip ze luid blaffend begroet. Toon heeft het ijskoud en voelt zich koortsig. Hij snakt naar een cognac. Rob geeft hem een groot glas en pakt een deken. Hij bereidt een eenvoudige maaltijd en langzaam komt er weer wat kleur op de wangen van zijn oude vriend. Toon richt zich op. “Tijd om terug te gaan.” Ze schudden elkaar de hand. Toon grijnst. “Tot over een jaartje of veertig.” Dan is hij weg.

Aflevering 64

12 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De lange, iele gestalte van de geleerde stapt achter zijn assistent tevoorschijn. Hij houdt een vreemd uitziend wapen in zijn hand. “Zet hem neer.” De Japanner laat Toon zachtjes op de grond landen. Rob buigt zich over hem heen en helpt de oude man overeind. Lupardi klapt zachtjes in zijn handen. “Ik zie dat u al hebt kennisgemaakt met de gezant van de ruimtenomaden. Ik had niet gedacht dat u hem onschadelijk zou kunnen maken. Maar ik had ook beter moeten weten.” Een flauw glimlachje speelt om zijn lippen en hij maakt een kleine buiging voor zijn oude tegenstander. Bij ieder ander had het theatraal geleken, maar niet bij hem. Rob wijst naar de bewegingloze robot. “Dus dit is de laatste gezant van Venus? Wat deed dat ding hier?”

Hij staat vlak voor de geleerde en negeert het wapen dat Lupardi in zijn hand houdt. “Toegegeven, bewaker is misschien een beter woord,” antwoordt de geleerde. “De ruimtenomaden zijn na de mislukte kolonisatie van de maan voorgoed vertrokken en ze lieten de robot achter om het complex te bewaken. Ze wilden net als ik niet dat het uraniumkwik in verkeerde handen zou vallen. Alleen zij en ik wisten hoe je de bewaker moest uitschakelen.” Rob staart de geleerde verbijsterd aan. “Welk uraniumkwik? Er is niks meer.” Lupardi glimlacht. “Correctie, bijna niets.” Hij wijst naar de schotel. “Yoto.” De assistent heeft niet meer uitleg nodig en loopt op een sukkeldrafje naar het ruimteschip. “Want weet u kapitein, aan boord van dat schip bevindt zich de laatste voorraad.”

Aflevering 63

10 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob deinst achteruit. Een reusachtige spin, zo groot als een olifant, raast op hem af. Rob springt opzij. Het gedrocht negeert hem en richt zijn aandacht op de uitgeputte Toon. De oude man vuurt, maar de kogels lijken geen enkel effect te hebben. Toon kan geen kant op. De spin is heel dichtbij, vier paar ogen staren de zeeman kil aan. Hij richt zijn gif­kaken. Dit was het dan. Door een spin, verdomme. Toon balt zijn vuisten. Niet zonder gevecht. Hij slaakt een rauwe grom en springt naar voren. Zijn vuist beukt hard tegen een van de kaken. Klonk.

Metaal! Dat beest is van metaal gemaakt. Hij kijkt nu recht in een van de acht ogen. Waar wacht die overgehaalde blikopener nou op? Toe dan! Ineens ziet hij Rob bovenop de spin zitten. Die houdt zijn dolk hoog in de lucht en ramt deze met grote kracht in de nek van de robot. Een siddering gaat door het grote lijf. Het stuiptrekt nog even en blijft dan roerloos liggen. Rob komt hijgend van de inspanning naast Toon staan. ‘Wie haalt het in vredesnaam in zijn hoofd om zo’n ding te bouwen? En met welk doel? Er is hier helemaal…’ Rob kijkt opzij, maar zijn vriend staat er niet meer. Een vreemde straal houdt hem gevangen en tilt hem in de lucht. Hij draait zich om en kijkt recht in het grijnzende gezicht van Yoto. ‘Dag kapitein.’

Aflevering 62

7 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob en Toon sluipen zo stil mogelijk bij de robot vandaan. Ze belanden in een gang die door lampen wordt verlicht. Ze lopen uren, terwijl ze voortdurend stijgen. Rob ondersteunt Toon die amper nog op zijn benen kan staan. Zo strompelen ze voort totdat ze eindelijk bij het einde van de tunnel komen. Toons mond valt open. Ze kijken uit over een reusachtige vallei. Rob glimlacht als hij Toons gezicht ziet. Een kunstmatig wolkendek beneemt het zicht op de lucht, waardoor de basis van buitenaf niet zichtbaar is. Maar de blik van de oude zeeman wordt onweerstaanbaar naar een enorme, platte schijf getrokken die op een soort ovale landingsbaan ligt.

“Bedriegen mijn oude ogen me of zie ik daar nou echt een …?” Rob knikt. “Een vliegende schotel.” Via een roestige trap komen ze op de landingsbaan. De schotel ziet eruit als nieuw. Rob laat Toon even los en loopt rond het toestel. De laatste keer dat hij hier was, stond er een luchtvloot op de landingsbaan, terwijl een kraan metalen flessen met uraniumkwik aan boord hees. De kraan staat er nog steeds, met zichtbare roestsporen.

Rob houdt zijn pistool voor zich uit. Hij beweegt zich langzaam als een worstelaar die om zijn tegenstander cirkelt naar de ingang van het schip. Een lampje op de metalen huid begint opeens te flikkeren en een platform valt sissend open. In de opening verschijnt een schaduw. Rob richt zijn wapen. Daar is hij: de laatste afgezant.

Aflevering 61

5 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Toon stapt uit zijn schuilplaats tevoorschijn, het pistool houdt hij recht voor zich uit. Hij haalt twee keer de trekker over, maar de kogels ketsen op het metaal af. Een ijzeren hand schiet naar voren en tilt Rob omhoog alsof hij een zak aardappelen is. Het is een van de robots die Lupardi lang geleden had gemaakt. Hij dacht dat ze allemaal waren vernietigd. De robot slingert hem van zich af en Rob kwakt tegen de grond, een felle pijn schiet door zijn ribben. Hij veert onmiddellijk overeind. Rob kent de robots goed. Hun insectenogen zijn hun zwakke plek. Hij trekt zijn dolk en wacht af.

‘Brutus! Ik ben het, Rob.’ Even hoopt hij dat het dezelfde robot is met wie hij destijds had samengewerkt tijdens een van zijn zeldzame bondgenootschappen met Lupardi.* Maar de machine walst onstuitbaar op hem af. Toon springt op de rug van de robot. Die schudt hem achteloos van zich af. Maar hierdoor is de aandacht van de robot wel even afgeleid en Rob schiet naar voren. De punt van zijn dolk dringt diep door in een van de twee insectenogen. De robot zwaait wild om zich heen. Rob duikt met een snelle reflex onder de maaiende arm door en ramt het lemmet tegen het andere oog. Nu is de robot blind, maar nog niet uitgeschakeld. Zijn metalen armen tasten om zich heen.

*Het raadsel van Venus

Aflevering 60

3 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob en Toon zwemmen langzaam door de tunnel. Rob beweegt zich met een katachtige lenigheid door het water. Toon raakt uitgeput en kan zijn vriend bijna niet bijhouden. Zijn ademhaling wordt zwaar. Rob hoort het door zijn microfoon en begint langzamer te zwemmen. Toon spreekt zijn laatste reserves aan en slaat krachtig met zijn benen. Dan zien ze een vaag licht aan het einde van de tunnel dat steeds sterker wordt. Nog even. Ze komen boven water. Toon zet onmiddellijk zijn zuurstofmasker af en ademt de ziltige lucht gretig in. Ze zijn in een soort onderzeese haven beland. Rob herkent de kade waar hij ooit uit de onderzeeër stapte. Maar alles maakt een vervallen indruk. Het is duidelijk dat hier al in tientallen jaren niemand is geweest. Rob en Toon klimmen op de kade en trekken hun duikuitrusting uit. Dan rusten ze even, zodat Toon op adem kan komen. Rob pakt voedsel en wapens uit de waterdichte tas die ze met zich meenamen. Alles is nog kurkdroog. Toon kikkert al snel weer op en hij wapent zich net als Rob met een dolk en pistool. Langzaam en voorzichtig bewegen ze zich door de enorme ruimte waar tientallen machines al jarenlang liggen te roesten. Het is onwerelds stil. Opeens horen ze het geluid van metaal op steen. Het komt dichterbij. Rob en Toon zoeken snel dekking achter een van de machines. Rob kijkt heel voorzichtig om de hoek. Zijn mond valt open. Een manshoge robot dendert op hem af. Brutus!*

*Het raadsel van Venus

Aflevering 59

1 mei 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De reis verloopt voorspoedig. De oude man geniet met overgave. De zee was en bleef zijn grote liefde. Hij was een paar keer getrouwd geweest, maar uiteindelijk vertrok hij toch altijd weer naar de oneindigheid van de oceaan. Hij kent De Vrijheid op zijn duimpje en helpt Rob goed mee. Na enkele maanden komt de kust van Nieuw-Guinea in zicht. Rob zit over kaarten gebogen en berekent zo goed mogelijk de locatie van Lupardi’s mijn. “Destijds zat ik in een onderzeeër die via een grot door een kilometerslange onderzeese tunnel in een enorme werkplaats uitkwam waar het uraniumkwik werd gewonnen. Ik weet niet of de tunnel er ondanks de ontploffing nog is, maar het is volgens mij onze beste kans.”

Ze trekken de speciale diepzee-uitrusting aan die Rob in Panama kocht. Rob streelt Skip nog even voordat hij zich in het water laat vallen. Ze duiken met tussenpozen dieper en dieper. Het water is glashelder.

Ze zwemmen langs de kanonnen van een slagschip uit de Tweede Wereldoorlog. Toon herinnert zich dat hier keihard is gevochten. Rob wenkt hem en wijst: een enorme grot. Rob deinst bijna terug voor de inktzwarte duisternis. Aan de andere kant van de tunnel wacht Lupardi op hem, daar twijfelt hij niet aan.

Een sterke hand grijpt zijn schouder. Toon. Die knikt naar de grot. Rob snapt het, nu doorzetten. Hij schudt alle twijfel van zich af en even later slokt de duisternis hen op.

Aflevering 58

28 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Toon vertelt over de nieuwe tijdssprong van Lupardi en het uraniumkwik. Rob luistert zwijgend, terwijl hij zijn pijp rookt en koffiezet. Skip heeft zijn kop in Toons schoot gelegd. De oude zeeman streelt hem afwezig. “… dus zo kom ik weer bij jou terecht, Rob. Jij bent naast Lupardi en Yoto de enige persoon ter wereld die ooit een voet in die mijn heeft gezet. Weet jij hoe we er moeten komen?” Rob schenkt twee mokken vol gloeiendhete koffie. Hij knikt. “Ja, maar het duurt wel even voordat we in Nieuw-­Guinea zijn. Dat is een reis van bijna tienduizend mijl. We kunnen er pas over enkele weken zijn.”

Toon grijnst, ondanks zijn vermoeidheid. “Rob, dat klinkt als een geweldige reis. Heerlijk om weer even zeeman te zijn. En maak je geen zorgen over de tijd. Mathisen en ik hielden er rekening mee dat we je even moesten zoeken. Dus ben ik enkele maanden voor Lupardi’s tijdsprong vertrokken. We komen er ruim op tijd aan.” Rob stopt zijn uitgeputte vriend in een kooi en stapt weer naar buiten. Hij denkt na over de reis. Er is een ruime hoeveelheid voedsel aan boord, genoeg om Panama te halen. Dan via het Panamakanaal de oversteek van de Stille Oceaan naar Nieuw-Guinea. En daar zal hij hem weer zien: ­Lupardi, zijn eeuwige tegenstander.

Aflevering 57

26 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De haai is nu vlakbij hem. Hij is enorm, een tijgerhaai? Neus, ogen, kieuwspleten, dat zijn de gevoelige punten. Maar weet dat beest dat ook? Hij kiest voor de neus. Toon stopt met zwemmen. Hij spreekt zijn laatste reserves aan en balt zijn vuist. De bek gaat wagenwijd open. Een wilde woede siddert door hem heen. Niet zonder gevecht, klotebeest. Hij haalt uit. Een schot klinkt en de kop duikt onder water. Een bloedvlek drijft op de golven. Toon kijkt verdwaasd om zich heen. ‘Hey, alles goed?’ Een stem galmt over het water. Hij draait zich om. Daar staat ie, zijn oude vriend in al zijn jonge glorie: Rob.

Rob trekt hem uit het water. Toons armen en benen voelen als rubber. Hij is totaal uitgeput. Iets warms en zachts drukt zich tegen hem aan. Skip. De hond ruikt voorzichtig aan hem en begint zachtjes te kwispelen. Rob buigt zich over de oude man. Wacht eens, is dat niet…? Dan herkent hij zijn vriend. Toon, maar dan tientallen jaren ouder. De laatste keer dat hij hem zag was in de vallei van de witte mammoet. Wat doet hij hier? En als hij hier is, dan kan Lupardi niet ver weg zijn. De geleerde en zijn assistent zijn blijkbaar weer door de tijd gereisd. Met welk doel? Hij helpt Toon naar de kajuit en geeft hem een flink glas cognac. Die baant zich brandend een weg naar zijn slokdarm. Toon smakt met zijn lippen. Kijk, daar knapt een mens van op.

Aflevering 56

23 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Toon begint automatisch te watertrappelen. Zijn kleren zuigen zich vol met water en trekken hem naar beneden. De oude man trekt zijn schoenen en zijn shirt uit. Hij begint te zwemmen met een kalme, rustige slag. Nergens is land te zien. Hoe heeft dit in vredesnaam kunnen gebeuren? Mathisen had de machine op even buiten Spanish Town ingesteld. Hij zwemt verder en probeert rust in zijn ritme te vinden. Tergend langzaam kruipt de paniek in zijn hoofd. Waar zwemt hij heen? Geen idee. Hoe lang houdt hij dit nog vol? Toon beschikt over een enorme kracht, maar na een uur begint hij kramp in zijn schouders te krijgen. Hij draait zich om. Even drijven. Rust.

De zon brandt in zijn ogen en zijn keel voelt kurkdroog. Geweldig, ik zwem in water en ik sterf straks van de dorst. God heeft gevoel voor humor. Hij neemt zich voor zijn Schepper hierop aan te spreken. Het einde kan niet lang meer op zich laten wachten. De zee beweegt nauwelijks en is bijna spiegelglad. Hij draait zich weer om. Zwemmend ten onder. Dan ziet hij de vin. Zijn adem stokt. Een haai. Fijn hoor, alsof de verdrinkingsdood nog niet erg genoeg was. De vin snijdt door het water en komt recht op hem af. Dit was het dan. Het besef dat de dood nabij is, schiet door hem heen. Dan hoort hij geblaf. Het moet de dorst of de hitte zijn. Maar dan hoort hij het weer. Een hond?

Aflevering 55

21 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De twee mannen staren naar de verstoring die op een groot scherm is geprojecteerd. Mathisen wijst. “Kijk naar de datum: 18 november 1972.” Mathisen bladert in het dagboek. “Dat is jaren na de ontploffing die de mijn vernielde. Hoe is dat nou mogelijk?” Toon haalt zijn schouders op. “Geen idee, maar Lupardi zal er wel een goede reden voor hebben.” De oude zeeman knikt naar het dagboek. “Staat de locatie van de mijn er ook in?” Mathisen zoekt, maar schudt zijn hoofd. “Ergens voor de kust van Nieuw-Guinea, dat blijkt ook uit onze meetgegevens.” Hij wijst naar het scherm. “Maar het gaat om een onderzeese mijn die Lupardi met een onderzeeër bezocht.”

Toon pakt een tweede flesje bier. “Dan zit er maar een ding op: we moeten de hulp van Rob weer inroepen. Hij is de enige van ons die er is geweest. Waar hangt hij uit in 1972?” Mathisen kijkt in het dagboek. “Merkwaardig, die bladzijden ontbreken. Maar als laatste locatie wordt Jamaica genoemd.” Toon knikt goedkeurend. “Klinkt in elk geval een stuk warmer dan het arctisch gebied. Ik zal mijn zwembroek meenemen.” Enkele uren later staat hij in de kooi. Mathisen bedient het historisch oog. Het gezoem overweldigt de oude man. Alles draait, een misselijk gevoel borrelt op in zijn maag. Dan verdwijnt het. Hij hapt naar adem, maar slikt zout water binnen. Hij spert zijn ogen open. Zee! Hij bevindt zich midden op zee.

Aflevering 54

19 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Mathisen ijsbeert door zijn kantoor. Toon stort zich op een bord met biefstuk en gebakken aardappelen. Hij drinkt gulzig uit een flesje bier. “Haaa, dat smaakt prima na al dat ingeblikte eten. En die kou was beroerd voor mijn botten.” Mathisen bladert in Robs dagboek. “Heb je enig idee wat Lupardi bedoelde met ‘de afgezant van de ruimte-nomaden?’ Ik kan er hier niks over vinden.” Toon kijkt op. “Hoe is het met Rob?” “Stabiel,” legt Mathisen afwezig uit. “De operatie verliep goed, maar hij is nog erg zwak. Prudon is bij hem.” Hij slaakt een kreet. “Ik heb het!” Mathisen houdt het dagboek in triomf omhoog. “De strijd om het uraniumkwik! Daar gaat het om.”

Hij leest het verhaal voor. Hoe Lupardi betrokken raakte bij een buitenaards ras, de ruimtenomaden, dat de maan wilde koloniseren. De geleerde hielp ze met een energiebron die hij uit een onderzeese mijn won: het uraniumkwik. Maar een buitenlandse mogendheid wilde de nieuwe energiebron ook en stuurde soldaten. Lupardi vluchtte voor de overmacht en liet zijn werkplaats ontploffen. Toon snapt er niks van. “Maar hoe wil Lupardi bij het uraniumkwik komen als de mijn is vernietigd? Trouwens, wat wil hij met het mineraal en het kwik beginnen?” Een sirene klinkt, het teken dat een dreigende verstoring van de tijd is gesignaleerd. “Ik denk dat we nu het antwoord krijgen,” zegt Mathisen.

Aflevering 53

17 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Lupardi loopt met grote, stijve passen door de reusachtige fabriekshal die zijn robots uit het ijs hebben gehakt. Het geluid van hamers en snijbranders kaatst tegen de bevroren wanden. Overal wordt hard gewerkt. Yoto voegt zich bij zijn meester. “Alles loopt volgens het schema dat u hebt opgesteld. De schepen zijn op tijd klaar.” De geleerde knikt afwezig. “Maakt u zich zorgen, meester?” vraagt de Japanner, die de buien van de geleerde als geen ander kent. “Is het kapitein Rob?” “Yoto, we hebben nog maar net genoeg energie voor een reis. Ik heb er drie gepland, maar ik wilde een capsule als reserve houden.

Door die extra reis naar de 17de eeuw kunnen we ons geen fouten meer veroorloven. De volgende missie moet absoluut slagen.” Hij zucht. “Staat alles klaar?” Hij luistert niet naar het antwoord. Vanzelfsprekend is alles gereed. Laat dat maar aan Yoto over. De Japanner loopt weer terug naar de robots. Wat is hij grijs. En opeens dringt het tot hem door dat hij en zijn assistent samen oud zijn geworden. Hij glimlacht. Wie had dat gedacht? Hij kuiert rustig naar een platform waar een kolossaal kanon staat opgesteld. Het is een ambitieus plan: de wereld redden. Maar eerst moet hij haar vernietigen.

Aflevering 52

14 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Toon staart hem aan. Daar staat ie, zijn oude vijand. Onberoerd door de tijd. Zijn ogen schitteren van intelligentie. ‘Hallo Lupardi. Wat zie jij er goed uit voor je leeftijd. Je moet me toch eens vertellen wat voor nachtcrème jij gebruikt.’ De geleerde fronst zijn wenkbrauwen. ‘Kennen wij elkaar?’ Die oude man heeft iets bekends. Yoto richt het geschut op de twee mannen. ‘Laat mij maar, meester.’ Lupardi steekt zijn hand op. ‘Nee, Yoto. We laten kapitein Rob en zijn vriend in leven. Een tegenstander van zijn formaat verdient een ander einde.’ Hij knikt koeltjes ter afscheid. ‘Heren.’ De tank ratelt weg. ‘Tot ziens’, zegt Toon spottend.

Het zware geronk van een vliegtuigmotor vult de lucht. Cigaret Larry regelde een vliegtuig van de Royal Canadian Mounted Police om Rob te zoeken. De piloot landt het toestel op een bevroren meertje. Toon blijft achter en drukt op de knop die de tijdspoort opent. Hoe moet hij Ross uitleggen dat hij niet meereist? Maar er is geen tijd om daarover na te denken, er verschijnt een cirkel van bliksem. Toon kijkt nog even om zich heen voordat hij in de cirkel stapt. ‘Dag vallei’, mompelt hij. Een moment later staat hij weer in de kooi. Mathisen kijkt hem verwachtingsvol aan, maar de oude man schudt zijn hoofd. ‘Mislukt. Lupardi heeft het mineraal.’

Aflevering 51

12 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Pary commandeert de twee mammoeten naar voren en ze drukken de rots langzaam naar achteren. Te langzaam. De wanden van de pas beginnen te trillen. Het duurt niet lang meer of alles zakt in elkaar. Ze horen een luid geratel. De tank met Lupardi en Yoto stopt. De geleerde maakt een rustige indruk. ‘Misschien kan ik helpen?’ vraagt hij beleefd. Hij roept iets naar Yoto die in de geschutskoepel zit. De assistent richt het geschut van de tank op de gigantische rots. ‘Deze tank is een opmerkelijke vinding,’ vertelt Lupardi bewonderend. ‘Ik verwacht dat zijn vuurkracht indrukwekkend is.’ Een enorme knal. De granaat versplintert het rotsblok.

Het is voor de mammoeten nu een eenvoudig klusje de rotsen aan de kant te duwen. Ze bereiken verder zonder problemen het einde van de pas. Ze klimmen van de mammoeten, behalve Pary. Hij buigt even lichtjes naar Ross en vertrekt dan met de twee machtige dieren. Ze zijn zichtbaar verzwakt. ‘Waar gaan ze heen?’ vraagt Ross. Niemand geeft antwoord. Lupardi rijdt voorbij. ‘Ik zie dat u erin bent geslaagd aan die piraat te ontkomen, mijn beste kapitein. Ik had niet anders verwacht, maar ik ben toch benieuwd hoe het u is gelukt weer in deze tijd te komen.’ Hij neemt Taaie Toon scherp op. ‘Overigens, wie bent u?’

Aflevering 50

10 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Ross gooit een touwladder naar beneden. “Klim erop! We moeten maken dat we wegkomen. Alles stort in.” Ze klimmen op de mammoet van Ross. Toon herkent uit een tekening in het dagboek de man op de andere mammoet: de oude Pary, een van de bestuurders van de vallei. Zijn ogen zijn bijna helemaal wit met kleine, donkere pupillen. “De rest is al dood,” schreeuwt Ross. “En wij straks ook als we niet snel zijn. De vallei is verloren.” Grote rotsblokken kletteren naar beneden. Een raakt de tank van Lupardi, maar het voertuig schudt het rotsblok af alsof het een lastige vlieg is.

“De generaal is dood,” legt Ross uit. “Hij was bezig met het winnen van het mineraal. Die krankzinnige geleerde en die Japanner namen hem en zijn mannen met een vreemde straal te grazen en zijn er nu met het vitapyriet vandoor. De grot stortte later in en verpletterde de generaal en de soldaten. Maar dat mineraal hield alles hier in stand.” Hij knikt naar Toon. “Wie is dat?” “Lang verhaal,” antwoordt Rob. “Hij zit achter die geleerde aan.” Geen tijd om er lang bij stil te staan. “Achteruit!” brult Ross. Een enorm rotsblok komt vlak voor ze neer en blokkeert de pas.

Aflevering 49

7 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De oude Toon staat als bevroren. Dit gebeurde een halve eeuw geleden niet, zo weet hij van Robs journaal. Wat is er in vredesnaam aan de hand? Skip trekt aan zijn jas, maar hij verzet geen stap. Dit kan niet, dit … “Aan de kant!” Rob sleurt hem opzij. De mammoet stampt rakelings voorbij. Het dier is zwaargewond en wankelt op zijn poten. Hij zwalkt door de pas en verdwijnt uit het zicht. Het duo kijkt hem nog even na, draait zich om en loopt verder de pas in. Na enkele uren komen ze uit bij een grote vlakte, omgeven door hoge bergtoppen. De vallei.

Ze zien bossen en grasvlakten, maar alles heeft een grijsgrauwe kleur. Toon las in het journaal dat de diefstal van het levensverlengende mineraal hiervan de oorzaak is. Dinosaurussen draven over de vlakte. Ze zijn op de vlucht, maar waarvoor? Twee mammoeten daveren naar de ingang van de pas. Ze lijken uitgeput. Op hun ruggen zitten enkele mensen. De jonge zeeman rent naar voren en begint wild te zwaaien. “Ross!! Ik ben het. Rob!” De mammoeten stoppen vlak voor ze. “Wat is er aan de hand?” schreeuwt Rob. Ross draait zich om en wijst naar de vlakte waar een enorme tank richting de pas ratelt. In de koepel zit een man in een witte jas: Lupardi.

Aflevering 48

3 april 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob voelt dat de temperatuur stijgt. Even later staan ze voor een immens bergmassief met schitterend witte bergtoppen zonder sneeuw. Toon pakt het kaartje dat hij in het dagboek vond. Hij bromt goedkeurend. “We zijn op de goede weg.”

Ze lopen een brede pas in. Rob kijkt bezorgd. “Maar Lupardi ook. En die vreemde generaal met die tank waar je over vertelde zit me ook niet lekker.” Rob had verbijsterd geluisterd naar het verhaal dat Toon uit het journaal voorlas. Hij beleefde dit avontuur dus eigenlijk voor de tweede keer? Het bleef moeilijk te bevatten.

Majoor Ross, de generaal, het levensverlengende mineraal vitapyriet, witte mammoeten? En dan ook nog Lupardi en Yoto! Het klonk te fantastisch.

Een oorverdovend getrompetter schettert door de pas. Een witte massa stuift op ze af. “Een lawine,” schreeuwt Rob. Maar het is geen lawine. Een tonnen wegende spierbundel met ivoren slagtanden dendert naar ze toe: een witte mammoet. Rob draait zich om naar Toon. “En dit?” schreeuwt hij. “Stond dit ook in dat dagboek?”

Aflevering 47

31 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Zachtjes wekt Toon Rob en gebaart dat die zijn geweer moet pakken. Een rauw gehuil en het misselijkmakende geluid van brekende botten vullen de lucht. Ze kruipen snel naar buiten. Een enorme ijsbeer staat gebogen over twee dode poolhonden. Skip vliegt het dier naar de keel, maar hij wordt bijna achteloos weggeslingerd. ‘Vuur,’ brult Toon. Hij schiet als eerste. Rob opent ook het vuur. De twee mannen jagen kogel na kogel in het grote lijf. De beer richt zich op, dodelijk gewond. Hij brult, een laatste groet aan de wereld. Dan waggelt hij op zijn achterpoten en stort neer.

Dood. Ze spannen de resterende honden weer voor de sleden. Het weer is beroerd. Sneeuwstormen geselen mens en dier. Rob dwingt zich vooruit. Hij staart door zijn sneeuwbril, maar ziet alleen witte strepen. Zo ploeteren ze voort, meter voor meter en uur na uur. Hij merkt iets vreemds. De temperatuur daalt niet, die staat nu al een week op twintig graden onder nul. Het zou toch veel kouder moeten zijn. Ze trekken verder, dagenlang. En dan op een dag … ‘Kijk daar!’ Toon wijst naar de horizon. ‘Wat is dat voor licht?’ Rob kijkt op. Hij zucht van opluchting. Een zwak, violet schijnsel aan de horizon. Nog even.

Aflevering 46

29 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Ze hebben geen keus, de expeditie naar Grant Land, waar de vallei zich bevindt, moet vanaf hier beginnen. De honden en de sleden worden gereedgemaakt. Toons ogen schitteren. De ijskoude lucht, de glimmende sneeuw en het geblaf van de honden. Hij voelt zich duizend jaar jonger. De kustwacht verbiedt Larry mee te gaan. Te gevaarlijk. Het is de bedoeling dat een Eskimo ze vergezelt, maar Toon zet daar een streep door. Hij las in het dagboek van de oude Rob hoe deze Eskimo er destijds vandoorging toen het spannend werd. Bovendien weet hij de weg dankzij het kaartje dat ook in het journaal zit. De twee mannen en de honden ploeteren zich een weg door de koude en sneeuw.

De tocht door de witte wereld duurt dagen. Rob blijft zich verbazen over de energie van de oude man. Elke avond bouwen ze een iglo en houden ze om de beurt met een geweer de wacht, want er zijn veel ijsberen, intelligente jagers die met onuitputtelijk geduld op hun prooi jagen. Op een nacht staat de oude man erop dat hij de wacht neemt. Rob vindt het best. Toon neemt zijn geweer en luistert aandachtig. Vroeg in de ochtend wordt Skip onrustig, hij spitst zijn oren. Uit zijn keel klinkt een zacht, dreigend gegrom. Hij ontbloot zijn tanden. Toons oude knokkels worden wit als hij de greep om het wapen verstevigt. Daar is hij, het witte monster wiens naam door de Inuit wordt gevreesd: Nannoek.

Aflevering 45

26 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Larry’s ogen vernauwen zich. Hij is staf-sergeant van de Royal Canadian Mounted Police en heeft geen zin in passagiers. Maar Rob staat voor de oude man in en Larry stemt toe. Maar er is iets met die oude man. De politieman kent hem ergens van. Of niet? En Skip likt zijn handen alsof het zijn baasje is. De Fort Churchill vertrekt en baant zich voorzichtig een weg tussen het pakijs van de Prince of Walesstraat. De temperatuur blijft dalen, terwijl ze naar het noorden varen. De zon zakt elke dag iets eerder onder de horizon. Het duurt niet lang meer of de poolnacht legt een half jaar lang een donkere deken over het landschap.

Toon voelt zich op zijn gemak. Het is geweldig weer het dek van een schoener onder zijn voeten te voelen. Wat een schip. De koude voelt hij bijna niet. Larry gedraagt zich beleefd, maar hij snapt eigenlijk nog steeds niet waarom Rob erop stond deze vreemde snoeshaan mee te nemen. Hoe kan die bejaarde hem in vredesnaam helpen? Maar toegegeven: hij lijkt taai genoeg. Larry herkent die ogen. Het zijn ogen die alles al eens hebben gezien, het goede en het kwade. Dan gaat er een trilling door het schip. Een blik is genoeg: de Fort Churchill zit muurvast in het pakijs van de Erebusbaai.

Aflevering 44

24 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De koude wind snijdt door alle lagen kleren, maar Toon stapt onverstoorbaar door de diepe sneeuw. Mathisen heeft het historisch oog op enkele honderden meters van Port Brabant aan de mond van de Mackenzierivier ingesteld. Toon weet dat Rob daar over enkele uren met het patrouilleschip Fort Churchill van Cigaret Larry aankomt om voorraden in te slaan en hondensleden te huren. Mathisen wilde voorkomen dat hij midden in het dorp zou materialiseren. De koude dringt tot in zijn botten. Port Brabant, eindelijk! En de Fort Churchill ligt er al. Het duurt niet lang of hij vindt Rob. Wat is hij jong! Rob draait zich naar hem om. Hij ziet een grote, oude man op zich afkomen.

Hij heeft iets bekends, ook hoe hij loopt. Toon zegt zijn naam. Rob staart hem verbijsterd aan. Taaie Toon? Hij? Hij heeft duizend vragen, maar de oude man wimpelt ze weg. “Ik ben er, laten we het daarop houden.” Hij omhelst hem krachtig. “Maar mijn God, wat is het goed je weer te zien.” Toon legt hem uit wat Lupardi van plan is. De jonge zeeman krabt zich achter de oren. “Tja, in dat geval denk ik dat er niks anders op zit dan dat je maar met ons meereist.” Toon loopt de plank van de Fort Churchill op. Een man die eruitziet als het knappe broertje van Clark Gable wacht ze op. In zijn mondhoek bungelt die eeuwige sigaret. De voormalige smokkelaar* die zijn leven beterde. Dat is ’m: Cigaret Larry.

Aflevering 43

Aflevering 43
Beeld Uitgeverij Personalia

Toon leest geboeid verder in het dagboek van zijn vriend Rob over zijn avonturen in het rijk van de witte mammoet.* ‘De generaal’ was ook op zoek naar het mineraal vitapyriet dat het leven van mens en dier in de vallei eeuwenlang verlengde. Ze kregen hem te pakken, maar niet voordat de generaal dankzij een speciale tank het mineraal

in grote hoeveelheden had gewonnen, waardoor de bevolking overleed en de veelal prehistorische dieren bijna allemaal verdwenen. Ross was erin geslaagd in zijn eentje de vallei te bereiken. Hij was door de bewoners ontdekt, onder een soort hypnose gebracht en uiteindelijk in hun midden opgenomen. Met Rob wist hij uiteindelijk uit de vallei te ontsnappen.

Mathisen laat Toon en Prudon ophalen van het vliegveld. Hij verwelkomt de grote, oude man hartelijk in de oude filmstudio waar de kooi met het historisch oog staat. Hij vertelt dat de operatie van Rob goed is gegaan, maar dat hij nog steeds erg zwak is. Helaas is er geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Toon kleedt zich op een reis naar de ijzige koude. “Denk erom dat Rob iemand van ons verwacht, maar hij weet niet wanneer of wie,” legt Mathisen nog eens uit. Toon stapt in de kooi en kijkt wat verwonderd om zich heen. “Ik ben benieuwd,” mompelt hij binnensmonds. Hij ziet een lichtflits en dan wordt het donker.

* Het rijk van de witte mammoet

Aflevering 42

20 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Prudon legt hem alles uit. De oude man kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Sorry, je wilt dus dat ik terug in de tijd reis om Rob tegen Lupardi te helpen? Hoeveel heb jij in dat café al achterovergeslagen?” Hij grinnikt en schudt zijn hoofd. “Maar ik geloof je wel. Met Lupardi kun je alles verwachten.” Hij staat op en pakt twee glazen en een fles whisky. “Je verweerde je zojuist trouwens aardig. Waar heb je dat geleerd?” “Ik werd vroeger op school nogal eens te grazen genomen. Mijn vader stuurde me naar een cursus ongewapend gevecht dat door een oud-marinier werd gegeven.” Hij glimlacht bij de herinnering. “Ik bleek een moeilijke leerling.” Toon neemt een grote slok. “Zou je niet zeggen.”

Hij begint in de slaapkamer met het inpakken van een grote, ouderwetse koffer.

“Wie had ooit gedacht dat ik het op mijn oude dag nog weer eens tegen Lupardi zou opnemen?” mompelt hij. Ze vertrekken nog dezelfde avond. Toon leest in het vliegtuig in Robs dagboek, dat hij van Prudon kreeg, met stijgende verbazing over de belevenissen die zijn vriend decennialang geleden in het rijk van de witte mammoet beleefde. Hoe hij op zoek ging naar zijn vriend majoor Ross, een officier van de Amerikaanse geheime dienst. Hoe Ross en Cigaret Larry van de Canadese politie jaagden op een oorlogsmisdadiger die zichzelf ‘de generaal’ noemde.

Aflevering 41

17 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De oude man trekt hem overeind. “Verkeerde plek om ruzie te zoeken,” bromt hij. Prudon zet zijn bril weer op. De visser ligt bewegingloos in een hoek waar de reus hem neerkwakte. “Ik dank u wel.”

Zijn redder staart hem verbaasd aan. “Hey, een Hollander. Ik hoor het aan je accent.” Hij grijpt Prudons hand. “Altijd aangenaam een landgenoot te ontmoeten. Ik heet Anton Vreugdehil, maar iedereen noemt me Taaie Toon. Hoe heet jij en wat brengt jou hier?” Prudon mompelt zijn naam en Toon kijkt hem fronsend aan. “Prudon? Ik heb een geleerde met die naam gekend. Een natuurkundige geloof ik.”

Prudon knikt. “Mijn vader. Het is ook geen toeval dat ik hier ben, mijnheer Vreugdehil. Ik ben hier voor u. We hebben uw hulp nodig. Beter gezegd, kapitein Rob heeft uw hulp nodig.” Toons ogen worden groot. “Rob? Hoe is het met hem? Ik heb hem al jaren niet meer gezien.”

Prudon kijkt om zich heen. “Is er misschien een rustige plek waar we even kunnen praten?” Toon knikt. “Mijn huis. Ik woon hier vlakbij.”

De oude zeeman gaat hem voor naar een keurig onderhouden appartement dat uitpuilt van voorwerpen uit de tijd dat hij als kapitein over de zeeën voer.

Aflevering 40

15 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

‘Hey John, kom op. Maak je niet druk.” Maar de visser schudt de handen die aan hem trekken ruw van zich af. Twee enorme klauwen grijpen de geleerde bij de jas en tillen hem omhoog. Prudons hand flitst naar voren en de visser deinst achteruit en grijpt gillend naar zijn linkeroog. “Die eikel stak me in mijn oog!”

Hij staart woest naar Prudon, die hem nog steeds met een glimlach aankijkt. John brult en stormt op Prudon af. Die stapt eenvoudig opzij, terwijl zijn rechtervoet met een misselijkmakend geluid de knie van de visser raakt. De visser kwakt met zijn hoofd tegen de toog en blijft enkele ogenblikken roerloos liggen.

Langzaam en zwaar leunend op een barkruk komt hij weer overeind. Een mes flitst. “John!” roept iemand. De visser luistert niet en beweegt zich strompelend naar voren. Prudon doet een stap naar achteren, maar het is druk. Hij struikelt over een been en valt languit op de grond. De visser schreeuwt triomfantelijk en raast met getrokken mes op hem af. Prudon probeert nog naar hem te trappen, maar John pareert de schop met gemak. Zijn gewicht drukt verpletterend op Prudons borstkas. De geleerde krijgt geen adem, maar hij let alleen op het mes. Dan verdwijnt het gewicht van zijn lichaam. Hij kijkt verbaasd omhoog, een oude, kale reus staat over hem gebogen en steekt zijn hand naar hem uit.

Aflevering 39

13 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Het stadje telt maar weinig kroegen. In het tweede café dat hij bezoekt is het stervensdruk. Ruige vissers drinken bier uit enorme pullen. Hij bestelt een cognac om warm te worden. Opeens voelt hij een enorme duw in zijn rug en koud bier stroomt over zijn hals en kleren. Hij draait zich om en een enorme visser torent boven hem uit. De man kijkt hem vernietigend aan. “Je hebt mijn bier gemorst,” brult hij. “Je betaalt me een nieuw glas ventje, en ook voor mijn vrienden.” Een bullebak. Hij haat ze. Ze pestten hem op lagere school en verziekten zijn tijd op het gymnasium.

Hij glimlacht en zet zijn bril af. “Pardon, maar als u soms dorst heeft...” Hij wijst naar buiten. “Daar is een hele oceaan.” De visser en zijn vrienden kijken hem een moment verbluft aan. Dan schieten ze in de lach. “Dat mannetje durft wel,” brult een van hen. Hij slaat de visser met het glas op de schouder. “En wat ga je nu doen, John?” John is de enige die niet lacht. Hij zet het glas op de toog en komt dichterbij staan. “Ik zei: jij betaalt me een nieuw glas.” Hij zei het zachtjes, maar iedereen hoorde de dreiging in zijn stem.

Aflevering 38

10 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De filmproducer besluit Wil en Marga te bellen, misschien weten zij iemand. Marga neemt onmiddellijk op. Nee, ze zijn nog steeds bezig met de operatie. Als ze hoort wat de producer wil, is het even stil. ‘Er is wel iemand: een oude vriend die bovendien veel ervaring met Lupardi heeft. Hij is naar Canada geëmigreerd en woont volgens mij in een klein vissersdorpje. Hoe heet het ook alweer?’ Het is even stil. ‘O ja! New

Harbour op Nova Scotia als ik mij niet vergis. Rob en hij zijn elkaar uit het oog verloren. Een adres heb ik niet. ‘Wat is zijn naam?’ vraagt Mathisen. ‘Anton Vreugdenhil. Maar iedereen kent hem als Taaie Toon.’

De lange reis naar het vissersdorp heeft Prudon uitgeput. Die Toon beschikt blijkbaar niet over een telefoon. Dat was niet erg bemoedigend. Leeft hij nog wel? Hij voelt zich moe, nat en hongerig. Vette regendruppels zetten de straten blank. New Harbour maakt een mistroostige indruk, huizen met afgebladderde verf en oude, roestige pick-ups staan langs de weg. Het hotel waar de historicus incheckte, ziet er ook uit alsof het elk moment kan instorten. Hij doucht en kleedt zich om. En nu? Mathissen raadde hem aan de cafés langs te gaan. Iemand moest toch van die Taaie Toon hebben gehoord.

Aflevering 37

8 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Drie mannen in witte overhemden en zwarte dassen zitten gebogen over schermen die groen oplichten. “Hier wordt de tijd dag en nacht bewaakt,” legt Mathisen uit. “Deze kwantumcomputers leggen elke verandering vast.” Een man met een snor die Hercule Poirot niet zou misstaan begroet de producer met een ernstig gezicht. “Een anomalie dreigt de tijdlijn ernstig te verstoren. Dit is al de tweede in enkele dagen tijd.” Hij begeleidt Mathisen naar een scherm. “Kijk, zie maar. Op zeven april 1950 dreigt een verstoring op deze plek. Ik snap er niks van. Het is in het arctisch gebied nabij Grant Land. Maar daar is echt helemaal niks.”

“Daar zitten alleen maar enkele expedities en weerstations, maar de dichtst­bijzijnde is er nog honderden mijlen vandaan.” Hij schudt zijn hoofd. “Ik kan er echt niks van maken. Het spijt me, maar daar zit gewoon niks.” Mathisen kijkt naar Prudon. “Ik denk dat ik wel een idee heb.” Hij neemt de historicus apart. “Goed, we weten nu waar en wanneer Lupardi opduikt. Wie reist terug in de tijd om hem te helpen? Jij?” De geleerde schrikt. “Eh, ik ben niet bepaald een man van actie.” De producer glimlacht. “Maar dapper genoeg.” Hij haalt een smartphone uit zijn zak. “We hebben iemand nodig die Rob vertrouwt en die bovendien ervaring met Lupardi heeft.”

Aflevering 36

6 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Een arts en enkele verpleegkundigen stormen naar binnen. Mathisen en Prudon vertrekken snel. De arts legt later uit dat ze niet langer kunnen wachten met opereren. Het kan wel even duren en hij raadt ze aan wat rust te nemen. De twee mannen nemen afscheid van Wil en Marga. Zij houden in het ziekenhuis bij hun oude vriend de wacht.

De twee reizen terug naar de studio. “Vertel eens wat meer over hoe jij weet wanneer Lupardi weer opduikt?” vraagt Prudon. Mathisen rijdt naar een gebouw dat een vervallen indruk maakt. “Zoals ik al zei beschikt mijn familie nu al enkele generaties over deze tijdmachine. Zonder het historisch oog is tijdreizen niet mogelijk, maar we hielden er altijd rekening mee dat een andere slimmerik het geheim van het tijdreizen ook zou uitvogelen. Ik hoef niet uit te leggen dat dat rampzalige gevolgen kan hebben voor het leven zoals we dat nu kennen. Dus hebben we een paar knappe koppen gevonden die daar iets op hebben gevonden. Ik laat het je zien.”

De producer opent een roestige deur. “Welkom bij de tijdwachters.” Prudon kijkt verbijsterd om zich heen. Ze staan in een hel verlichte ruimte die nog het meest doet denken aan het controlecentrum van Nasa, maar dan op kleinere schaal.

Aflevering 35

3 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De jonge schipper knikt instemmend. Ze lopen weer terug naar de kooi. Rob steekt aarzelend zijn hand op. “Misschien zie ik jullie ooit nog eens.” Gezoem, een flits en dan is de kooi leeg. Prudon en Mathisen vertrekken ook naar het ziekenhuis, waar ze van Wil horen dat Rob wordt geopereerd. Prudon vraagt aan de arts of ze hem even mogen zien. Die kijkt moeilijk. “Even dan, hij is buitengewoon sterk, maar zijn wond is ernstig. We willen straks opereren.” Robs ogen lichten op als hij Prudon en Mathisen ziet. Hij is doodsbleek. Ze praten hem snel bij. Rob knikt zwakjes. “Dus Lupardi wil naar het rijk van de witte mammoet? Weet je wat dat betekent?”

Rob vertelt ze met zwakke stem over het levensverlengende mineraal waardoor mensen en dieren in de vallei eeuwenlang leefden zonder ouder te worden.* Hoe hij op zoek ging naar zijn vriend majoor Ross, een officier van de Amerikaanse geheime dienst, die het spoor van een oorlogsmisdadiger die zichzelf ‘de generaal’ noemde, naar de vallei had gevolgd. “De grot is ingestort en het mineraal is nu onbereikbaar. Ik vermoed dus dat Lupardi terugreist naar een moment dat de vallei nog bestaat.” Prudon knikt. “Klinkt aannemelijk, maar hoe weten we op welk moment dat is?” Mathisen schraapt zijn stem. “Eh, ik denk dat ik jullie daar wel bij kan helpen.” Maar Rob hoort hem niet meer. Zijn gezicht vertrekt van de pijn en de apparatuur om hem heen begint alarmerend te piepen.

* zie: Kapitein Rob: Het rijk van de witte mammoet

Aflevering 34

1 maart 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

De ambulance is er in enkele minuten. Wil en Marga rijden met Skip ook naar het ziekenhuis. Mathisen laat koffie en broodjes komen, want iedereen is uitgehongerd. De producer en Prudon praten Rob bij over wat er is gebeurd. Hij kan het nauwelijks bevatten. De brief die hij nog maar enkele dagen geleden in een fles stopte en in zee gooide, houdt hij nu in zijn handen. Het papier is bijna vergaan en de woorden zijn nauwelijks leesbaar. Maar hij herkent zijn handschrift. Rob verslindt een stapel sandwiches en na drie koppen koffie voelt hij de rust een beetje in zijn hoofd terug­keren.

“En nu? Sturen jullie me terug naar mijn eigen tijd? Mijn schip en Skip zijn daar nog.” Mathisen knikt. “Dat lijkt ons het beste. Je pikt je leven weer op.” Rob knikt. “En dan? Wat ga ik daarna doen?” Prudon schraapt zijn keel, maar Mathisen steekt zijn hand op. “Ho, ho. Ik stel voor dat we dat voorlopig voor ons houden. We hebben dankzij Lupardi al genoeg met de tijdlijn geknoeid. Het is beter dat je het niet weet. Maar vroeg of laat vind je Lupardi weer op je weg terwijl hij zijn plan uitvoert. We laten je op de een of andere manier weten wanneer dat is en we komen je dan helpen.”

Aflevering 33

27 februari 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Het eiland verdwijnt in een wolk van rook en stof. Peer grijnst. De ­zeewind blaast de rookwolken al snel weg. Een knetterende vloek schalt over het dek. Ze zijn weg! Een wilde razernij maakt zich van hem meester. Joost kruipt het want in. Hij kent de woedeaanvallen van zijn baas. Eeuwen later en duizenden kilometers verderop klinkt in een oude, afgelegen filmstudio het geluid van een zware bliksem. Mathisen deinst achteruit. Een seconde later verschijnen drie mannen in de studio; een van hen bloedt hevig. Skip springt uit de armen van Wil en vliegt naar de opening. Voor de jonge Rob blijft hij verwachtingsvol zitten. Die kijkt verbijsterd om zich heen.

Waar is hij nou weer beland? Wat moet deze kooi voorstellen? Wie zijn die mensen?

“Rob!” Een oude vrouw rent op hem af, maar ze knielt neer bij de oude man die bloedend op de grond ligt. Die glimlacht zwakjes.

“Krijgt die oude Peer me na al die eeuwen toch nog te pakken,” mompelt hij. Rob verliest het bewustzijn. Mathisen en Prudon tillen de oude man op, de ­producer leidt ze naar zijn kantoor en ze leggen hem op een sofa. Oude film­posters van kaskrakers uit vervlogen tijden bedekken de wanden. Mathisen pakt een verbanddoos. “Hij moet naar een ziekenhuis.” Wil grijpt naar een telefoon. “Zeg dat ze opschieten, we verliezen hem!”

Aflevering 32

24 februari 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Peer tuurt door zijn verrekijker naar ‘de oven’. Eens zien of die magiër wat spraakzamer is na enkele dagen zonder water. Joost hangt over de reling en begint opeens te gillen. Peer laat de kijker bijna uit zijn handen vallen. Een zinderende lichtflits bedekt het eiland. Wat is dit voor hekserij? Twee mannen stappen uit een cirkel van licht op het eiland. Andere magiërs helpen hem ontsnappen! “Laad de kanonnen,” brult hij. Snel en geroutineerd worden vijf kanonnen geladen en gericht. Peer houdt de kijker stevig tegen zijn oog gedrukt. Wat gebeurt er nu? Rob helpt de oude man omhoog.

Waar komen die twee in vredesnaam vandaan? Oude ogen boren zich in die van hem. Hij komt hem vaag bekend voor, maar … Een enorme explosie laat het eiland beven. Rob kijkt om zich heen. Peer den Schuymer! De oude man grijpt hem stevig beet. “Kom mee, we moeten hier weg.”

Ze trekken Prudon die nog steeds roerloos op de grond ligt overeind. Rob tast in zijn zak. Waar is het apparaatje van Mathisen? Zijn oude vingers vinden de knop. Hij drukt. Een ronde bliksem verschijnt voor ze. Hij duwt zijn jongere ik en Prudon eerst door de cirkel. Hij hoort het fluiten van kanonskogels die met duizelingwekkende snelheid naar het eiland razen. Te laat.

Aflevering 31

22 februari 2021.Beeld Uitgeverij Personalia

Rob geeft Skip aan Wil en Marga en stapt met Prudon in de kooi.

Mathisen legt de oude brief van Rob op het historisch oog. “Deze machine is het best bewaarde geheim van de familie. Er is sinds mijn opa flink aan gesleuteld en verbeterd. Het is nu mogelijk precies de juiste datum en plek in te stellen.” Hij geeft Rob en Prudon een dun, metalen schijfje met een grote knop. “Druk daar op en dan open ik de tijdskromme weer.” Het eiland uit de 17de eeuw verschijnt op een groot scherm, eerst klein, maar dan neemt het reusachtige proporties aan. Wil en Marga kijken verstomd toe.

Een luid en angstaanjagend gebrom vult de studio. Skip kruipt weg in Wils armen. Rob voelt alsof hij uit elkaar wordt getrild. Concentreer je. Het duurt maar even. Hij valt voorover, alsof al zijn spieren in zijn lijf in gelei zijn veranderd. Zijn handen branden zich aan hete steen en hij trekt ze snel omhoog.

Prudon ligt op zijn rug en kijkt verdwaasd naar de lucht. Rob richt zich op, zijn knieën kraken. Een krachtige hand tilt hem omhoog. “Waar komen jullie in hemelsnaam vandaan?” Die stem. Rob opent zijn ogen. Hij wist het en toch gelooft hij het niet. Daar staat hij. Nee, ik.

Aflevering 30

20 februari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

Hij leidt ze door studio’s waar opnames worden gemaakt voor ruimtevaartfilms en gladiatorengevechten. Mathisen houdt de vaart erin. “Ik kan niet onder woorden brengen hoe geweldig ik het vind u eindelijk te ontmoeten, kapitein. Mijn grootvader raakte niet uitgepraat over de avonturen die hij met u beleefde. Hoe hij door De Vliegende Hollander werd opgepikt nadat zijn vliegtuig was neergestort en hij van schipper Vander Decken de opdracht kreeg een brief bij u af te leveren.” Hij schudt lachend zijn hoofd. “Ik had er eigenlijk een film van moeten maken.”

“Waarom doet u dat niet?” vraagt Rob droogjes.

Mathisens linker wenkbrauw schuift enkele centimeters omhoog. “Tja, inderdaad. Waarom niet?” Hij begint een beetje voor zich uit te mompelen. “Misschien Harrison Ford als Vander Decken? Of Robert Redford? Tja, tja. En dan Brad Pitt als Robert Janszoon. Hmm. Zou kunnen. Ik zal eens…”

Rob verstaat de rest niet.

Ze zijn in een studio beland die duidelijk al jaren niet meer wordt gebruikt. Er staat nog een oude, vervallen filmset van een gangsterfilm uit de jaren twintig. Mathisen trekt een oud gordijn opzij en een rilling gaat door Robs lijf. Daar staat ie! De kooi! Mathisen grijnst. “Alles functioneert. Stap er maar in.”

Aflevering 29

17 februari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

Ze zijn beiden zilvergrijs, maar zijn oude vriendinnen zien er nog geweldig uit. Hoe lang is het nu geleden? Twintig jaar? Een fractie van een seconde denkt hij aan iedereen die al uit zijn leven is weggerukt. Hij schudt de gedachte van zich af. Ouwe gek. Hij omhelst ze krachtig. Beide dames zijn inmiddels weduwe en ze wonen samen. Hun kinderen hebben gezinnen gesticht. De tijd denderde meedogenloos voort. Hij stelt Prudon aan ze voor en de vriendinnen vertellen hem hoe hij op zijn vader lijkt. Skip wordt opgetild en vertroeteld. De dames begeleiden ze naar Marga’s auto, een Buick Riviera uit de jaren zestig. Wil vertelt Rob dat ze een afspraak met Bill Mathisen voor hem heeft gemaakt. Hij is een grote filmbons in Hollywood.

Rob denkt terug aan zijn avontuur met het spookschip De Vliegende Hollander*. Hij redde de grootvader van Mathisen het leven. Die liet de speciale apparatuur maken die het historisch oog in een tijdmachine veranderde. Maar dat is een mensenleven geleden. Zou de apparatuur nog bestaan? Marga haalt haar schouders op. Ze rijden de beroemde Mathisen Studios binnen. Het complex is enorm. Ze rijden over westernsets en langs speciaal gebouwde forten en middeleeuwse kastelen. Marga stopt voor een groot gebouw. Bill Mathisen staat ze al op te wachten. Hij slaat de oude zeeman hartelijk op de schouder. Ja, die oude apparatuur die in de Engelse studio van zijn grootvader stond, heeft hij nog. “Volg mij maar.”

*) Het geheim van De Vliegende Hollander

Aflevering 28

15 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

Het beeld vervaagt en verdwijnt. Rob kijkt Prudon verbijsterd aan. “Ik snap het niet. Als ik toen op dat eiland zat, hoe kan het dan dat ik hier nu ben? Hoe ben ik daar weggekomen?” Prudon glimlacht zwakjes. “Misschien heeft die gebeurtenis er juist toe geleid dat wij hier nu zitten. In elk geval weten we nu hoe een briefje met jouw handschrift in een fles uit de zeventiende eeuw is beland. De grote vraag is wat we nu gaan doen.” De oude man staat op. Het duizelt hem. Lupardi, Peer den Schuymer, tijdreizen. Hij voelt zich opeens doodmoe. Hij verlangt naar zijn bed. Hij herpakt zich. Lupardi leeft nog en is wat van plan. Nietsdoen is geen optie. En hij weet ook precies wat hij moet doen.

“Staat die helikopter van jou er nog? We vertrekken naar Schiphol. Ik ken iemand in de Verenigde Staten die ons kan helpen.” Hij pakt zijn koffer in en neemt ook zijn oude dagboek mee. Je weet maar nooit, als ze toch in het verleden gaan wroeten. Enkele uren later stappen Rob, Prudon en Skip in het KLM-lijntoestel naar Los Angeles. Rob legt de historicus uit dat een filmbaas er ooit in slaagde het historisch oog met speciale apparatuur in een tijdmachine te veranderen. “Ik hoop dat zijn kleinzoon ons kan helpen.” Het vliegtuig landt. In de aankomsthal wachten twee oude vrouwen hen op. Ze stralen. Rob voelt hoe een traan langs zijn wang loopt. Daar staan ze: Wil en Marga.

Aflelvering 27

13 februari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

De zon beukt genadeloos op het rotseilandje in. Rob zorgt ervoor dat zijn handen de grond, die door de zon in een gloeiende bakplaat is veranderd, niet raken. Zijn lichaam schreeuwt om vocht. Zijn tong voelt als een lap leer. Hij moet iets doen. Wat? De zee ziet er heerlijk koel uit, maar er zwemmen haaien rond. Zeewater drinken? Het begin van het einde. Hij pakt de fles en houdt deze op de kop. Helemaal niks. Een zure wijnlucht kruipt uit de opening. Dit is het dus. Dit is het einde. Die zeerover gelooft hem nooit en ook al doet hij dat, dan maakt het nog geen verschil.

Hij wil alleen maar zijn goud en als hij dat niet krijgt, betekent dat voor hem het einde. Hij grinnikt. Mijn hemel, wat een manier om te sterven. Hier, in een andere tijd. Maar niet onopgemerkt. Hij voelt in zijn zakken en vindt het stukje papier en de pen die hij van Lupardi kreeg. Rob schrijft wat er is gebeurd en schudt tegelijk zijn hoofd. Wie gelooft dit nou? Hij rolt het papiertje op, stopt

het in de fles en loopt naar de kant. Met een forse zwaai gooit hij de fles zover mogelijk weg. De stroming krijgt de fles te pakken en voert deze mee. Ga, vertel mijn verhaal.

Aflevering 26

10 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

Rob schudt alleen maar met zijn hoofd. Wat kan hij anders doen? Het concept tijdreizen uitleggen aan een zeerover uit de zeventiende eeuw? Hij bevat het zelf nauwelijks. Peer drukt zijn dolk naar voren,

bloed druppelt uit Robs hals. Nog even en dan…

Peer grauwt en ramt zijn gevest tegen Robs kaak. “Je zegt niks? Wacht maar, ik weet wel een mooie plek voor je. Na een paar uur zing je uit volle borst.”

Hij sleept Rob mee naar zijn eigen schip. “Naar de oven,” brult hij. “Kijken of hij dan nog zo dapper is.” Rob wordt vastgebonden aan een mast. De oven? Wat is dat in vredesnaam?

Na enkele uren komt een eilandje in zicht. Het is niet meer dan een kaal rotsblok. Peer laat een sloep uitzetten. Ze roeien naar het eiland en duwen Rob uit de boot. Peer legt een lege fles wijn naast hem neer. “Meer drinken zit er voor jou niet in. Ik heb dit altijd al een mooie plek gevonden. Het is er heerlijk stil en het wordt ook lekker warm. Kijken of je na een paar dagen zonder eten en drinken in deze hitte nog zo zwijgzaam bent.”

Hij buigt spottend en Rob kijkt moedeloos toe hoe het schip aan de horizon verdwijnt. Hij is alleen. Dan denkt hij opeens aan zijn hond. Waar is Skip? Wie zorgt er voor hem?

Aflevering 25

8 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

Lupardi haalt uit zijn tas een ander apparaatje tevoorschijn. Hij richt het op de tonnen en kisten. Rob gelooft niet wat hij ziet. Dit bestaat niet! Alles verdwijnt in dat apparaat! Ook Peer ziet het. “Wat is dit voor tovenarij?” gromt hij. Magiërs of niet, van zijn buit blijven ze af. Maar hij schopt en mept in het luchtledige. Lupardi wijst naar Robs arm. “Yoto.” De assistent haalt een pistool uit zijn zak en zwaait die in de richting van Rob. “Uw armband alstublieft.” Rob gehoorzaamt. Verdorie, dit belooft niet veel goeds. Hij hoopte die tijdreiziger te snel af te zijn.

Lupardi en Yoto stappen achteruit. “Tot ziens, kapitein,” zegt de geleerde. Hij stopt met een spottende grijns een vel papier en een pen in Robs broekzak. “Vergeet niet te schrijven. Tot over een paar eeuwen. Wij hebben een afspraak in de vallei van de witte mammoet en met de laatste afgezant van de ruimte­nomaden.”

En dan is hij weg. Peer tuimelt op het dek, springt razendsnel overeind en stormt met getrokken sabel het ruim uit. Waar zijn die twee? Zijn mond valt open. Hij ziet nog net hoe die lange man in het niets oplost. Een wilde woede maakt zich van hem meester. Zijn schatten! Dan herinnert hij zich de man in het ruim. Rob komt net tevoorschijn. “Grijp hem!” In een mum van tijd is Rob vastgebonden, Peers dolk prikt in zijn keel. “Vertel op, magiër. Waar zijn je twee vrienden gebleven? Waar is mijn goud?”

Aflevering 24

5 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIAE

‘Laat maar gaan.” Een van zijn mannen geeft hem een fles wijn en hij neemt een grote slok. Hij stapt over de doden en de kermende gewonden heen naar het ruim. De buit. Het galjoen is volgens zijn spionnen rijk beladen met goud en zilver uit de Nieuwe Wereld. Nu is het van hem. Zijn mannen zijn erin geslaagd de lekken te repareren. Hij heeft er een flink schip bij. Het ruim is volgestouwd met kisten en tonnen. Hij pakt een bijl en slaat het deksel van een van de tonnen kapot. Het goud en zilver schittert hem tegemoet. Een woeste vreugde trekt door zijn lijf.

Alles is van hem! Alles. Met beide handen graait hij in de ton, het goud voelt hard en zwaar. “Stapt u bij de ton weg alstublieft.” Peer den Schuymer draait zich om en trekt bliksemsnel zijn sabel. Drie mannen staan achter hem.

Ongewapend! Idioten. Hij springt op ze af. Maar de lange, magere man richt een voorwerp op hem en even later zweeft hij door de lucht. Magiërs! Een oude, ­kleine man werpt een blik in de ton. Hij knikt tevreden. “Er ligt hier voor een fortuin, meester. Genoeg voor onze plannen.” Lupardi glimlacht. Mooi.

Rob vraagt zich af hoe de geleerde de schatten denkt mee te nemen.

Aflevering 23

3 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Ze cirkelen om elkaar heen, zoekend naar een zwakke plek. Het gevecht duurt minutenlang. Peers zelfvertrouwen neemt af. De Spanjool is formidabel! Hij heeft al zijn kunde nodig om overeind te blijven. Don Xaviers hemd is drijfnat van het zweet. Nooit vocht hij tegen een betere tegenstander. Maar laat hij nu zijn dekking zakken? Hij stoot zijn degen met kracht naar voren. Hij stoot in lucht, het was een truc. Don Xavier verliest zijn evenwicht. Peer slaat met het gevest van zijn sabel hard op het hoofd van de edelman, die op het dek valt.

Don Xavier draait zich om. Dit was het dus. Peer torent boven hem uit, de punt van zijn sabel drukt op de keel van de Spanjaard. Ze zwijgen, terwijl ze elkaar uitgeput aanstaren. Peer weet dat hij hem moet doden, zoals hij al honderden mannen doodde. Maar nu? Is het de vermoeidheid? Hij wijst naar een van de sloepen. “Donder op.” Hij draait zich om. Don Xavier kijkt hem verbluft na.

Zijn degen ligt naast hem. Hij zou… Maar nee, dat is niet eervol. Hij pakt zijn wapen en gebaart enkele mannen om hem met de sloep te helpen. Enkele piraten willen ze te lijf gaan, maar Peer houdt ze tegen.

Aflevering 22

1 februari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Don Xavier de Pepita, de Spaanse bevelhebber, weet dat het gevecht verloren is. Maar hij rekent niet op genade. Het zij zo. Zijn familie levert al generaties officieren aan de koninklijke marine en hij weet hoe hij moet sterven. Hij trekt zijn degen van Damascusstaal, een geschenk van zijn vader. Het wapen komt uit de smidse van een van de beste smeden van Madrid. Kom maar piraten, kom maar. Daar komt de dood in de vorm van hun aanvoerder. Zijn sabel druipt van het bloed. Ze zien elkaar, de edelman en de piraat, en ze weten het.

Peer draait zijn nek los terwijl hij de gevechtshouding aanneemt. Een blik is genoeg om te zien dat zijn tegenstander een expert in de schermkunst is. Don Xavier buigt zijn benen lichtjes. Geen angst, geen woede. Alleen zijn vijand. Sinds zijn vijfde trainde hij dagelijks enkele uren met zijn leermeester. Peer huivert. Angst. Hij glimlacht, dat heeft hij lang niet gevoeld. Hij springt naar voren, zijn sabel zwaait als een bijl naar beneden. Staal klettert op staal. Don Xavier pareert de slag met moeite. Wat een kracht. Hij schiet naar voren, de degen recht vooruit. Peer springt razendsnel opzij. Dat scheelde maar heel weinig.

Aflevering 21

30 januari 2021.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Peer den Schuymer kijkt grijnzend naar het Spaanse galjoen dat in doodsnood verkeert. Hij trekt zijn sabel uit de schede, terwijl zijn aapje Joost van opwinding in zijn oor schettert. De mannen bij de enterhaken trekken de Spanjool langzaam maar onafwendbaar dichterbij.

Hij dringt zich naar voren. Hij is de eerste die straks op het dek van het vijandelijke dek staat. De zeerover ziet door de rook en de chaos niet hoe vlak achter hem drie figuren vanuit het niets op het dek verschijnen. Rob is de eerste die in actie komt.

Hij wijst naar enkele dode piraten die bloedend op het dek liggen. “Snel, trek hun kleding aan. We vallen te veel op.” Lupardi en Yoto gehoorzamen. Peer geeft zijn mannen het signaal om aan te vallen. Hij springt brullend op het dek, zijn sabel schittert in de zon. Twee officieren stormen op hem af. Ze zijn jong, te jong. Vers uit de schermzalen van Madrid. Maar Peer leerde de kunst van het doden in het man-tegen-mangevecht op een dek dat spekglad van het bloed was. Zijn staal flitst twee keer en de officieren storten dood voor hem neer. Hij loert om zich heen. Waar is de bevelhebber?

Aflevering 20

27 januariBeeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Lupardi en Yoto draaien zich als één man om. De Japanner richt de harpoen. “Smoesjes,” sist Lupardi, “dit is alles.” Rob schudt zijn hoofd. “Dit is maar een deel van de schat die Peer verstopte als appeltje voor de dorst. Het leeuwendeel verborg hij ergens anders.” De geleerde grijnst. “Onzin. Je verzint maar wat.” De geleerde strijkt zijn baardje glad, een gewoontegebaar. “En waar ligt de rest dan volgens jou?” Rob glimlacht. “Dat weet alleen Peer den Schuymer, maar ik heb zo’n vermoeden dat het voor jou mogelijk is het hem persoonlijk te vragen.” De geleerde raakt bijna onbewust zijn armband aan. “Je hebt het geraden? Indrukwekkend. Ik was vergeten hoe intelligent je soms was.”

Rob haalt zijn schouders op. “Zo moeilijk was het niet. Maar ook al kun je in de tijd reizen, dan nog moet je weten wanneer en op welke plek je moet zijn. En ik ken het scheepsjournaal van Peer uit mijn hoofd.” Hij liegt, denkt Lupardi. Maar ik kan het risico niet nemen en dat weet hij. Hij haalt nog een armband uit zijn tas en geeft deze aan Rob. “Ik neem je mee. Het is niet ondenkbaar dat je me maar wat op de mouw speldt.” Rob legt hem uit op welke datum en plek hij moet zijn. Lupardi stelt de armbanden in. Een zindering vult de lucht. Rob voelt zich vreemd licht worden. Alles wordt wazig. De geur van kruitdampen vult zijn neus. Ontploffingen verscheuren de lucht. Kanonschoten. Ze zijn er.

Aflevering 19

25 januari.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

‘’Nee”, schreeuwt Lupardi. “Dood hem niet.” Yoto knarsetandt van woede. “Meester, ik snap u niet. Waarom doden we hem niet gewoon? Dat hadden we al lang moeten doen.” De geleerde schudt zijn hoofd. “We zijn geen moordenaars, Yoto. Bovendien hebben we elkaar in het verleden al vaker het leven gered.” Rob staart hem ver- bijsterd aan. “Waar heb je het toch over? We kennen elkaar helemaal niet.” De geleerde grijnst. “Niet in deze tijd, mijn waarde. Nog niet.” Hij gebaart Yoto hem met de kist te helpen. De oude assistent beschikt nog over een ontzagwekkende spierkracht en tilt de kist op alsof het een veertje is.

Lupardi houdt Rob intussen met de harpoen onder schot. “Hoe willen jullie die kisten hieruit krijgen?” vraagt Rob. “Hoe zou jij het hebben gedaan?” vraagt de geleerde. “Met een takel boven de rotsspleet, vermoed ik. Primitief, maar effectief. Net als jij, mijn beste aartsvijand.”

Hij pakt een vierkant apparaatje uit zijn binnenzak dat Rob niet herkent. De geleerde richt het op een van de kisten. Een groene straal flitst uit het apparaat. De straal tilt de kist omhoog naar de opening van het gewelf. De kisten zijn in korte tijd boven. De geleerde pakt Robs duikpak en neemt spottend afscheid. “Dag kapitein, tot in een ander leven. Ik vermoed dat je hier nog wel even zit.” Robs hersenen werken op topsnelheid. “En de rest van de schat dan?”

Aflevering 18

23 januari.Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Rob hoort een geluid achter zich en draait zich om. Hij verstart. Twee mannen, een lang en mager, de ander een gedrongen Japanner, staan voor hem. Maar hij ziet nog iets. Een enorme octopus kronkelt uit het water, zijn tentakels schieten naar voren. De geleerde volgt Robs blik. Zijn mond valt open, hij roept naar Yoto dat hij moet schieten. Te laat, de tentakels slaan de harpoen uit de handen van de Japanner en ze nemen Lupardi in een houdgreep.

De octopus trekt de geleerde langzaam naar zijn snavelachtige bek. Hij dwingt zich zijn ogen open te houden. Dit is het dan, wat een stompzinnig einde. Rob grijpt zijn houweel en hakt hard op de octopus in. Alsof hij op een rubberen bal mept, de greep verzwakt nauwelijks. Yoto staat versuft op. Waar is de harpoen? Zonder zijn bril ziet hij bijna niks.

Op de tast vindt hij het wapen. Hij richt het op de vage, kronkelende massa voor hem. Wat als hij zijn meester raakt? Lupardi schreeuwt in doodsnood. Hij drukt af. Raak. De punt dringt diep door in de kop van het monster. De wond is niet dodelijk, maar de greep van de tentakels verzwakt. Rob trekt de geleerde naar achteren in het gat. Hij duwt tegen de steen. “Help me,” schreeuwt hij.

Langzaam rolt de steen naar voren en verplettert de octopus die achter hen aan glibberde. Ze vallen uitgeput op de grond neer. Dan ziet Rob hoe iemand zich over hem heen buigt. De Japanner. Met de harpoen.

Aflevering 17

20 januariBeeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Het sterke licht van Robs zaklantaarn dringt door de duisternis van het meer. Rob schuifelt voorzichtig over de bodem. Heel even denkt hij terug aan Peer den Schuymer, de piraat die eeuwen geleden met zijn schatten over dezelfde grond liep, al was het meer er destijds nog niet. Zijn voeten zinken diep weg in de kleiachtige bodem. Langzaam, heel langzaam begint de bodem te stijgen. Een helder licht verlicht het troebele water. Even later komt hij met zijn hoofd boven water. Hij staat in een grot. Hij opent zijn helm en drinkt met diepe teugen de frisse lucht in.

Hij kijkt naar boven, zonlicht dringt via een spleet in het gewelf de grot binnen. Een grote steen met een tekening van een hertenkop trekt zijn aandacht. Hij trekt zijn duikpak uit en begint de steen te onderzoeken. Hij ziet niet hoe Yoto en Lupardi, die hem zijn gevolgd, voorzichtig boven water komen. De geleerde gebaart zijn assistent stil te zijn. Rob pakt een houweel en begint de steen te ondergraven. Tergend langzaam komt de steen in beweging. Rob grijpt in het gat en trekt een kist omhoog. Een blik is genoeg: er ligt een fortuin aan goud en juwelen. Hij trekt nog twee kisten tevoorschijn. Lupardi stapt uit het water. Yoto grijnst, hij houdt een harpoen in zijn hand. Eindelijk.

Aflevering 16

18 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Rob legt De Vrijheid voor anker. Hij peddelt met Skip in een rubberbootje naar het eiland dat al eeuwenlang geteisterd wordt door stormen en aardbevingen. Lupardi en Yoto kijken toe hoe de zeeman met een kaartje in de hand het eiland afzoekt. “Meester, neem me niet kwalijk, maar ik snap het nog steeds niet,” zei Yoto. “U bent hier om de kapitein naar de plek van de schat van Peer den Schuymer te volgen. We hebben geld nodig om uw plannen te financieren. Maar waarom zo? U kunt toch op duizend andere manieren hetzelfde doel bereiken?”

De geleerde schudt ongeduldig zijn hoofd, terwijl hij toekijkt hoe de kapitein voor een meer blijft staan. “Echt, Yoto. Ik ben je dankbaar voor je diensten, maar moet ik dit nu weer uitleggen? Deze schat stelt hem in staat zijn reizen zonder financiële zorgen voort te zetten. De kapitein en ik hebben elkaar in deze tijd nog niet ontmoet. Maar tijdens zijn volgende reis komt onze eerste confrontatie. En je weet nog hoe rampzalig dat voor ons afliep. Maar als hij de schat niet krijgt, wat gebeurt er dan? Dan keert hij vast terug naar huis en beschikken wij over voldoende financiële middelen. Maar kijk, ik geloof dat hij de plek heeft gevonden.”

Rob trekt een duikpak aan en verdwijnt onder het water.

Aflevering 15

16 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Het treintje stopt in een immense, holle ruimte die grotendeels door een enorm, vierkant podium van glimmend metaal wordt gevuld. In elke hoek staat een merkwaardig uitziende paal. De geleerde pakt een zware armband met wijzers en toetsen. Ook Yoto draagt zo’n armband. Lupardi knikt even en drukt enkele toetsen in. Onmiddellijk vult een hoog, zoemend geluid de ruimte. Energie­cirkels dansen om de palen. Het gezoem neemt in intensiteit toe en de cirkels schieten naar elkaar toe. Lupardi en Yoto wachten doodkalm af. De cirkels raken elkaar nu en omsingelen de geleerde en zijn assistent. Zzzzzzappppp. Lupardi en Yoto lossen op in de lucht. Ze zijn spoorloos verdwenen. Maar tegelijk verschijnt op een tropisch eiland vanuit het niets een cirkel van licht.

De lucht trilt en het geluid van een rollende bliksem knettert. Een seconde later stappen Yoto en Lupardi over de onbewoonde atol in de Stille Oceaan. “Meester, we zijn er,” roept Yoto verrukt. “1947.” Lupardi knikt. “We zijn op de juiste bestemming en op het juiste tijdstip. Nu moeten we de locatie zien te vinden. Maar het duurt niet lang meer of er komt iemand die ons zal helpen.” Hij wijst naar de zee. Een zeiljacht snijdt door de golven. Een witte hond zit bij de boeg. Een man staat rechtop in de boot, terwijl hij met een verrekijker het eiland bestudeert. “Eindelijk,” mompelt Lupardi. “Kapitein Rob.”

Aflevering 14

13 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Lupardi zet de helm af. Uren waren verstreken. “Fascinerend,” mompelt hij. “Internet, sociale media, algoritmes. Had ik die vijftig jaar geleden maar gehad. De wereld was van mij geweest.” Hij staat op en beweegt zijn lange lichaam soepel door het laboratorium. Hij blijft staan voor een groot scherm en drukt op enkele toetsen. Op het scherm verschijnen pakijs en zee. Hij en Yoto hadden zich na de laatste confrontatie met kapitein Rob teruggetrokken in een van hun verborgen bases. Deze ligt in een uitgedoofde vulkaan op de Zuidpool, bedolven onder een metersdikke laag ijs.

Enorme walvissen die met gedachteantennes onder controle worden gehouden, bewaken het gebied. Keizerspinguïns patrouilleren in de omgeving en geven alles door aan de commandotoren, waar Lupardi en Yoto over een machtig wapenarsenaal tegen ongewenste bezoekers beschikken.

Maar dit is niet genoeg voor het doel van de geleerde. Hij heeft geld en grondstoffen nodig. Heel speciale grondstoffen. Lupardi en zijn assistent stappen in een treintje dat ze in een razend tempo naar het binnenste van de vulkaan brengt.

Aflevering 13

11 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Lupardi zet de helm af. Uren waren verstreken. “Fascinerend,” mompelt hij. “Internet, sociale media, algoritmes. Had ik die vijftig jaar geleden maar gehad. De wereld was van mij geweest.” Hij staat op en beweegt zijn lange lichaam soepel door het laboratorium. Hij blijft staan voor een groot scherm en drukt op enkele toetsen. Op het scherm verschijnen pakijs en zee. Lupardi en Yoto hadden zich na de laatste confrontatie met kapitein Rob teruggetrokken in een van hun verborgen bases. Deze ligt in een uitgedoofde vulkaan op de Zuidpool, bedolven onder een metersdikke laag ijs.

Enorme walvissen die met gedachtenantennes onder controle worden gehouden, bewaken het gebied. Keizerspinguïns patrouilleren in de omgeving en ­geven alles door aan de commandotoren, waar Lupardi en Yoto over een machtig wapenarsenaal tegen ongewenste bezoekers beschikken. Maar dit is niet genoeg voor het doel van de geleerde. Hij heeft geld en grondstoffen nodig. Heel speciale grondstoffen. Lupardi en zijn assistent stappen in een treintje dat ze in een razend tempo naar het binnenste van de vulkaan brengt.

Aflevering 12

9 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Prudon hoort wat Rob zegt, maar gelooft hem niet. “Yoto? Je bedoelt de assistent van Lupardi?” Rob knikt en glimlacht vaag. “Maar ik dacht dat hij dood was,” stamelt de geleerde. “Mijn vader zei...” Rob onderbreekt hem. “Lupardi verdween vijftig jaar geleden spoorloos en met hem was ook Yoto van het toneel. Iedereen nam aan dat ze dood waren. Maar ik had natuurlijk beter moeten weten.” Het beeld wordt haarscherp. Yoto is oud geworden. Hij draagt nog steeds dikke brillenglazen.

Yoto schuifelt om een soort van sarcofaag van koper die met allerlei slangen aan apparatuur is verbonden. “Het is tijd,” mompelt de Japanner. “De meester moet ontwaken. De capsules zijn klaar.”

De knecht drukt geroutineerd op enkele knoppen en trekt aan een hendel. Met een luid gesis ontsnapt stoom uit de sarcofaag. Het deksel schuift geluidloos opzij. Als de damp optrekt, wordt een magere man in een witte laboratoriumjas zichtbaar. Hij slaapt. Yoto wrijft in zijn handen. “Nog even,” kraait hij. “Nog even.” De Japanner loopt rondjes om de sarcofaag. Opeens opent de slapende man zijn ogen. Lupardi is wakker.

Aflevering 11

6 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Rob legt het oude document weer op tafel. ‘Maar hoe kan ik dat nu ­hebben geschreven? Ik kan het me niet eens herinneren.’ Prudon wijst naar het historisch oog. ‘Daarom ben ik hier. Alleen het historisch oog kan ons duidelijkheid geven.’ Rob staat moeizaam op. ‘Ik vermoedde al zoiets. Je wilt het document in het historisch oog leggen, toch?’ Rob voelt er niks voor. Het apparaat staat al decennia ongebruikt op zolder. De tijd van avonturen en de eindeloze oceanen is voorbij. Hij had het Paula na zijn laatste reis beloofd. Enkele jaren later overleed ze.

Hij kijkt naar Prudon. Zijn verzet smelt weg. Hij weet dat hij het de zoon van zijn oude vriend niet kan weigeren. Hij sleept zich naar de eettafel. ‘Goed dan. Blijkbaar kan het niet anders.’ Hij legt het document op het historisch oog, drukt op een knop en het koper komt zoemend tot leven. Rob en Prudon staren naar het scherm. Eerst zien ze alleen sneeuw. Maar langzaam wordt het beeld scherper. Een gezicht verschijnt. Een groot hoofd van een Japanner vult het beeld. Rob deinst achteruit. Dit bestaat niet. ‘Yoto!’ Zijn stem klinkt hees.

Aflevering 10

4 januari 2021Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Hij glimlacht bij de herinnering. Prudon opent zijn koffertje en haalt een map tevoorschijn. In de map ligt een vergeeld en gerafeld stuk papier met nauwelijks te ontcijferen woorden erop. ‘Dit werd enkele weken geleden bij mij gebracht. Het kwam uit een gebroken fles die in het Juttersmuseum op Texel lag. Dit document stamt uit de zeventiende eeuw. Het werd naar mij gebracht omdat ik als een deskundige op dit gebied wordt beschouwd.’ Rob knikt. ‘Werk je niet bij het Rijksmuseum? Je moeder vertelde me dat je met een Nederlandse was getrouwd en naar Amsterdam was verhuisd.’

De oude zeeman glimlacht. ‘Je beheerst onze taal goed. Ik hoor geen accent.’

De geleerde neemt het compliment met een beleefd hoofdknikje in ontvangst en legt een briefje naast het document. ‘We hebben het geprobeerd te ontcijferen, maar we kunnen er niet echt wijs uit worden. Maar twee woorden trokken onze aandacht. Lees ze zelf maar.’ Rob zet zijn leesbril op en leest het briefje, dat maar enkele woorden bevat. Een koude rilling kruipt over zijn rug. Hij leest: ‘hulp’, ‘Lup…’ en het was ondertekend door… . Maar dat kan niet. ‘Daar staat jouw naam’, zei Prudon. ‘Kapitein Rob.’

Aflevering 9

31 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Ze rijden naar de woning van de kapitein: een wit huisje in de duinen met in de grote tuin een majestueuze kastanjeboom waarvan de takken de lucht lijken te dragen. Rob zet koffie. Prudons ogen vinden als vanzelf het kastje waarop in een zilveren lijst een foto van zijn vader staat. Een krachtig gezicht met ogen die vrede hebben met de wereld. Hij overleed enkele jaren na zijn geboorte, maar die ogen herinnert hij zich nog. “Je lijkt op hem.” Rob geeft hem een dampende kop koffie. “En uit wat ik gelezen heb, begrijp ik dat je al net zo’n groot geleerde als je vader bent. Ik mis hem nog steeds.” Prudon knikt droevig.

Rob excuseert zich en keert even later weer terug met een grote doos die hij op de eettafel zet. Hij haalt er een groot, koperen instrument uit. “Is dat …?” Rob knikt. “Dat is de uitvinding die ik van je vader kreeg: het historisch oog.” Prudon is in twee stappen bij het historisch oog. “Niet te geloven,” mompelt hij. “Hij bestaat echt.” Hij raakt het glanzende metaal aan. “Ongelooflijk.” Rob legt een hand op zijn schouder. “Je vader was een groot genie. Ik heb heel wat avonturen beleefd dankzij dit apparaat. Maar dat is nu voorbij. De Vrijheid, de oude Skip: dat is verleden tijd.”

Aflevering 8

30 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Rob worstelt zich door de menigte. Iedereen feliciteert hem en slaat hem op de schouders. Hij kijkt om zich heen? Waar is Skip? De puppy dartelt vrolijk achter hem aan. Een man met een attachékoffer stapt op hem af. Hij heeft een bekend gezicht en kijkt bloedserieus. ‘Kapitein Rob? Mijn naam is Michel Prudon. U heeft mijn vader goed gekend.’ Prudon? 1. Die naam had hij al tientallen jaren niet meer gehoord. De geleerde, een goede vriend van hem, is al lang overleden. Prudon bestudeert het gezicht van de oude zeeman. Wat ziet hij er geweldig uit.

Rimpels tekenen diepe lijnen in zijn door weer en wind verweerde gezicht met de grijsblauwe ogen die alles hebben gezien; het grijs domineert het ooit koolzwarte haar. Prudon steekt zijn hand uit. ‘Mijnheer Van Stoerem, aangenaam kennis te maken.’ De oude man glimlacht en schudt de uitgestoken hand. Prudon moet zich schrap zetten. Heremejee, die bejaarde heeft nog behoorlijk wat kracht. ‘Noem me toch Rob alsjeblieft.’ Hij pakt Prudon bij de arm en trekt hem mee. ‘Kom, we gaan naar mijn huis. Daar is het rustiger. En dan mag je me vertellen wat de zoon van de uitvinder van het historisch oog hier te zoeken heeft.’

Aflevering 7

28 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Het zinkende schip begint aan de Brandaris te zuigen. Klaas kan niet langer wachten, zijn handen klemmen zich om het stuurrad. ‘Daar!’ Een bliksemschicht knettert en daar bij de reling verschijnt kapitein Rob, een meisje hangt om zijn nek. Hij klimt via de touwladder naar het dek van de reddingsboot en geeft het meisje over aan haar moeder. Die huilt van opluchting. Rob raakt met zijn vinger de klep van zijn pet aan en loopt naar het roer. Klaas ramt de oude zeeman op zijn schouder. ‘Godallemachtig Rob, wat slik jij voor vitaminen?’ Rob draait de Brandaris naar huis. ‘Vitaminen? Schotse tabak. En doe me nu maar een kopje koffie.’

Een zwijgende menigte in de haven trotseert de slagregen. De man met het koffertje dringt zich naar voren. Zijn pak kleeft aan zijn lijf. Hij zet zijn zware, hoornen bril af en kijkt in de richting waar iedereen zwijgend naar staart: de havenmond. Opeens verschijnt de boeg van een schip. ‘De Brandaris!’ roept een man. De menigte juicht. De Brandaris spoelt de haven binnen, trossen worden gegooid en even later ligt het schip veilig vast. De geredde passagiers en

bemanning worden in dekens gehuld en naar kachels en koffie begeleid. Een breedgeschouderde, oude man met een verweerd gezicht en grijswit haar stapt op de wal. Dat is de man die hij in een verzorgingshuis had gezocht. Daar staat ie: de kapitein. 

Aflevering 6

23 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

De kapitein antwoordt niet. Zijn ogen staarden dof voor zich uit. “Hoeveel mensen zijn er aan boord?” vraagt Rob. Maar hij zegt niks. Rob staart naar boven. Meer mensen komen via de touwladder naar beneden. Een van hen is een vrouw, ze staart in paniek om zich heen en klampt zich aan Rob vast. “Is Agnes niet hier? Dan is ze nog boven,” gilt ze. “Red haar.” Klaas bedenkt zich niet en springt op de touwladder. Hij komt niet ver, een enorme golf kwakt hem terug op het dek. Rob grijpt de touwladder stevig vast. Een stomverbaasde bemanning kijkt toe hoe de bejaarde man zich soepel en krachtig omhoog werkt.

Rob staat al snel op het dek van het zinkende schip. Hij pakt een dikke man die over de reling wil klimmen bij de schouders. “Agnes!” brult hij. De man wil zich losrukken, maar Rob houdt hem stevig vast. “Agnes!” Hij wijst zwakjes in de richting van de gastenverblijven. Rob laat hem los en worstelt zich door het zeildoek naar de ingang. Hij schreeuwt de naam van het meisje naar beneden. Niets. Of toch? Hij klimt naar beneden en gooit de deuren van de kajuiten open. Waar is ze?

Klaas Toxopeus staart naar de reling. Het lijkt erop dat bijna iedereen aan boord van de Brandaris is. The Widowmaker zinkt nu snel. Nog even en hij moet de reddingsboot bij het schip vandaan halen. 

Aflevering 5

21 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Een bliksemschicht schiet door de donkere lucht. Golven schudden de imposante driemaster als een murw gebeukte bokser heen en weer. The Widowmaker is een replica van een 17de-eeuws schip dat door een Amerikaanse filmstudio in de jaren zestig was gemaakt. De huidige eigenaar maakt lange zeetochten en beschikt over een kleine bemanning die wordt bijgestaan door de passagiers, die daar goud geld voor betalen.

Blijkbaar namen enkelen ook hun kinderen mee. Rob ziet het in een oogopslag: het schip is reddeloos verloren. Het is zinkende, een van de masten hangt als een gebroken luciferhoutje over de reling en het dek is een wirwar van touwen en zeildoek.

Een sloep uitzetten is onmogelijk. Rob stuurt de Brandaris langszij The Widowmaker. De bemanning en passagiers leunen al over de verschansing. Een touwladder bungelt tegen de houten scheepshuid. Een man stapt als eerste over de reling. Rob kijkt met gefronste wenkbrauwen toe. Er zijn toch vrouwen en kinderen aan boord? Emancipatie is allemaal fijn en wel, maar niet tijdens een reddingsactie.

De man laat zich op het dek vallen waar hij door de bemanning wordt opgevangen. Hij stamelt dat hij de kapitein is. De bemanning kijkt hem met zichtbaar afgrijzen aan. “Waarom ben je niet daar?” schreeuwt Rob, die naar buiten is gekomen. 

Aflevering 4

19 december 2020Beeld Groninger Achieven / Collectie erven Kuhn

De helikopter zwalkt heen en weer in de wind. De piloot vloekt, terwijl hij de stuurknuppel stevig vastklemt. Die passagier van hem moet wel heel belangrijk zijn dat ze hem deze vlucht in dit weer naar Terschelling laten doen. Hij werpt een blik naar achteren. Zijn passagier is een rijzige man van middelbare leeftijd, gekleed in een driedelig, antraciet maatkostuum. Hij ziet er net zo onverstoorbaar uit alsof hij op een zondagmiddag een kopje thee in een paviljoen drinkt. De piloot grijnst. Wat een baan. ‘Houd u vast’, schreeuwt hij. ‘We gaan landen.’ Hij verstaat zijn vak, enkele minuten later landt de helikopter feilloos op het platform aan het Kallandspad.

De passagier rent met zijn attachékoffertje naar een auto die al voor hem klaarstaat. ‘Waar naartoe?’ vraagt de chauffeur in het Westers, het dialect dat de geboren en getogen Terschellinger verraadt. ‘Waar is hier het verzorgingshuis? Ik ben op zoek naar een mijnheer Van Stoerem.’ De chauffeur schiet in de lach. ‘De kapitein bedoelt u? Ja, ik weet wel waar hij is. Maar zeker niet in een verzorgingshuis.’ Een wenkbrauw van de man op de achterbank schuift omhoog. ‘In een aanleunwoning dan? Hij moet inmiddels hoogbejaard zijn.’ De chauffeur wijst naar de kolkende zee. ‘Ik weet niet precies wat u over de kapitein hebt gehoord, maar een ding weet ik wel: als u hem zoekt, moet u daar zijn.’

Aflevering 3

16 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

De Brandaris deint als een wilde pony op de golven in de haven. De bemanning is al aan boord, ziet de oude man. Hij stapt over de reling. Een van de reddingswerkers, een jonge vent met de borstkas van een kleerkast, kijkt hem verbijsterd aan. “Zeg oudje, wat doe jij hier in vredesnaam? Ga alsjeblieft weer naar je luie stoel en je afstandsbediening.” Hij negeert hem en draait zich om naar zijn hond. “Kom Skip.” De ogen van de reddingswerker worden groot. “Skip? Maar bent u dan …” Klaas komt voor hem staan. “Inderdaad jochie, dat is kapitein Rob, een man die meer levens heeft gered dan jij met je botte verstand kunt tellen.”

De jonge man stamelt een excuus, maar Rob gebaart dat het in orde is. Hij neemt als vanzelf het commando over. Niemand die aan zijn gezag twijfelt. De legende is aan boord. Rob geeft opdracht de trossen los te gooien en enkele minuten later ramt de oude Brandaris door de schuimende golven.

Rob staat aan het roer, hij voelt het vertrouwde deinen van het dek. Hij glimlacht. Wat heeft hij dit gemist: de actie, de adrenaline. Iedereen kijkt uit naar het schip in nood. Het radiocontact is allang verbroken. Die kinderen … “Daar zijn ze!” Rob ziet het silhouet van de imposante driemaster. Het piratenschip.

Aflevering 2

14 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

De wind rukt aan de ramen. De oude man tuurt naar buiten en houdt zijn pijp stevig vast. In het huisje in de duinen van West-Terschelling knettert een behaaglijk haardvuur. Een witte puppy ligt opgerold in een mandje bij het oude fornuis. ‘Beroerd weer’, mompelt de man in zichzelf. Hij loopt naar de keuken om koffie te zetten. Het koffiezetapparaat pruttelt net als er luid op de deur wordt gebonsd. “Doe open, vlug!” De oude man is verbazingwekkend snel bij de deur. In de opening staat een grote, breedgeschouderde man, doorweekt tot op het bot. Klaas Toxopeus, de stuurman van de reddingsboot. Hij gebaart hem naar binnen.

De stuurman blijft staan. “Je moet komen. Er is een schip in nood en de reddingsboot is nog niet gerepareerd. Alleen de Brandaris is beschikbaar.” Het museumschip? Willen ze er met dat antieke scheepje op uit trekken? “Er zijn kinderen aan boord!” Mijn God, kinderen! Hij trekt zijn oude oliejas aan. De witte puppy is klaarwakker en draaft achter zijn baasje aan. De twee mannen rijden in de truck van Klaas naar de haven. ‘“Waar heb je mij eigenlijk voor nodig? Waar is jullie commandant?” “Nog steeds ziek,” gromt de stuurman. “Er is niemand die zo veel ervaring met de Brandaris heeft als jij.” “Al goed, al goed. Om wat voor schip gaat het?” “Een piratenschip.”

Aflevering 1 

12 december 2020Beeld UITGEVERIJ PERSONALIA

Een koude regen stort neer op de daken van Oudeschild. Het is de tweede week van de zomervakantie, maar het weer zit niet mee. De stranden zijn leeg, op een enkele dappere zwemmer na. De duizenden vakantiegangers trekken in regenjassen naar de winkels en de schaarse musea. Het is koppen lopen in het Juttersmuseum. Eigenaar Norbert van der Slikke krabt in zijn grijze baard. Dit is wel erg veel volk. De meeste spullen in het museum kunnen wel tegen een stootje, maar die kinderen zitten overal met hun handen aan. Boeien, reddingsvesten, trossen: niks is veilig. Hij en de vrijwilligers komen ogen te kort.

Een koude rilling schiet door zijn nek. Een klein jongetje pakt een fles uit een vitrine terwijl zijn vader glimlachend toekijkt. Nee, niet die fles! Zijn grootvader had deze nog gejut. De ouwe beweerde altijd dat ie honderden jaren oud moest zijn. Norbert vloekt binnensmonds. Waarom zat die vitrine niet op slot? Hij dringt naar voren, maar hij is te laat. Het jongetje laat tot zijn afgrijzen de fles uit zijn handen glippen. Die klettert op de vloer en spat uiteen. De vader kijkt nerveus om zich heen en duwt zijn zoontje snel weg. Norbert knielt neer bij de scherven. Maar hij let niet op het glas. Uit de kapotte bodem steekt een vergeeld stuk papier.

Kapitein Rob voor OnlineBeeld Uitgeverij Personalia