De demonen van Hunter Biden, zoon van de Amerikaanse president

Het was het briefje dat het ’m deed. Toen Joseph ‘Joe’ Robinette Biden op 18 mei 2019 in Philadelphia zijn presidentscampagne in gang trapte, zat de immer hechte Biden-clan als één front aan de zijkant van het podium. Bidens vrouw Jill en hun dochter Ashley met haar echtgenoot, Bidens kleinkinderen, de liefjes van die kleinkinderen en een lege witte stoel op het einde van de rij. Op die stoel dus dat briefje. ‘Reserved’. Voorbehouden maar vacant.

Hunter Biden wou wel, maar kón gewoon niet aanwezig zijn om zijn vader te steunen, zo zou hij verklaren aan politiek journalist Adam Entous. “Dit was de eerste rally van mijn vader die ik heb moeten missen. Van kleins af was ik aanwezig op elke belangrijke gebeurtenis in zijn leven. En dat ik er uitgerekend nu niet bij kon zijn, is hartverscheurend.” Op het moment dat Joe Biden de blauwe menigte toesprak, worstelde Hunter Biden immers met demonen die zelfs de toekomstige president van de Verenigde Staten niet voor hem kon oplossen. Hij was voor de zoveelste keer hervallen in zijn drugs- en drankverslaving. Zijn huwelijk met Kathleen Buhle, de moeder van zijn drie dochters, was op de klippen gelopen, zijn veelbesproken affaire met de echtgenote van zijn overleden broer Beau voorbij.

Hunter Biden was rauw en rouwende en zou in geen geval een goed figuur slaan op de rally, zegt hij later aan het Amerikaans magazine The New Yorker, dat die zomer een groot profiel van hem optekende aan de hand van interviews waaraan Biden junior enkel meewerkte omdat hij niet wou dat zijn turbulente leven via vertekende scoops op Breitbart zou verschijnen in een poging zijn vader te schaden. Het is allicht evenmin toevallig dat hij nu, enkele maanden ver in de eerste presidentiële ambtstermijn van Joe Biden, zijn memoires Beautiful Things uitbrengt om extra grip op zijn verhaal, en onvermijdelijk dat van zijn vader, te kunnen behouden.

In een goedkoop motel

Dat verhaal begint op 4 februari 1970. Hunter Biden wordt geboren als tweede kind van Joe Biden en diens eerste vrouw Neila Hunter Biden, een verhaal dat een rafelig randje krijgt op 18 december 1972, wanneer zijn moeder en zijn jongere zusje Naomi bij een auto-ongeval om het leven komen. Hunter en Beau raken ernstig gewond. Joe Biden zit op dat moment niet in de auto met zijn gezin omdat hij in Washington bezig is met de samenstelling van zijn staff, nadat hij een maand eerder als senator verkozen is geraakt. Op 5 januari 1973 wordt hij naast het ziekenhuisbed van zijn zoontjes ingezworen in de Senaat.

Het is een gebeurtenis die Joe inherent getekend heeft, ook al vindt hij daarna opnieuw geluk bij zijn tweede echtgenote Jill, met wie hij nog dochter Ashley krijgt. Hunter zegt dat hij zich enkel nog herinnert hoe Beau herhaaldelijk ‘I love you’ tegen hem fluisterde in het hospitaal. “That’s our origin story”, zo schrijft hij in zijn memoires, waarin Beau aanzienlijk wat lettertekens inneemt. Het is geen geheim dat Hunter heel zijn leven lang heeft opgekeken naar zijn grote broer, die voorbestemd was om hun vader in de politiek op te volgen. Dat leek ook te gaan gebeuren, tot de Biden-familie in 2015 opnieuw uitgedund werd toen Beau Biden stierf aan een hersentumor. Hoewel Hunter al sinds zijn universiteitsjaren flirtte met drank en drugs en verschillende keren een ontwenningskliniek bezocht, was de dood van zijn broer de katalysator voor zijn donkerste jaren.

Zonder details te sparen, vertelt Biden junior hoe hij, voor hij zijn eigen crack leerde maken, drugs kocht op straat, bedreigd werd met een geweer en zijn dakloze dealer, genaamd Bicycles, bij hem thuis liet inwonen. Hoe hij zo snakte naar alcohol dat hij de paar straten tussen de slijterij en zijn appartement niet kon overbruggen zonder een slok te nemen van de fles vodka die hij net had gekocht. Hoe hij zijn dochters amper nog zag, tijdelijk troost zocht in de armen van de vrouw van zijn overleden broer en uiteindelijk zo vervreemd geraakte van zichzelf dat hij zijn intrek nam in een goedkoop motel. “Ik wil benadrukken dat mijn verslaving niet noodzakelijk het gevolg is van het tragische ongeluk dat ik als kind heb meegemaakt – dat zou een te makkelijke uitvlucht zijn.” In plaats daarvan beschrijft hij een levenslang gevoel van ongemak, zeker in sociale situaties. “Ik heb mezelf altijd alleen gevoeld in een massa. En toen Beau stierf, voelde ik me meer alleen dan ooit.”

Meer dan ‘de zoon van’

Het is duidelijk dat Hunter Biden al decennia op deze pagina’s zat te broeden. Hoewel hij jarenlang actief was in de hoogste kringen van Washington, werkzaam was als lobbyist, consultant, hedge-fundmanager en lid van verschillende raden van bestuur, stond hij steeds in de schaduw van zijn broer en zijn vader. Nu ziet hij zijn kans schoon om zijn eigen personage uit te werken, eentje dat gelaagder is dan ‘zoon van’, ook al leest zijn cv als een typisch verhaal van nepotisme. “Ik ben meer dan een curiosum of een bijzaak”, aldus Biden in zijn boek. “Ik ben geen Eric Trump, ik heb voor andere mensen dan mijn vader gewerkt, ik ben op mezelf opgeklommen en gevallen.”

Toch schrijft hij zijn meest lucratieve postje zelf toe aan zijn welluidende achternaam. In 2014 werd hij bestuurslid van het Oekraïense gasbedrijf Burisma, net op het moment dat de Obama-administratie de Russische annexatie van de Krim veroordeelde. “Een Biden aan boord hebben was een luide, onmiskenbare f--- you naar Poetin”, schrijft hij. Die Biden aan boord was tevens ideale munitie voor Donald Trump, die de familie tijdens zijn campagne voor een tweede ambtstermijn beschuldigde van belangenvermenging en corruptie. Hoewel de concrete beschuldigingen van Trump niet bewezen konden worden, werden de belastingaangiften en een gestolen laptop die vermoedelijk van Hunter Biden was op het moment van schrijven nog onder de loep genomen. “Het is een voorspelbare tactiek”, lachte deze de aantijgingen al weg in zijn boek. “Ik had gedacht dat Trump het veel persoonlijker zou spelen, en mijn drugsdemonen zou exploiteren.”

Trump hééft de verslaving van Hunter Biden gebruikt als munitie in een presidentieel debat, maar die kogel werd door Biden senior netjes teruggekaatst. “Mijn zoon heeft een drugsprobleem, net zoals zoveel mensen. Hij werkt eraan en ik ben trots op hem”, repliceerde hij vooraleer hij zich tot het publiek wendde. “Dit gaat niet over mijn familie of zijn familie. Dit gaat over jullie familie. Amerikanen. Hij wil niet spreken over wat jullie nodig hebben.” Dat de conservatief ogende Democraat begrip, steun en liefde toonde voor het zwarte schaap in zijn familie op het moment dat de Verenigde Staten kreunden onder een haast endemische opioïdencrisis, heeft Biden volgens politiek analisten zeker een zetje richting het Witte Huis opgeleverd.

Momenteel is Hunter Biden clean. Hij is anderhalf jaar geleden afgekickt, op het moment waarop hij zijn huidige echtgenote, de Zuid-Afrikaanse filmmaker Melissa Cohen, leerde kennen. Hun zoontje is vorige week één jaar oud geworden. “Iedereen krijgt op een gegeven moment te maken met pijn”, besluit hij Beautiful Things. “Iedereen heeft trauma. Er is een verslavingsverhaal in elke familie. Ik heb zelf in het donker gezeten. Ik zat in die tunnel. Die nooit eindigende tunnel. Je geraakt er niet van af. Je vogelt gewoon uit hoe je ermee om moet gaan.”