Deelnemers aan de Women’s March zien veel ruimte voor verbetering - een vrouw als premier bijvoorbeeld
De Women’s March, zondag in Amsterdam, is vanwege corona kleiner dan voorgaande jaren. Twee vrouwen leggen uit waarom zij wel gaan.
De vijfde editie van de Women’s March Nederland is anders dan anders. Geen stoet door Amsterdam, maar een bijeenkomst in het Nelson Mandelapark. Er mogen maximaal vijfhonderd mensen komen naar de demonstratie voor vrouwenrechten die een dag voor Internationale Vrouwendag plaatsvindt.
De Women’s March, in 2017 begonnen als een protest tegen de Amerikaanse president Donald Trump, staat dit jaar in Nederland in het teken van de verkiezingen. De organisatoren zijn blij met het grote aantal vrouwelijke lijsttrekkers en ook de kieslijsten hebben een flinke sprong gemaakt in diversiteit. Toch is er nog veel te bereiken op gebied van gendergelijkheid, vindt stichting WMNL.
Janet Ramesar, een van de gedupeerden in de toeslagenaffaire, is een van de sprekers. Kunst- en architectuurhistoricus Charlotte Thomas is als bezoeker aanwezig. Ze vertellen over hun positie op de arbeidsmarkt.
Janet Ramesar: ‘Mijn nichtje moet later vanzelfsprekend een plek krijgen’
Janet Ramesar (36) wilde in voorgaande jaren ook al naar de Women’s March, maar de reis van Den Haag naar Amsterdam was haar te duur. Zondag is haar eerste keer en is ze niet alleen demonstrant, maar ook spreker. Als gedupeerde van de toeslagenaffaire gaat ze het hebben over de trage afhandeling van de betaling aan de slachtoffers. Ze hoopt andere moeders te spreken die een rol hebben gespeeld in het aankaarten van de problemen met de kinderopvangtoeslag.
Ze is aanwezig bij de demonstratie, omdat ze vindt dat de beeldvorming van vrouwen verbeterd moet worden. “De vrouw staat gelijk aan de man”, zegt ze. “Maar op de arbeidsmarkt merken we dat nog niet altijd. Ik wil dat het vanzelfsprekend is dat mijn nichtje later op haar werk een plek aan tafel krijgt. En niet alleen omdat er een quotum gehaald moet worden.”
Zelf liep ze ook aan tegen negatieve vooroordelen. “Tijdens een sollicitatiegesprek bij het UWV werd me gevraagd - door een man - of ik niet bij mijn kind wilde zijn als hij ziek werd. Het is fijner om zo’n gesprek met een vrouw te hebben, die weten dat je dat wel regelt.”
Ook daarvoor al ondervond ze problemen met het moederschap op haar werk. Vlak voor haar zwangerschapsverlof inging, hoorde ze dat ze niet terug hoefde te komen bij haar toenmalige werkgever de IND.
Het was niet de enige keer dat ze haar baan verloor. Ramesar raakte vier jaar geleden haar werk kwijt op de financiële administratie bij BMW. Nu ze er een paar jaar uit is geweest, vindt ze het eng om weer te solliciteren. “De opmaak van cv’s is veel ingewikkelder, ik zie QR-codes en zo”, zegt ze.
Sommige sollicitanten gebruiken die codes op hun cv om door te verwijzen naar een online portfolio of een website. Het maakt haar onzeker en daardoor stelt ze het solliciteren uit. “Bij een vacature voor een callcenter zag ik dat je een ‘elevator pitch’ moet doen.” vertelt ze. “Wat is dat nou weer?”
Ramesar is als gevolg van de toeslagenaffaire de zorg voor haar zoon kwijtgeraakt. Volgens Veilig Thuis, het adviespunt voor huiselijk geweld, kon ze niet meer goed voor hem zorgen. “Daarom vind ik het zo belangrijk om weer te werken, als afleiding”, zegt ze. “Ik heb altijd fulltime gewerkt. Thuiszitten is niets voor mij. En ik wil nooit meer afhankelijk zijn van toeslagen.”
Charlotte Thomas: ‘Vrouwen moeten beseffen dat ze carrière kunnen maken’
Voor Charlotte Thomas (28) is de Women’s March vaste prik. Ze gaat er elk jaar met een groepje vrienden heen. Ze zette zich de afgelopen tijd in voor het abortusrecht. Abortus valt onder het strafrecht en dat zet de behandeling in een negatief licht. Daarom steunt ze de feministische groep De Bovengrondse, die vrouwen begeleidt naar de abortuskliniek. “Je bent als vrouw al in zo’n kwetsbare positie, terwijl dat niet zo zou moeten zijn”, zegt ze. “Daar wil ik voor vechten.”
Ook Thomas merkt op de arbeidsmarkt verschillen tussen mannen en vrouwen. Ze komt uit een architectenfamilie, maar werd door haar vader, zelf architect, afgeraden om het vak in te gaan. Veel te hard werken, zei hij. Ze zag haar vader toen ze klein was bijna nooit, omdat hij vaak op onregelmatige tijden werkte. “Mannen offeren familie sneller op dan vrouwen, denk ik.”
De masteropleiding architectuur aan de TU Delft trekt net zoveel mannen als vrouwen. Maar van de vrouwen stroomt slechts 20 procent door naar een baan in de architectuur. Veel afgestudeerden die geen architect worden, krijgen een functie bij de gemeente of gaan schrijven.
“Blijkbaar is de architectuursector nog niet toegankelijk genoeg voor vrouwen”, zegt Thomas. “Ik ben als kunst- en architectuurhistoricus ook geen hardcore architect.”
En dat heeft gevolgen, vindt Thomas. Vrouwen voelen zich in steden vaker onveilig dan mannen, zegt ze, en dat komt doordat steden veelal door mannen ontworpen zijn.
Toen de van origine Vlaamse Thomas naar Nederland verhuisde dacht ze dat het land vooruitstrevend was op het gebied van vrouwenrechten. “Maar Nederland heeft nog nooit een vrouwelijke premier gehad. Hoe kun je meisjes prikkelen om carrière te maken als er geen rolmodellen zijn?”
Daarnaast valt haar op dat vrouwen in Nederland meer parttime werken dan in België. “Als ik ooit kinderen krijg, wil ik fulltime blijven werken”, zegt ze. “Vrouwen moeten beseffen dat ze carrière kunnen maken en dat nastreven.”
Lees ook:
‘Ik zie zo veel ondernemerschap onder vrouwen, alleen ziet de buitenwereld dat niet altijd’
Heldinnen is dit jaar het thema op Internationale Vrouwendag. Vier vrouwelijke ondernemers vertellen waarom specifieke aandacht voor vrouwen geen kwaad kan. En over wie zij bewonderen.