Direct naar artikelinhoud
Marjolijn de Cocq.
Marjolijn de Cocq

Al is er dan geen Boekenbal, ik heb toch stiekem een beetje gedanst

Ik heb vorig jaar niet overwogen om níét te gaan, naar het Boekenbal. Ik heb me ook niet gehouden aan de bijsluiter van het RIVM die toen al wel bij de uitnodiging kwam: afstand houden, geen handen schudden. Volgens mij niemand; er werd omhelsd en gezoend en de dansvloer op het podium van de Stadsschouwburg was afgeladen. Een laatste avond van onschuld, vandaag precies een jaar geleden.

Nu is de Boekenweek uitgesteld en een bal uit den boze; alternatief is een Boekenbalspecial op tv, vanuit een lege schouwburg (ja ik weet het: ITA), in De vooravond met Roxane van Iperen en Hanna Bervoets, die hun Boekenweekessay en -geschenk met leedwezen uitgesteld zien, en met Babs Gons, die haar Boekenweekgedicht ­Polyglot voordraagt

Nu verkeert de boekhandel in zwaar weer en zet boekenmarketingorganisatie CPNB in de week die nu ‘Het voorwoord van de Boekenweek’ is gedoopt, een crowdfundingactie in om #steunjeboekhandel kracht bij te zetten: ‘gave’ tassen (de aanprijzing komt van directeur Eveline Aendekerk) met teksten van Jan Wolkers, Ellen Deckwitz, Ilja Leonard Pfeijffer en Fokke & Sukke. Voor 9,99 euro exclusief verkrijgbaar bij de lokale boekhandel ten bate van de lokale boekhandel.

Vrolijk en energiek

Eigenlijk, bedenk ik nu ik de persberichten voorbij zie komen, is er momenteel meer aandacht voor het boek dan ooit tevoren – van de nood een deugd. Lezerscommunity Hebban plaatst elke dag een interview met een Nederlandstalige auteur, en er komt tot aan de échte Boekenweek een wekelijks programma vanuit De Kleine Komedie waarin veertig schrijvers voor het voetlicht worden gebracht.

En al is er dan geen Boekenbal, ik heb toch stiekem een beetje gedanst. In die ene week van vorst en sneeuw werd vorige maand in Deventer het programma Eus’ Boekenclub opgenomen. Het is vanaf maandag vijf dagen lang te zien op NPO2, ik citeer: ‘Een vrolijk en energiek programma waaruit de liefde voor de literatuur spreekt.’

Ik was uitgenodigd om, in een aflevering met onder anderen Lize Spit en Esther Naomi Perquin, in debat te gaan over het beleid van Het Parool om geen sterren bij (boek)recensies te plaatsen. Het Burgerweeshuis was omgekat tot nachtclub; er was een huisband, Lakshmi, en we laafden ons, binnen de regels, aan intermenselijk contact. In geen maanden meer met zoveel mensen zoveel gepraat en zoveel gelachen.

Terwijl we in positie werden gebracht voor de start van de opnamen, begon de band alvast te jammen.

Ja! Zo klonk dat! Zo voelde dat!

Livemuziek!

Niet bewegen geen optie.

Een ieniemienieboekenballetje, dan toch.

Reageren? m.decocq@parool.nl.