Opinie: ‘Hallo, wij singles zijn er ook nog!’

Premier Mark Rutte zegt al bijna een jaar dat we alleen samen corona onder controle krijgen. Maar in al die maanden dat hij mij om solidariteit vraagt, heeft hij mijn groep nog nooit erkend.

Alleenstaanden bestaan niet voor dit demissionaire kabinet. Er zijn wel eenzame ouderen én eenzame jongeren. Zij krijgen soms een shout-out van Mark tijdens de persconferenties, ik nooit. Door die miskenning voel ik me abnormaal. Alsof ik als 44-jarige een rariteit ben, alsof er niets is tussen jong en oud. Toch zijn wij met veel. In 2020 woonde 18 procent van de bevolking alleen. Dat zijn meer dan 3 miljoen mensen. De helft daarvan is jongere noch oudere, want tussen de 30 en 70 jaar.

Het lijkt wel alsof dit demissionair christelijk-conservatieve kabinet denkt dat iedereen in die leeftijdscategorie een gezin heeft. Gezinnen krijgen namelijk alle aandacht. Bij de invoer van maatregelen worden hun belangen gewogen, bij de aankondiging van versoepelingen wordt hun leed getemperd.

Het merendeel van de regels raakt iedereen, sommige alleen een beperkte groep. Van de sluiting van scholen ondervond ik geen directe hinder, de avondklok daarentegen was voor mij een klap in het gezicht. Bij de bekendmaking voelde ik meteen de muren op me afkomen. Het monster van eenzaamheid zwaaide sardonisch naar me.

Eenzaamheid

“Niemand staat erbij te juichen,” zei Rutte toen hij op 20 januari het voornemen van de avondklok toelichtte. Het was het laatste wat hij ­wilde, verzekerde hij, het eerste dat in de vuilnisbak zou gaan. Die belofte is hij, zelf alleenstaande, kennelijk vergeten.

De zin van de maatregel was op dat moment discutabel. Het Outbreak Management Team (OMT) dacht op basis van de resultaten in andere landen dat het reproductiegetal 8 tot 13 procent zou kunnen dalen, maar die andere landen voerden meerdere maatregelen tegelijk in waardoor een effect niet te isoleren is. De aankondiging leidde direct tot gesteggel. Zo wist D66 het aanvangstijdstip nog een halfuurtje naar achteren op te schuiven: het werd negen uur in plaats van half negen.

Communicatiewetenschappers Julia van Weert en Bas van den Putte betoogden in deze krant al dat een focus op het middel ervoor zorgt dat het doel uit het oog wordt verloren. Dat gebeurde inderdaad. Niet alleen D66 wilde de regels buigen. Mijn omgeving smeedde meteen plannen voor logeerpartijtjes. Bovendien kun je als je om negen uur thuis moet zijn nog best bij iemand eten.

Dat doe ik dan ook. Om het monster buiten de deur te houden ga ik bij mensen op bezoek. Extra vroeg, want om half negen gaat de wekker. Op de fiets terug snap ik niet waarom ik dan verplicht alleen op de bank moet zitten, en het stelletje weer verplicht met elkaar. Iedereen ontevreden. Naar de geest van de maatregelen mag ik ook geen afgebroken gezellige avonden met anderen hebben, bijten twitteraars me toe als ik klaag. Blijkbaar moet de eenzaamheid de hele dag duren.

Het alleen zijn raakt mij hard, ik moet alle zeilen bijzetten om niet kopje onder te gaan. Dat het demissionaire kabinet me negeert helpt daar niet bij. Intussen lijkt er onder de regering geen enkele wens tot intrekking te bestaan. Ik zie het somber in, want alleenstaanden hebben geen lobby. We zijn niet georganiseerd, singles zien hun status liefst als tijdelijk.

Onbekend effect

Eenzaamheid is overigens onevenredig verdeeld. Sommige alleenstaanden zijn modelburgers. Zij raken niemand aan en zien nauwelijks anderen. De gevolgen van sociaal isolement zijn voor bepaalde groepen groter en langduriger.

Het effect van de bezoekersbeperkingen op het reproductiegetal is onbekend gebleven. Nog voordat dit goed en wel gemeten kon worden, mochten de basisscholen open. Desalniettemin bleef de avondklok, zonder toelichting. Deze week is de overdag-samenleving verder van het slot gegaan. De avond blijft ongemak, de nacht doodgezwegen.

Het valt me zwaar maar dit is geen pleidooi tegen de avondklok. Sterker, als er dan al een moet zijn, dan graag een echte, van zes uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends. Nu ervaar ik namelijk wel lasten, maar de samenleving geen lusten in de vorm van contactbeperking. Wij alleenstaanden hoeven trouwens ook geen voorrang bij vaccinatie. Zelfs het medelijden mag achterwege blijven. Mijn wens is bescheiden en beleefd. We willen simpelweg gezien worden.