Direct naar artikelinhoud
Marcel Levi.
Marcel Levi

Misschien willen ze ons op Mars wel niet

Waar halen we toch het idee vandaan dat als er al leven op Mars zou zijn, die wezens graag met ons zouden kennismaken? Wat zouden ze hebben aan types die hun eigen planeet vakkundig aan het slopen zijn? Of die elkaar op grote schaal om het leven brengen en niet in staat blijken voedsel en welvaart zelfs minimaal eerlijk te verdelen? Waarom zouden ze zich willen inlaten met onverdraagzame figuren die elkaar lekker geniepig via sociale media voortdurend uitschelden of wegtreiteren?

Dus toen verleden week de verkenner Perseverance op Mars landde, is het goed mogelijk dat de levensvormen op deze planeet niet wisten hoe snel ze zich moesten verstoppen achter een dikke wolk ijzerrijk stof. Als er al marsmannetjes of Marsinsecten of -bacteriën zouden zijn, dan is het aannemelijk dat ze er alles aan doen om niet door mensen ontdekt te worden, want dat kan uiteindelijk alleen maar tot ellende leiden.

Het is daarnaast nauwelijks te begrijpen waar de obsessie vandaan komt om Mars te verkennen. Licht verwarde en aandachtverslaafde types als Elon Musk willen er zelfs een hotelletje starten. We spreken over een planeet die voor mensen onbegaanbaar is vanwege vrijwel volledige afwezigheid van zuurstof, enorm hoge stralingsniveaus en gebrek aan water. Alsof je onder die omstandigheden gezellig aan het zwembad wilt liggen of een toeristisch uitstapje kunt maken. Er is totaal niks te beleven. Het is raadselachtig wat nou precies de attractie van een verblijf op Mars zal zijn, om maar te zwijgen van het vliegreisje van ongeveer zeven maanden, terwijl we het al volkomen onverdraaglijk vinden drie maanden in een coronalockdown door te brengen.

Toch zijn ook meer serieuze types niet van Mars weg te meppen. Perseverance is een Amerikaans project van Nasa, maar China en India staan eveneens te dringen. Uiteraard kunnen de Russen niet achterblijven. Volgens The Times zijn ook de Verenigde Arabische Emiraten op zoek naar een landschap dat nog saaier en droger is dan hun eigen land. En dan was er nog de Engelse verkenner Beagle-2. Die overleefde in 2003 de Marslanding niet, geen verrassing als je de kwaliteit van de Britse industriële productie kent.

Perseverance kostte Nasa een slordige 2,7 miljard dollar en het is maar de vraag wat het nu allemaal zal opleveren. Een relevante wetenschappelijke vraag heb ik nog niet ontdekt. Wellicht draait het om een misplaatste jacht op prestige van ijdele regeringen, die kennelijk geen betere doelen hebben voor belastinggeld.

Die arme wezens op Mars hebben de afgelopen jaren nauwelijks een rustig moment gekend. Telkens komt er weer een dinky toy vanaf de aarde nieuwsgierig neuzen. Zullen we gewoon eens ophouden met deze flauwekul die naast een leuk tv-plaatje niets van waarde oplevert? Dan kunnen we het geld besteden aan (her)ontdekken en behouden van het leven op aarde.

Marcel Levi is ceo van University College London Hospitals. Daarvoor was hij bestuursvoorzitter van het AMC. Lees al zijn columns hier terug.

Reageren? m.levi@parool.nl.