Suzanne Schulting is beter dan ooit

Suzanne Schulting (23) zegt voor elke rit zenuwachtig te zijn, maar wat ze uitstraalt, is vertrouwen en onoverwinnelijkheid. Voor de start is er de brede lach. Tijdens de race scannen haar ogen wie waar zit. En dan gaat de gashendel open en is ze verdwenen. Op de finish zijn er de vuist en de gil. Van de kwartfinale op de 1500 meter vrijdagochtend tot de finale van de 1000 meter gistermiddag: alles was voor Schulting.

Winnen, winnen, winnen

Na de drie reguliere afstanden was ze, net als vorig jaar, al zeker van de titel: de EK shorttrack in het Poolse Gdansk verliepen precies volgens script. En hoe vaak Schulting het ook al heeft meegemaakt, het euforische gevoel van winnen went niet. Het lijkt er zelfs op dat het verslavende effect alleen maar groter wordt. “Ik kreeg de vraag hoe ik elke keer nog zó blij kan zijn als ik over de finish kom, maar het enige wat ik wil, is winnen, winnen, winnen. Dat blijft het lekkerste, die ontlading is verslavend. Anders was ik er ook al lang mee gekapt.”

Schulting heeft het liefst zo sterk mogelijke tegenstanders, maar omarmt het machtige gevoel van onaantastbaarheid. “Vooraf kende ik ieders rondetijden en wist ik dat ik gewoon de beste ben. Dat geeft zoveel vertrouwen. Ik kan op dit moment elke situatie aan. Ik ben ontzettend blij. Het is toch weer een titel. En vooral de manier waarop het ging, is vet.”

Bondscoach aanvallen

Ze is nog beter dan vorig seizoen, zegt ze. Beter ook dan in de jaren dat ze olympisch kampioen werd (2018) en de wereldtitel won (2019). Haar status buiten het ijs groeit mee. Op woensdag, tijdens de persconferentie voorafgaand aan de EK, schroomde ze niet om de bondscoach van het langebaanschaatsen aan te vallen. Jan Coopmans had haar moeten selecteren voor de massastart van de wereldbekerwedstrijd van volgende week in Heerenveen, vond ze. Schulting wist dat de media het relletje zouden oppikken, maar koos er twee dagen voor de start van de EK niet voor om haar kritiek in te slikken. ­

Ze is overtuigd van haar kunnen en komt voor zichzelf op. Het past bij haar nieuwe statuur van Nederlands sporticoon. Ze regeert op ‘Kramer­iaanse’ wijze, in woord en daad.

Overigens beëindigde Schulting het weekeinde wel in mineur. In de afsluitende superfinale, die er voor haar niet meer toe deed, wilde ze landgenote Selma Poutsma met een duwtje aan de tweede plek in het eindklassement helpen. Dat mag niet: diskwalificatie voor beiden, weg medaillekans voor Poutsma. “Het was een reflex, het had niet moeten gebeuren,” erkende Schulting. “Maar ja, ik sta het liefst met twee oranje jackies op het podium.”

Ook op de relay ging het mis. Hier lag de schuld in eerste instantie bij de Russinnen, die ook werden gediskwalificeerd, maar nadat Schulting was gevallen, was zilver het hoogst haalbare voor Nederland. De winnaar in Schulting baalde stevig, maar dat duurde niet lang. Ze weet: als ze puur op zichzelf is aangewezen, kan ze op dit moment niet verliezen.