Waarom sinterklaasgedichten lezen die zestig jaar oud waren?

Sinterklaas deed altijd al wat pijn, maar dit jaar, door de corona, voelde het anders. Ze had minder zelfmedelijden, leek het wel. Misschien had ze daarom die map opgediept.

Ze zat op haar stoel, wilde de map wel openen, maar er was iets wat haar weerhield. Waarom sinterklaasgedichten lezen die zestig jaar oud waren? Waarom had ze vanmorgen gedacht: goh, ik ben nieuwsgierig, en dacht ze nu: ik moet het niet doen.

Haar vader had alle sinterklaasgedichten verzameld, wat ze vroeger onzin vond, maar nu was het een kostbaar bezit geworden. Ze zou gedichten tegenkomen van haar vader, moeder en broer. Sommige regels kende ze nog uit haar hoofd.

‘Emma wil graag bakvis zijn/ doet daarmee haar ouders soms wel een beetje pijn/ Maar Sint is niet kwaad/ Want op school haalt zij heel vaak een goed resultaat.’ Een gedicht van haar moeder. Een paar maanden later was die op een schlemielige manier gestorven. Nalatigheid van een arts. Ook herinnerde ze nog wat regels van haar broer waar ze destijds om moest lachen. ‘Veren, veren, veren/ Emma kan goed leren/ Grient, grient, grient/ Emma heeft nog geen vriend/ Schuilen, schuilen, schuilen/ Emma moet daar om huilen.’

Ze miste haar broer.

Al die gedichten zaten in de map. Toch kon ze hem nog niet openen.

De gedachte aan haar broer deed haar pijn.

“Waarom breken, eigenwijs. Wij hadden toch nooit ruzie?”

Ze begreep het ook wel. Broer had vader woedend en ongelukkig gemaakt omdat hij zich kapot schaamde voor zijn eigen zoon. Vijftig jaar geleden was liefde voor iemand van hetzelfde geslacht nog niet voor iedereen weggelegd. Maar waarom moesten mamma en zij daarvan het slachtoffer worden? Was die vlucht van broer ook niet de reden dat zij geen liefdesrelaties durfde ­aangaan?

Ze had de woede van haar vader gezien en het verdriet van haar moeder. En ze wist dat ze zelf nooit zou kunnen vertellen voor wie haar hart sneller klopte. Haar liefde was trouwens naar Engeland verhuisd en had drie kinderen gebaard. Ze zou binnenkort het kerstkaartje wel krijgen.

Haar vader. Eigenlijk had hij dezelfde gevoeligheid als haar broer. Vermoedelijk was hij gestorven van schaamte nadat broer, nu alweer dertig jaar geleden, op de televisie was verschenen en zijn afschuw voor vader niet voor zichzelf had gehouden. Hij had vader wreed genoemd.

Ze borg de map weer op.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl