Architect Vanhaezebrouck mag weer naar zijn tekentafel
Hein Vanhaezebrouck is terug thuis. Hij ondertekende een contract voor anderhalf seizoen bij AA Gent. Zijn aanpak en persoonlijkheid maakten de club in 2015 kampioen, maar twee jaar later volgde de breuk. Heeft hij geleerd uit het verleden?
De zomer van 2014. AA Gent was niet eens een subtopper onder coach Mircea Rednic. Troosteloos, defensief voetbal. De splinternieuwe Ghelamco Arena onwaardig. En dan kwam Hein Vanhaezebrouck (56).
Het begon op het oefenveld, waar hij zijn vernieuwende tactiek met een driemansdefensie in de hoofden van de spelers ramde. Gaandeweg zette Vanhaezebrouck de hele club naar zijn hand. Hij vroeg en kreeg een perschef. Verbood rechtstreeks contact van spelers met journalisten. Bestelde een nieuwe ploegbus, inclusief schets met inrichting die hij in Microsoft Paint zelf had getekend. Het toppunt was de indeling van het nieuwe trainingscomplex, uitgetekend door, jawel, Vanhaezebrouck.
In het seizoen 2014-2015 was Vanhaezebrouck de architect van de grootste succesperiode van AA Gent. Hij mocht veel beslissen omdat hij resultaten boekte; hij boekte resultaten omdat hij zoveel mocht beslissen. Op het veld vertaalde zich dat in een elftal waarvan de buitenwereld tot diep in de competitie vermoedde dat het tekort zou komen voor een titel. Wie nu de basiself van toen opzoekt, verbaast zich er nog over. Kampioen worden met Rami Gershon, Renato Neto en Benito Lasse Nielsen: faut le faire.
AA Gent speelde flitsend combinatievoetbal met herkenbare looplijnen en hoge druk zonder bal. De Buffalo’s waren een onverwachte maar mooie kampioen. Het titelfeest was navenant: voor 150.000 uitzinnige Gentenaren, op een bootje op de Leie. Twee keer raden wiens idee dat was.
In Europa liet Vanhaezebrouck Gent twee keer stunten. Eerst door de overwintering in de Champions League, het jaar nadien door Tottenham op Wembley uit de Europa League te kegelen.
Maar toen liep het fout.
Om zich heen slaan
In de zomer van 2017 riep voorzitter Ivan De Witte AA Gent uit tot titelkandidaat. Er werd voor 20 miljoen euro aan spelers gekocht. Toch kwam een totale implosie. Wat begon met een Europese uitschakeling tegen het nietige Altach eindigde met een armtierige 6 op 24 in de competitie.
Vanhaezebrouck geraakte gefrustreerd, hield te vaak vast aan zijn geliefde systeem en sloeg op het einde wild om zich heen. Naar de voorzitter die de lat te hoog had gelegd. Naar manager Michel Louwagie die hem intern bleef aanspreken op de 4 weggegooide miljoenen voor Franko Andrijasevic. Om tot slot de houdbaarheidsdatum van sommige van zijn spelers te vergelijken met een potje preparé.
De groep had inmiddels buikpijn van een overdosis ‘Heins grote gelijk’. Speler A: “Ik hoop telkens dat ik voor de rust aan de overzijde van het veld sta, dan moet ik toch al die eerste 45 minuten niet voortdurend naar het geroep van de trainer luisteren.” Speler B: “Een ploegmaat is naar mij gekomen en zei: ‘Ik ben de trainer zó moe, ik wil absoluut weg deze zomer.’” Speler C antwoordde: “Ga jij maar achteraan in de rij staan, ik ben eerst aan de beurt. Ik zit al veel langer met hem opgescheept.”
Uiteindelijk stond enkel De Witte nog achter zijn trainer. Hij is altijd blijven geloven dat het surplus aan technische en tactische kwaliteiten van Vanhaezebrouck diens tekort aan EQ kon compenseren. Maar Vanhaezebrouck wist dat zijn aanwezigheid op dat moment de club alleen maar afremde. Hij wierp de handdoek zelf op een donkere maandagavond in de Ghelamco Arena. Het was op.
Dolk in het hart
Ondertussen lag er een contract klaar voor Vanhaezebrouck bij Anderlecht, een club die na het resultaatvoetbal van René Weiler snakte naar een offensief ingestelde trainer. Een paar dagen later vertelde Vanhaezebrouck plots over zijn paars-witte pennenzak. Dat was een dolk in het hart van de supporters van AA Gent.
Vanhaezebrouck kon de neerwaartse spiraal van Anderlecht niet voorkomen. Dat de nieuwe eigenaar Marc Coucke heette, hielp niet meteen. Vanhaezebrouck had in het verleden al laten uitschijnen dat hij Coucke een onnozelaar vond.
Onderhuids groeide de frustratie. Coucke gaf spits Landry Dimata zonder medeweten van zijn trainer de toestemming om vervroegd op vakantie te vertrekken. Vanhaezebrouck stuurde uit onvrede de rest van zijn spelersgroep dan maar ook op verlof. Hij voelde zich soms gepakt door de berichten die zijn voorzitter via sociale media verspreidde.
Uiteindelijk verliet Vanhaezebrouck Anderlecht na een jaar met een dramatisch rapport: 62 matchen, amper 26 zeges en een negatief doelsaldo (87 voor, 93 tegen).
Sabbatjaar
Vanhaezebrouck nam bewust een sabbatjaar. De voorbije maanden was hij wel weer beschikbaar, maar de belabberde resultaten in zijn laatste anderhalve jaar als trainer speelden hem parten. De interesse van RB Leipzig of Wolfsburg was er niet meer.
Eén man bleef de vinger aan de pols houden: De Witte. De voorzitter had een fout gemaakt door Jess Thorup prematuur buiten te gooien en na drie matchen Laszlo Bölöni te bedanken, onder dwang van publiek en kleedkamer. Wim De Decker kreeg na de nul op vijftien in de Europa League zijn ontslag. Ten einde raad haalde AA Gent Vanhaezebrouck weer binnen.
Vanhaezebrouck heeft één voordeel: het kan alleen maar beter. Het bestuur kent zijn werkwijze en zal hem zijn vrijheid geven.
Blijft de vraag: heeft hij geleerd van zijn fouten, of wordt het opnieuw het verhaal van het potje preparé?
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
