Verpleegkundigen zijn geen supermensen

De tweede coronagolf is het land binnengedrongen en daarmee ook de afdeling in het ziekenhuis waar ik werk als verpleegkundige. Het lijkt misschien voor de buitenwereld een stuk minder alarmerend dan bij de eerste golf want er zijn nog zat mensen op straat, op de weg en op het werk te vinden.

Vorige weekend begon waar wij ons als afdeling al maanden op voorbereid hebben zich eindelijk te voltrekken. Alarm. De patiënt in kwestie mocht ik testen en ik hoorde een dag later via de werk-app dat de uitslag voor deze patiënt daadwerkelijk positief op corona was. Gelijk gingen alle registers open: patiënten werden extra getest, de afdeling werd afgeschaald en het management-team vergaderde door tot ver na de klok van de negen-tot-vijf’ers.

Twee dagen later was het voor mij zover. Met milde klachten en het volste vertrouwen negatief getest te zullen worden, vertrok ik richting de teststraat van ons ziekenhuis. Mijn leidinggevende ervan verzekerd dat ik hoogstwaarschijnlijk negatief zou zijn en dat ik mij niet ziek zou melden voor mijn aanstaande nachtdienst, want met enkel een kriebel in de keel zou ik zeker wel kunnen werken.

Jong en vitaal

Helaas bleek niets minder waar. Mijn test kwam wel positief retour en mijn klachten namen toe. Mijn ziekmelding diende ik in met een knoop in de maag.

Het zit nou eenmaal niet in de aard van de meeste verpleegkundigen om zich ziek te melden. Het zorgen voor anderen, de patiënten en je eigen team, zit ons in het bloed. Dat is een prachtige eigenschap die ons echter niet ten goede komt bij zaken als cao-onderhandelingen en ook niet bij ziekte.

Tevens lijkt er van deze eigenschap tijdens de tweede golf misbruik te worden gemaakt. Men gaat ervan uit dat wij allen jong en vitaal zijn. Dat we bij een positieve test enkel met een snotneus naar huis zijn gegaan waarna we een paar dagen lekker rustig aan kunnen doen en met de benen omhoog Netflix zitten te kijken.

Lees ook Het ziekenhuis wil liever niet dat de arts corona relativeert

Terwijl in werkelijkheid niets minder waar is. We staan in de frontlinie en werken met patiënten die nog niet zijn getest omdat ze nog geen klachten hebben. Hierdoor worden we blootgesteld aan een groot risico op een potentieel dodelijk ziekte.

In de dagen na mijn positieve test word ik overladen met lieve berichtjes van mijn collega-verpleegkundigen, vrienden en familie. Echter, contact met mijn leidinggevenden blijft uit, ook al werd op de dag van besmetting met zoveel woorden benoemd dat er een vinger aan de pols zou worden gehouden aangezien ze graag wilden weten hoe het met mij ging.

Het applaus is verstomd

Tot dag zes na de besmetting. Volgens de richtlijnen van het ziekenhuis mag ik na zeven dagen alweer uit quarantaine, in afwijking van de landelijke richtlijnen die hier tien dagen voor uittrekken. Ik krijg een telefoontje van de interim-teammanager, die probeert belangstelling te tonen: „Hoe bevalt het je om corona te hebben?” Alsof ik op vakantie ben in een tropisch oord aan de andere kant van de wereld.

Na een vrij kort en functioneel gesprek over mijn gesteldheid komt mijn interim-leidinggevende ter zake: wanneer ik weer kan werken want het is toch wel erg druk op de afdeling. Maar nee, wees gerust, je hoeft zeker niet het gevoel te hebben dat we je onder druk zetten om je weer te laten beginnen, hoor!

Begrijp me niet verkeerd, ik neem het de interim team-manager niet kwalijk dat hij zich buigt over de praktische zaken rondom mijn ziekte. Dat is nou eenmaal deel van zijn baan en het komt ook mijn mede-verpleegkundigen enkel ten goede.

Maar het staat wel symbool voor de algemene opvatting die er momenteel heerst wat betreft jonge zorgmedewerkers met coronaklachten. Ten eerste wordt hun al snel verweten dat het hun eigen schuld is, dat onzorgvuldigheid tot ziekte heeft geleid. Ten tweede wordt er verwacht dat ze binnen no-time weer invoegen in de frontlinie. Alsof er niks gebeurd is en ze niet een potentieel levensbedreigende ziekte hebben opgelopen en dat zij ondanks hun jeugdige leeftijd nog lange tijd last kunnen houden van restverschijnselen.

Lees ook ‘Onze voorbereidingen op een pandemie waren symbolisch’

Ten slotte baart het mij zorgen dat de verpleegkundigen, en met name zij die ziek worden, worden vergeten. Niet alleen door de overspannen teamleider die vergeet op te bellen, maar ook door de maatschappij. Het applaus is verstomd, de 1.000 euro uitgedeeld en daarmee lijkt voor de burger de kous af. Voor ons gaat het werk echter door. En het is het drukker en gevaarlijker dan ooit op de werkvloer.