Links of rechts: onze jeugd heeft een grote behoefte aan idealisme
Olaf heet hij. Olaf Kemerink. 21 jaar oud, maar hij ziet er uit als zeventien.
Een onschuldig hoofdje, een schaapje dat gras graast in de wei, een ezeltje met een schuin koppie, een zeehondje.
Olaf komt uit Nijmegen en hij is lid van de SP. In feite is hij geen lid van de SP. Olaf is namelijk geschorst. Omdat hij van de SP een marxistische partij wilde maken. Keihard communisme. De SP zegt: Wij zijn socialisten, geen communisten.
Olaf is ook lid van Rood, de jongerenvereniging van de SP, en die hebben hem tot voorzitter van hun cel verkozen.
Ach, laat dat knulleke toch verder grazen, denk je. Waarom mag hij niet wat rode ezelpraat balken?
Nou, omdat Olafje een behoorlijk smerig en weerzinwekkend stalinistje is. Nota bene volgens de SP zelf heeft de pionier idealen waarbij de Rote Armee Fraktion van vroeger brave hendrikken zijn. Hans van Hooft, lid van partijbestuur, zegt: “Ze hebben wereldvreemde en gevaarlijke ideeën. Het wil bijvoorbeeld bewapende volksmilities.”
Wat is dat toch met onze hoop des vaderlands? Aan de ene kant radicaliseert rechts en aan de andere kant links.
‘Is Nederland week?/ Roep Olaf of Freek./ Want hun verhaal/ is catastrofaal/ radicaal.’
Is het de strijd tussen Leiden en Nijmegen? Tussen de Uil van Minerva en de Nijmeegse 6 oktobergroep van weleer? Zou best kunnen. (Geen idee waarom het de 6 oktobergroep heette trouwens.)
Wij babyboomers zijn daarvan uiteraard de schuld, want we zijn geloof ik van alles de schuld.
Linkse ouders krijgen rechtse kinderen en linkse kinderen hebben linkse ouders.
Eén en ander maakt duidelijk dat onze jeugd een grote behoefte heeft aan idealisme. Links, rechts, maakt niet uit. Aapjes hebben lianen en takken nodig om aan te slingeren.
Ik weet dat je op hun leeftijd blind bent voor bepaalde gebeurtenissen in de geschiedenis. Je maakt jezelf wijs dat het niet ligt aan het ideaal, maar aan de mensen die de fakkel droegen. Dat waren verraders van het volk die zich lieten leiden door corruptie en zucht naar roem.
Elke generatie heeft in haar geledingen jongeren die ernaar smachten naar het front te gaan en generaal te worden en de rest wil heus wel soldaat wezen.
Thans zijn de batons met onderscheidingen bij Freek en Olaf van de uniformen gerukt. Ach, huursoldaten vinden wel weer emplooi want er is altijd wel ergens een strijd gaande.
Voor idealisme is helaas altijd een markt.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl