Linda Hakeboom deelt haar angst over haar borstkanker rauw voor de camera

Die Linda Hakeboom. Ze is een jonge tv-maker (35), regisseerde intieme documentaires over Jett Rebel, Douwe Bob en Jan Jaap van der Wal, gedijt in het wereldje van jonge muzikanten en influencers. Ze maakte bij BNNVara de serie ‘Linda’s Mannen’ (2016) over de ware aard van succesvolle, brutale jonkies zoals Lil’ Kleine. Ik weet nog dat ik dacht: leuke vrouw, maar waarom moet zelfs een reportageserie over anderen ook over haar gaan? (‘Haar’ mannen). Ik ben zelf toch van een minder verregaande ik-generatie.

En dan zit ze afgelopen woensdag bij ­Jinek met haar vlog: “Ik maak tv en documentaires. Maar eigenlijk heb ik op dit moment vooral… borstkanker.” Zij, die van een paddestoel buiten nog een selfie-met-paddestoel maakt, deelt vanaf het eerste knobbeltje nu haar verhaal van diagnose, chemo en diepe onzekerheid. Linda’s Kankerverhaal, ook op linda.tv.

Eva Jinek vroeg terecht waarom ze meteen de impuls had dat verhaal te posten, al wist ze nog niet eens of haar bobbeltje bij de 5 procent kwaadaardige hoorde. Als je dan meteen openbaar gaat filmen, weet je dat je ‘all the way’ moet gaan.

Heel confronterend

Jinek kon het zich niet voorstellen, ik ook niet. Na zulk nieuws wil je toch als een gewond dier in je schulp kruipen? Het lijkt me een extra rilling op de rug als je met Mien Anoniem moet delen hoe de eerste ­kale plek boven je voorhoofd verschijnt en je een grote bal haar in je hand hebt. “Dit vinden wij heel confronterend”, zei Jinek met vochtige ogen. Tv-presentator Marieke Elsinga, ook aan tafel, vertelt hoe ze Hakeboom laatst tegen kwam en nu twijfelt of ze naar haar ziekte had moeten informeren. Hoe wil ze in het echte leven nu door haar 72.000 volgers benaderd worden? ­“Gelukkig herkent niemand me op straat want ik draag steeds een mondkapje”, glimlachte Hakeboom.

Dat fascineert me. In het echte leven anoniem willen zijn, want niet constant over die ziekte willen praten, en online ­radicaal mensen deelgenoot maken ervan. Ze noemde het bevrijdend. Ik zou het ­verstikkend vinden om met mijn doodsangst over uitzaaiingen zo rauw voor m’n ­eigen camera te moeten stappen. Jinek vroeg niet zo door dat ik het echt begreep.

“Delen biedt troost”, legde Hakeboom uit. “Je kunt mensen dichter bij elkaar ­brengen als je óók de rotzooi deelt.” Ja, haar volgers posten lieve reacties en eigen ­verhalen waardoor op haar Instagram een gemeenschap aan lotgenoten ontstaat. Ze moedigt vrouwen aan hun eigen borsten na te voelen omdat één op de zeven uiteindelijk borstkanker krijgt.

Maar gaat haar uiting verder dan dat?

In de literatuur juichen we toe dat schrijvers tot in de gore krochten van hun ziel duiken, al kunnen ze zich verschuilen achter hun ­literaire personages. Vloggers hebben eigen manieren om gestileerd ‘authentiek’ te zijn. Monica Geuze gooide haar bevalling online en vertelde achteraf, perfect opgemaakt, de persoonlijke details. Televisiekok Miljuschka Witzenhausen plaatst op Instagram haar #eerlijkefoto mét vetrolletjes én mooi ­opgemaakt koppie erboven. Bij Hakeboom zit er geen marketingplan onder, dat zie je aan de beelden. Zij zet gewoon de camera aan. Ze doet niet meer mee aan de pose, waar Instagram van barst. Nu kan ik me ­bevrijding voorstellen. Terug naar een niet-vormgegeven zelf.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.