Staatsvijand Samir A. leek vooral een verwarde aandachttrekker

Documentairemaker Sinan Can verdiept zich al jaren in radicale moslims voor wie het martelaarschap het hoogste goed is, juist omdat hij dat als gematigde moslim niet kan begrijpen. Om diezelfde reden wilde hij Samir A. interviewen, die al op zijn zeventiende als lid van de Hofstadgroep werd uitgeroepen tot staatsvijand nummer 1 – tevens de titel van de 2Doc die gisteren werd uitgezonden. 

Can beloofde de kijkers een bekentenis – maar voor het zover was, zag Lips vooral veel archiefbeeld en fragmenten van interviews met ­vertrouwelingen van A. Ondertussen werd de spanning opgebouwd: Can zat quasi-undercover in een soort bunker naar een laptop te staren terwijl archiefmateriaal op de muur werd geprojecteerd. Ook sfeerverhogend waren de foto’s van verdachten die op de muur waren geplakt, zoals in misdaadseries.

Na die uitgebreide inleiding over hoe Samir A. na 9/11 radicaliseerde, kwam het onderwerp van gesprek zelf ook mondjesmaat aan het woord. A. sprak zichzelf veelvuldig tegen: “Ik ben niet meer gevaarlijk, ik zie niet meer alles zwart-wit,” zei hij. Maar hij droomde nog steeds van een islamitische staat en geloofde nog steeds in ‘oog om oog, tand om tand’.”

De moord op Van Gogh vond hij terecht maar niet slim: een aanslag op een doel in Nederland had toen ‘meer ­prioriteit.’ “Een kerncentrale is wel heel ludiek, maar ook weer te schadelijk. We waren aan het spelen met ideeën. De Tweede Kamer? Schiphol? AIVD-gebouw?” 

Tot zo’n aanslag kwam het gelukkig nooit maar ‘als we alle middelen hadden, was het wel tot iets gekomen.’ Dat was dus die door Can beloofde bekentenis – maar Lips hoorde vooral een verwarde aandachttrekker die vanuit de cel tegenover zijn radicale broeders de schijn ophoudt dat hij nog altijd staatsvijand nummer 1 is.

Reageren? hanlips@parool.nl