Pogacar verbetert zelfs zijn eigen droom met Tourzege

Eigenlijk, zo zei Tadej Pogacar, was het zijn grote droom om deel te nemen aan de Tour de France. Gewoon meerijden, niet eens met het doel om te winnen. Zaterdag doorkruiste hij het tot dan toe vlekkeloos verlopen Tour van Jumbo-Visma en verbeterde hij zijn eigen droom: hij wint op zondag meteen de Tour de France.

Daarmee schrijft hij geschiedenis. Pogacar wordt de op een na jongste winnaar van de Tour aller tijden – maandag wordt hij 22 jaar. Alleen Henri Cornet was in 1904 met negentien jonger. Toch wordt de jonge Sloveen razendsnel volwassen. 

Pogacar was het ruwe talent dat in 2019 bij UAE Team Emirates tekende. Enigszins nerveus, want hij wist niet hoe dat moest, ergens in een nieuwe ploeg komen. Tot dan toe had hij maar bij een klein ploegje gereden. Op zijn negende verruilde hij het voetballen voor een carrière op de fiets. Een te grote fiets bij zijn debuut, maar hij groeide er snel in. In die jaren keek hij voor het eerst naar de Tour. “Ik juichte voor Contador, voor Schleck. En nu sta ik er zelf.”

Hoofdcoach Andrej Hauptmann, zelf brons op het wereldkampioenschap in 2000, zag het al snel, vertelde hij tegen l’Équipe. Hij kwam een keer kijken bij een juniorenwedstrijd: “Ik dacht, kom, we moeten die jonge renner het peloton in begeleiden. Nee joh, kreeg ik te horen. Die jongen heeft het peloton bijna op een rondje gezet.”

‘Le petit prince’

In de World Tour was Pogacar binnen een half jaar de snel de rijzende ster, helemaal toen hij zoals vooraf aangekondigd in de Ronde van Californië de zware bergrit naar Mount Baldy won (waarna hij geen champagne mocht drinken omdat hij nog geen 21 was). Daarna volgden nog drie etappezeges en een derde plek in de Ronde van Spanje. Hij was de man van de aanval, de man van het risico. Deze Tour weer: “Wat heb ik te verliezen als ik alles gegeven heb", was zijn retorische vraag in Nice.

De Italiaanse sportkrant La Gazetta dello Sport gaf Pogacar deze Tour de bijnaam ‘le petit prince’, naar het boek van Antoine de Saint-Exupéry. Een verwijzing naar het feit dat hij de kroonprins was, en Roglic de koning. Het maakte Pogacar allemaal niet uit. Sterker nog, hij was er vereerd mee. “Ik ken het boek. Dat is erg mooi. Ik vind het een eer zo genoemd te worden.”

Het is niet de eerste bijnaam van Pogacar. ‘Tamau’ is al veel langer ingeburgerd. Het betekent ‘kleine jongen’. Dat was omdat hij in eerste instantie ielig was in vergelijking met zijn jaargenoten (vandaar ook de te grote fiets). Maar met de jaren werd hij groter. Niet alleen in fysiek, al heeft hij nog wat ‘jongerenvet’ op zijn gezicht. Ook als persoon, die inmiddels in Slovenië zijn eigen criterium heeft. 

Deze Tour was hij een van de favorieten, al bleef hij enigszins onder de radar in het vooraf verwachte gevecht tussen Roglic en Egan Bernal. Hij droeg geen leiderstrui, probeerde het hele circus zoveel mogelijk opzij te schuiven. Na afloop van elke etappe belde hij gelijk met zijn vriendin, die deze dagen de Giro Rosa betwistte. Om te laten weten dat het goed ging, maar ook om relaxed te blijven. Dat was voor hem belangrijk in zo’n stressvolle Tour de France. “Hij straalt zoveel rust uit, altijd”, zei zijn moeder in l’Équipe.

Luis in de pels van Roglic

Één keer verloor hij tijd: in de waaieretappe naar Lavaur. Een pechgeval, omdat hij vlak voor het beslissende moment met een lekke band aan de kant van de weg stond. Hij verloor er 1.20 minuut, een geluk waar Jumbo-Visma maar al te blij mee was. Zij zagen Pogacar als een van de grootste favorieten. De jonge Sloveen zat er niet mee. In zijn ogen was dat een alleszins speelbare achterstand.

Een dag later liet hij zien waarom hij dat dacht. Op de Peyresourde won hij na liefst drie keer aanvallen veertig seconden terug. In de twee weken die volgen bleef hij als enige bleef in de buurt van Roglic en als enige wist hij zijn oudere landgenoot nog in een sprint te kloppen. Toch had hij zich na woensdag verzoend met plek twee. Winnen zat er voor hem niet meer in, dacht hij. “Roglic was de sterkste van deze Tour”, zei hij.

Zaterdag reed hij zijn beste etappe deze Tour. Alles was razendsnel aan de 36 kilometer lange tijdrit richting La Planche des Belles Filles. Op het vlakke stuk reed hij 36 seconden dicht op Roglic. Zijn fietswissel aan de voet was vlekkeloos. En op de klim reed hij het klimrecord aan flarden. Dumoulin, zelf tweede op de top, had ‘geen idee’ hoe hij op de klim op ruim een minuut kon worden gereden. Richie Porte, de nummer drie in het klassement, noemde hem ‘van een andere planeet’.

Pas na de finish kreeg hij te horen dat hij de Tour ging winnen. Hij kon het niet geloven. Gedachten kwamen niet, woorden evenmin. Hij probeerde te bellen met zijn vriendin, maar dat kon maar twee minuten omdat de verbinding steeds wegviel. Van hot naar her moest hij, iets waar hij niet op voorbereid was. “Dit is allemaal te groot voor mij.” 

In zijn jeugd had Pogacar de gewoonte om journalisten te vragen hun artikelen naar zijn ouders te sturen. Dit jaar mochten ze naar de persman van de ploeg. Voor de rest wilde hij hetzelfde blijven, ook al verandert zijn leven in de wielersport volkomen. “Maar laat mij maar die jongen uit Slovenië blijven, met twee zussen en een broer.”

Lees ook:

Tadej Pogacar verbaasde iedereen met een uitgekiende laatste tijdrit in de Tour de France. Daarmee pakte hij de eindzege, voor een zeer teleurgestelde Primoz Roglic.