De vertrouwenskapster van onze familie, die vroeger Mario heette en nu Eva, die haar kapsalon in Vico San Matteo toepasselijk Eva Hair heeft genoemd en die de gratie van Helena van Troje paart aan de dramatiek van Marie Antoinette, klaagde over plastic. Om elf uur ’s ochtends had zij al twee vuilniszakken vol wegwerpschorten, steriele zakjes voor de persoonlijke bezittingen van de klanten en handdoeken voor eenmalig gebruik naar de container gebracht.
„Laat Greta Thunberg het maar niet horen”, zei ze, „en bovendien is al dat plastic stuitend ordinair”. Ze droeg een mondkapje onder een plastic spatscherm dat als het masker van een lasser met een band om haar hoofd bevestigd was. „Ik kan maar twee van de vijf stoelen gebruiken, maar er zijn sowieso veel minder klanten.” Ze zuchtte theatraal. „Ga je over mij schrijven?”, vroeg ze. „Dan doe ik even lippenstift op.”
Overal in de stad zie ik hetzelfde. Winkels die tot ver over elke esthetische grens zijn toegerust om te voldoen aan de gedetailleerde sanitaire normen met gemaskerd personeel dat vergeefs op klanten wacht. Spectaculair spatieuze, uitnodigende terrassen zonder klandizie. Voor Stella en mij is het een walhalla. We hoeven geen restaurant meer te reserveren.
Dit is het eerste lange weekend na de heropening van het land, want 2 juni is een nationale feestdag. Men zou normaal gesproken massaal de bergen in gaan of naar zee. De federatie van agritoerisme signaleert een terugval van tachtig procent ten opzichte van vorig jaar.
Terwijl de middenstand steeds wanhopiger wacht op vroeger, raakt de epidemie gepolitiseerd. De rechtse regiobestuurders willen zo snel mogelijk zo veel mogelijk toeristen de restaurants en hotels in sleuren en laten bevriende virologen verklaren dat het virus niet meer gevaarlijk is. Ze doen zo min mogelijk tests om het officiële besmettingscijfer laag te houden.