Handhaving van de regels bij de terrassen: als het moet, sluit de boa de tent

Als de 26-jarige buitengewoon opsporingsambtenaar Ferry langs een terras loopt voelt hij de blikken. Altijd. Dan gaan mensen wat lacherig doen. Vaak. En dan komen de grappen. Geregeld. Zoals deze middag op de Grote Markt in Haarlem, waar hij met zijn collega Richard (24) overheen loopt.

Een man zit achter een hek op het terras achter een glas bier, naast zijn vrouw en twee kinderen. Als hij de boa’s ziet, staat hij snel op en roept ze. Zijn vrouw roept hem achterna dat-ie gewoon moet komen zitten, maar hij moet eerst even zijn grap maken. ‘Hoeveel bier mag ik hebben om naar huis te fietsen?’ Ferry slaat het lolletje vakkundig dood door te vragen hoeveel bier de man op kan. De man is even stil en zegt dan dat hij wel heel veel respect voor de boa’s heeft. ‘Zonder jullie was het een grote teringzooi geweest.’

Bedankt, zegt Ferry, en ze lopen weer door. ‘Tja, deze man wilde een beetje aandacht’, zegt hij. Hij weet ook wel dat veel mensen hen zien als lightvariant van de politie. ‘En dan zoeken ze bij ons sneller de grens op dan dat ze bij de politie zouden doen.’ Ach, hij heeft leren incasseren.

Maar nu per 1 juni de terrassen weer open zijn, hebben Ferry en Richard en al hun collega’s wel een heel belangrijke taak gekregen. Ferry is coördinator veiligheid van de terrassen en moet ervoor zorgen dat ondernemers en bezoekers zich aan de coronaregels houden. ‘Mijn focus is op de anderhalve meter’, zegt hij.

De afgelopen weken heeft hij veel overleg gehad met horecaondernemers over deze eerste dag van juni. Hoe de regels precies in elkaar zaten. Terwijl die de hele tijd veranderden. En de meeste ondernemers wilden hun terrassen graag zo veel mogelijk uitbreiden. En dus keken ze mee wat er mogelijk was. Daarom had hij vanochtend ook wel een beetje ‘gezonde spanning’, of dat allemaal goed zou gaan, zegt Ferry.

Tevreden

Halverwege de middag kijken Ferry en Richard tevreden over de Grote Markt. Met geel plakband is de belijning uitgezet, zodat de boa’s in één oogopslag kunnen zien of de terrassen goed staan. ‘Twee, twee, twee’, zegt Ferry, terwijl hij naar de gasten aan de tafeltjes kijkt. Hadden ze toch iets gezien dat niet klopt, dan zouden ze naar de ondernemer toestappen. ‘Want die is uiteindelijk verantwoordelijk.’

Ze lopen verder en kijken naar terrassen die met dranghekken zijn afgezet. Dat ziet er toch niet echt gezellig uit, constateren ze. Maar goed, daar gaan zij niet over. Een paar jaar is Ferry nu boa. In het begin moesten ze vooral kleine overtredingen doen, constateert hij. ‘Nu komt er steeds meer onze kant op.’ Tegenwoordig moet hij ook nachtdiensten doen. Staat-ie tussen het straalbezopen uitgaanspubliek.

Maar vandaag is hij om tien uur in de avond klaar. En eigenlijk gaat het allemaal wel soepel zo, zegt Ferry. De afgelopen weken waren ze vooral druk met het aanspreken van jongeren die aan het voetballen waren. Of met groepen die op straat zaten te chillen. Vorige week nog. Een groep van zeven jongeren die zelf midden in de Lange Veerstraat een heel terras hadden neergezet, met koelkast en al. Ze waren al behoorlijk bezopen en toen moest hij ze aanspreken en wegsturen. Kwamen ze heel dicht op hem staan. Wie hij wel niet dacht dat-ie was. Dat-ie maar gauw op moest rotten.

Bedreigd

Tja, veel meer dan z’n stem heeft Ferry dan niet om in te zetten. Hij zou daarom ook graag wat meer ‘middelen’ willen hebben, zoals veel van zijn collega’s. Een pepperspray op zak bijvoorbeeld, dat zou al helpen, denkt hij. ‘Dat leeft enorm in Haarlem. Er zijn collega’s bespuugd, met een kapmes bedreigd, gewond geraakt.’

Het zou kunnen, denkt Ferry hardop, dat zijn werk wat makkelijker wordt nu de regels zijn versoepeld. Er mag meer, en dus hoeven hij een zijn collega’s ook minder te handhaven. Maar hij drukt zijn eigen hoop ook direct de grond weer in. ‘Als er straks aardig wat alcohol genuttigd is, zal het wel weer tegenvallen.’

Een uurtje later moeten ze bij café Koops de eigenaar al aanspreken. Het kleine terras zit stampvol, met groepjes mensen die geen afstand houden. Ferry vraagt hoe het zit met vier volwassen mannen die aan kleine ronde tafel zitten. ‘Ze hebben keurig alles ingevuld. Naam, telefoonnummer, mailadres. En ze zijn niet ziek en ze wonen in één huis, zeggen ze’, zegt de eigenaar. Dat lijkt de boa’s sterk. Maar hij kan dat natuurlijk moeilijk controleren, zegt de ondernemer. ‘Daar houdt het voor mij echt op, hoor.’ De vier gasten grijnzen naar de handhavers.

Tafeltjes weg

Ook wil Ferry dat de man een paar tafeltjes weghaalt, zodat het minder druk wordt. Die belooft dat te doen. ‘Ach ja, we moeten het toch ook allemaal een beetje uitzoeken samen’, zegt de eigenaar, terwijl hij Ferry een amicale pre-coronaklop op zijn schouder geeft. Maar daarmee voorkomt hij geen officiële waarschuwing. ‘Als het straks niet is opgelost, kunnen we de tent sluiten.’

Op dat moment probeert zich iemand op een scooter langs de handhavers te wurmen. Ze houden hem tegen. De man begint te tieren. ‘Wat wil je dan, man. Dat ik hier met mijn auto doorheen rijd? Dan doe ik dat toch volgende keer.’ Als Ferry hem uitlegt dat het een voetgangersgebied is, krijgt hij het advies om op te rotten. Terrasbezoekers filmen het voorval. ‘Dat wordt weer een leuk filmpje op dumpert’, zegt de man, terwijl hij tien meter verderop weer op zijn scooter springt. Richard heeft zijn kenteken genoteerd. ‘De boete krijgt-ie netjes thuis.’