GAMEREVIEW. ‘Animal Crossing: New Horizons’ bundelt alle vervelende dingen uit andere games en perfectioneert ze

Het uitgangspunt van Animal Crossing: New Horizons is simpel: je gaat kamperen op een mooi vormgegeven eiland, samen met een paar computergestuurde personages en een veel te enthousiaste kampleider en zijn twee zonen. Daar doe je grotendeels je zin, op je eigen tempo bovendien. Je simpele tentje kan je al snel uitbreiden met een karrenvracht handige en minder handige voorwerpen, zoals een opblaasbaar bed, een aquarium, een Switch, vloerlichtjes, een barbecue, ... de lijst lijkt eindeloos, net als de kledij en de accessoires voor je personage. Je plukt fruit, vangt vissen, sprokkelt hout, kletst met anderen, etc. Je kan zelfs een museum uit de grond stampen.

Op het eerste gezicht lijkt deze Animal Crossing: New Horizons gewoon een verzameling van grind-, crafting- en fetchopdrachten, cosmetische upgrades en - zeker in het begin - véél te veel tekstvakjes wegklikken. Kortom, alle saaie dingen waarmee veel andere games je verstrooien in afwachting van de échte gameplay. Wanneer je dit spel zo bekijkt, ga je er inderdaad niets aan vinden. De boodschap hier is een stap achteruit zetten en genieten van de traagheid - of in ons geval, gewoon de Switch-controllers op de tablet klikken en tijdens het gamen een film volgen op de tv.

Zet je namelijk met wat rustige vastheid in het achterhoofd toch door, dan krijg je na enige tijd waarschijnlijk toch zin om je interieur piekfijn in te richten, een lel te geven op die werkbank en een tuintje aan te leggen. Het zijn dingen die ik beter in het echte leven zou doen, maar ik behoor niet echt tot het doelpubliek van deze game. Toch vind je hier en daar dubbele bodems of kwinkslagen die ook voor volwassenen grappig zijn, zoals een Donald Duck-achtige matroos die schijnbaar dronken van een boot is gevallen en aanspoelt op je strand.

Goed gevonden is ook dat de game in realtime de echte tijd volgt, met evenementen die daarop inspelen. Zo krijgen spelers nu een hyperactieve paashaas over de vloer die overal chocolade-eieren verstopt. Die onverwachte momenten sporen je aan om de game vaak op te starten te speuren naar nieuwigheden, om zo weer in het ‘avontuur’ te worden gezogen. Je kan ook voortdurend nieuwe gebruiksvoorwerpen maken, waardoor het interessant blijft om steeds rond te hossen op dezelfde plaatsen. Ook leuk is dat je vrienden kan uitnodigen op je eiland, online of lokaal, en ook naar hun eiland kan vliegen. Het is eens iets anders dan een virtueel café met videobellen.

Al bij al is Animal Crossing: New Horizons een tot in de puntjes afgewerkte topper in zijn genre, met  een uitgesproken kindvriendelijke grafische stijl. Toch had die karrenvracht tekstvakjes, vaak met irritant Kwebbel en Bebbel-gekir van personages erbij, best wat lichter gemogen. De grootste minpunten zijn dat de hoeveelheid voorwerpen die je kan dragen al snel veel te beperkt is, en dat je zelfgemaakte werktuigen veel te vaak sneuvelen. Kinderen kunnen van de game trouwens ook wat opsteken, zoals over de dieren van het eiland, of het lenen van geld. Hopelijk leren ze ook dat het volbouwen van een onbewoond eiland het concept ervan wel onherroepelijk naar de vaantjes helpt.