Zijn we bereid om onze ­Europese ziel aan de duivel van de politiestaat te verkopen?

Nadat eerst Lombardije tot ‘rode zone’ was uitgeroepen, werd vervolgens op 9 maart heel Italië op slot gezet wegens corona-infectie. Wie zich op straat bevindt zonder urgentie en zonder een soort laissez-passer, kan op een fikse boete rekenen.

Hiermee introduceerde Italië als eerste het Chinese model in Europa. Het autoritaire China is in feite een postcommunistische politiestaat, die er niet voor terugdeinsde om zijn burgers omwille van de coronaziekte de meest elementaire vrijheden te ontzeggen. Dat Europa dit model min of meer overnam, had te maken met de positieve resultaten in China (het land dat met zijn handel in wilde dieren de oorsprong van het virus is). China telde ‘officieel’ nog geen 4000 coronadoden op een bevolking van 1,4 miljard mensen. Sinds enkele dagen zijn er steeds meer signalen die doen denken dat China over dit aantal heeft gelogen. Mogelijk zijn er veel meer Chinese slachtoffers gevallen.

Als je de huidige Italiaanse situatie (meer dan 14.000 doden onder 60 miljoen inwoners) op China projecteert, kom je hypothetisch op meer dan 300.000 Chinese doden. Maar hiervoor is vooralsnog geen bewijs.

Probleem is wel dat Europa, ­tegen al haar beginselen in, het model van een politiestaat heeft geïntroduceerd dat aan het einde van de rit niet beter hoeft te zijn dan een liberaal model à la Zweden: in dat permissieve land (geen lockdown maar basale vrijheden gegarandeerd voor de 10 miljoen ­inwoners) zijn tot nu toe rond de 300 doden gevallen.

Was er misschien sprake van de drie p’s: paniek, paranoia en psychose?

Zijn we dan bereid om onze ­Europese ziel aan de duivel van de politiestaat te verkopen om er uiteindelijk ­alleen maar knollen en geen citroenen voor terug te krijgen? Was er misschien sprake van de drie p’s: paniek, paranoia en psychose? 

Een man die deze week in Nederland een agent bewust in het gezicht had gehoest, kreeg gisteren een 7 weken celstraf. Vergelijk dit met de actrice die een agent in het gezicht sloeg en in november 45 uur taakstraf kreeg opgelegd. In Frankrijk kreeg iemand een boete, ­omdat ze buiten liep en in haar tas te weinig boodschappen had. Een andere vrouw werd streng aan­gesproken, omdat ze naar buiten ging voor ‘maar’ een pakje maandverband.

Zelfs als slachtoffer van het virus word je nu verdacht: in Parijs verklaarde gisteren de politieprefect dat patiënten op de intensive care schuldig waren, omdat ze de lockdown ‘niet hadden gerespecteerd’. Hij bood vervolgens zijn excuses aan. Glijden we niet af naar een situatie die eigenlijk niet past bij ­onze principes, zonder zeker te zijn van de efficiëntie van de toegepaste methode?

Gisteren kreeg ik een e-mail van een arts die daar sterk aan twijfelt. Zij en sommige van haar collega’s vragen zich af of ‘we niet gek zijn geworden’: als arts word je ‘zowat gelyncht’, schrijft ze, als je oppert dat Covid-19 niet veel erger lijkt dan een griep. Jaarlijks sterven 500.000 tot 600.000 mensen aan influenza. Met corona zitten we voorlopig (zonder Chinese correctie) op 50.000 doden wereldwijd.

Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit. Lees zijn columns hier terug.