De Kift brengt per boot muzikale troost door het hele land
De documentaire Water wieg me, met een hoofdrol voor fanfarepunkgroep De Kift, gaat over de troostende werking van muziek. Zaterdagavond op tv.
Er staan de laatste tijd nogal eens muzikanten te spelen bij bejaardenhuizen. Volkszangers met zo’n lekker galmende zanginstallatie, maar net zo makkelijk een violist uit de klassieke hoek. Leden van de Zaanse groep De Kift gaven onlangs een miniconcert bij het Rosariumhuis in Krommenie.
Zouden de bewoners van het verpleeghuis hebben genoten van de fanfarepunk van De Kift? Een van hen zeker: de 87-jarige Jan Heijne, die na zijn pensioen als metaalarbeider twintig jaar trompet speelde in de groep van zijn zonen Ferry en Jan. Ma Heijne vond het indertijd alleen goed dat haar man tot De Kift toetrad als ook zij een functie kreeg en zo stond zij vanaf toen achter de kraam met T-shirts en andere merchandising.
Zaans accent
Zanger Ferry Heijne vertelt het verhaal van zijn ouders in Water wieg me, een prachtig weemoedige, vaak ook ontroerende documentaire over De Kift. Voor wie de groep niet kent: De Kift koppelt de doe-het-zelfmentaliteit van de punk aan de typische Nederlandse traditie van de fanfare. Het levert een uniek geluid op: aards en nuchter, maar tegelijk ook heel romantisch. De met onverbloemd Zaans accent gezongen teksten mogen poëtisch worden genoemd.
Water wieg me gaat behalve over De Kift zelf, vooral over de troostende werking van muziek. We zien Ferry Heijne met een oud schip door Nederland varen om telkens aan te leggen bij mensen die wel een muzikale arm om de schouders kunnen gebruiken: een man wiens dochter al op jonge leeftijd om het leven kwam, een vrouw wier gebroken hart na acht jaar nog altijd niet is geheeld, een vluchteling, een meneer die als zeventiger merkt dat zijn kracht afneemt (’Een paar jaar geleden voelde ik me nog gewoon 25’).
Wuivend riet
Die opzet met dat schip mag op papier geforceerd aandoen, bij het bekijken van Water wieg me ben je er snel aan gewend. Nederland is in de docu van Sanne Rovers ook prachtig: veel water, veel wuivend riet ook, we zien havens en een nog met de hand bediend pontje en we mogen binnenkijken bij – hoe romantisch – een zeemanshuis.
Voor ieder van die vier mensen die Ferry Heijne bezoekt, maakt hij een passend lied. Voor die meneer wiens dochter op jonge leeftijd overleed, en met wie hij zo graag surfde, zet Heijne een gedicht van Paul van Ostaijen op muziek: Melopee, over een kano die via een lange rivier naar zee vaart. De uitdrukking op het gezicht van de vader als De Kift het lied voor hem speelt is een hoogtepunt in Water wieg me.
Een beetje jammer is het wel dat we die troostliederen in de docu niet in zijn geheel te horen krijgen. Maar een deel ervan staat op het nieuwe Kiftalbum Hoogriet (een woord uit dat gedicht van Ostaijen). De release daarvan is helaas wel uitgesteld van 18 april tot een nader te bepalen datum.
Water wieg me, zaterdag 4 april op NPO 2, 23.05 uur