Blijf met je poten van een vrouw af
Haar geschreeuw klinkt nog urenlang in je oren na. Thuis loop je continu op je tenen, om de lieve vrede maar niet te verstoren, want dan trapt je vader je moeder weer in elkaar. Vanavond alsjeblieft even geen gillende moeder. Morgen wil je niet noodgedwongen weer naar haar blauwe oog moeten kijken. Maar zelfs als je vader zich vanavond een keertje kan inhouden, dan is er nog altijd dat gescheld, die kleinerende woorden.
Toen ik de preview bekeek van de serie van Olcay Gulsen over huiselijk geweld (vanaf 4 maart te zien op Net5) was het alsof iemand me bij mijn keel greep. Het verhaal over hoe haar vader haar moeder mishandelde, is ingrijpend. Olcay en haar zussen vertellen hoe zij als kind met hun angst omgingen. Hoe ze weleens voor hun agressieve vader gingen staan om hun moeder te beschermen. Op een gegeven moment zegt Olcay: "Je hoopt altijd dat iemand je dan komt redden als kind. Maar er kwam nooit iemand om ons te redden."
"Het is in mijn omgeving wel gebeurd dat een vrouw de ontsnappingsroute naar de dood nam om maar van haar gewelddadige man af te zijn."
Gevoelsmatig denk ik dat in een achterstandswijk, waar mensen moeten overleven, huiselijk geweld meer voorkomt. Of juist bij biculturele gezinnen. "Als je je vrouw niet slaat, dan sla je je knie", wordt in het Turks wel gezegd. Met andere woorden: als je het niet doet, krijg je spijt.
Uit mijn eigen jeugd herken ik dit wel. Veel Turkse vaders grepen naar alcohol door hun immigratietrauma. Door hun veelvoudige alcoholgebruik kregen ze ook behoorlijk losse handjes. Vaak betrof het ook mannelijke aanhang uit Turkije die ging trouwen met een Turkse vrouw in Nederland. In het kader van gezinshereniging. Nou, noem het maar gezinstrauma. Het is in mijn omgeving wel gebeurd dat een vrouw de ontsnappingsroute naar de dood nam om maar van haar gewelddadige man af te zijn.
"De onveiligste plek voor veel vrouwen is hun eigen huis. Per jaar komen in Nederland dertig vrouwen om door huiselijk geweld."
Mijn aanname over achterstandsgezinnen klopt niet. De politieagent met wie Olcay in haar tv-programma Olcay & huiselijk geweld op stap gaat, vertelt dat het de bakker of de huisarts kan zijn. Dat het bij iedereen kan voorkomen, ongeacht opleiding of kleur. En toch is dit het grootste taboe in Nederland. Iedere zes minuten komt bij de politie een melding van huiselijk geweld binnen. Per jaar komen in Nederland dertig vrouwen om door huiselijk geweld. Dus de onveiligste plek voor veel vrouwen is hun eigen huis.
In een tijd waarin we zeiken over genderneutrale kleren en de mond vol hebben over het glazen plafond, kunnen we deze vrouwen geen veilig thuis bieden. Hoe zit het met Internationale Vrouwendag straks – als al die feministen strijden voor gelijkheid, breken ze dan ook een lans om de veiligheid van hun seksegenoten te waarborgen?
Maar de grootste boosdoeners zijn uiteraard de gewelddadige mannen zelf. Hierbij doe ik een oproep aan alle hufters om vanaf nu met je poten van je vrouw en je kinderen af te blijven. Dank, Olcay, voor het doorbreken van dit grote taboe. We moeten ons juist schamen als we niets doen.