Na twee weken weer naar buiten: ‘We zijn waarschijnlijk juist de veiligste mensen van het land’

Hoe voel je je na veertien dagen vastgezeten te hebben?

‘Opgewonden natuurlijk. Ik heb de dagen afgeteld, vervolgens de uren en nu moet ik nog even geduld hebben. Ik verlang ernaar mijn familie weer in mijn armen te sluiten en weer buiten in de wind te lopen. Dat heb ik twee weken niet kunnen doen.

Overigens was het echt geen gevangenisstraf, hoor. We hadden een gemeenschappelijke ruimte en het personeel van het hospitaal heeft er van alles aan gedaan zodat we ons zo prettig mogelijk voelden. Ik ben nu de laatste spullen aan het inpakken. Alles wat open is, moet worden vernietigd. Maar ik mag nog wel wat beschermende kleding meenemen, dat kunnen ze in China goed gebruiken.’

Je was op reportage in Wuhan, het epicentrum van de uitbraak. Wat als je niet was geëvacueerd?

‘De situatie is daar sinds wij begin deze maand werden geëvacueerd alleen maar erger geworden. Van mensen daar hoor ik dat er om hen heen steeds meer gevallen bij komen. De maatregelen om de mensen binnen te houden worden ook steeds strenger: eens in de drie dagen mag er één iemand van een gezin naar buiten om inkopen te doen. Toen ik hoorde van de mogelijkheid om geëvacueerd te worden, twijfelde ik nog even: is dit de snelste manier om naar Beijing terug te komen? Nu is wel duidelijk dat de lockdown van Wuhan nog lang niet voorbij is.

Volgens de Chinese autoriteiten begint de groei van het aantal nieuwe ziektegevallen af te nemen, maar ik kijk daar eerlijk gezegd toch met de nodige scepsis naar. Er is nog maar net een regel van kracht geworden dat iedereen die in Beijing arriveert in quarantaine moet. Zo’n draconische maatregel geeft toch wel aan dat er nog van alles aan de hand is.

Ik krijg nu berichtjes uit China: ‘Wat fijn voor je dat je eruit mag!’ Dat doet me ook wel pijn. Ik werd goed verzorgd, ik heb een einddatum, maar zij zitten in veel slechtere omstandigheden en hebben geen idee hoe lang het zal duren.’

Je bent gezond, je bent niet besmet geweest. Maar ben je niet bang dat mensen je toch wat wantrouwend zullen benaderen?

‘We krijgen een echte gezondheidsverklaring met ons mee, met een stempel erop. Maar ik vrees inderdaad dat er wel mensen zullen zijn die me toch met een zekere argwaan zullen bekijken, hoewel daar geen enkele reden voor is. Wij zijn waarschijnlijk juist de veiligste mensen van heel België. Wij zijn al zes keer getest, alle andere Belgen geen enkele keer! Maar ik begrijp wel dat dit virus de mensen bang heeft gemaakt. Wat ik wel erg vind is dat mensen met een Aziatisch uiterlijk hier last van hebben – dat is echt erg.’

Je wilt weer terug naar je standplaats Beijing voor je werk. Gaat dat wel lukken?

‘Veel luchtvaartmaatschappijen hebben alle vluchten naar China gestaakt, maar er zijn nog wel maatschappijen die op Beijing vliegen. Ik ga eerst bekijken wat de voorwaarden zijn. Iedereen die in Beijing aankomt, moet nu verplicht twee weken in quarantaine. Ik heb geen zin om nog eens veertien dagen binnen te zitten.’

Denk je dat je bij terugkeer in China een ander land zult aantreffen?

‘Dat kan toch haast niet anders. Zo veel mensen zitten nu al drie weken binnen omdat ze bang zijn of omdat ze niet naar buiten mogen. Stel je voor: de helft van de Chinese bevolking zit binnen, misschien wel ruim een half miljard mensen. De impact is enorm, maar hoe dat zich politiek zal vertalen is moeilijk te voorspellen. Duidelijk is wel dat de onvrede enorm is, maar tegelijk begrijpen de mensen ook dat ze van de overheid afhankelijk zijn om te voorkomen dat het virus zich nog verder verspreidt. Voor veel Chinezen zal het toch een levensveranderende ervaring zijn.’