In rusthuis Groenhof tel je niet mee als je geen handtekening van Rogine Rasschaert (70) ergens op je lijf hebt staan. Rogine is er dé vedette. De vedette van de lach. Toen ze er anderhalf jaar geleden kwam wonen, viel haar eclatante lach directrice Eva Noyer meteen op. “Je hoort Rogine van ver naderen tot ze met dat schuddende lijf voor je staat. Zo aanstekelijk. Een godsgeschenk voor een rusthuis waar het nieuws – vaak ziekte of overlijden van een bewoner – zelden om te lachen is.”

Om Rogines lach de grootste mogelijke echo te geven, staat de deur van haar kamer altijd open. “Met effect”, zegt Rogine. “Ik zit hier vaak om een prul te lachen. Bijvoorbeeld: ik ben even uit de kamer gegaan en bij terugkomst stel ik vast dat de verzorging mijn tafel en stoel heeft verplaatst. Dan plooi ik dubbel van het lachen. Heel de gang komt eropaf en dan staan we hier allemaal te lachen. Op het einde weten we niet meer waarom. Maar we lachen.”

Vrouw van kop tot teen

Rogine heeft inderdaad een wervende lach. Hij begint meteen luid en neemt alleen maar toe in snelheid en volume. Als je haar niet ziet, denk je dat er een man aan het lachen is. Bij die opmerking knalt Rogines lach weer open: “Ik een man? Kijk maar eens goed naar de filmpjes op de Facebookpagina van het rusthuis. Er is niet veel man aan mij. Ik ben van kop tot teen een vrouw.”

De Facebookfilmpjes zijn gemaakt door het productiehuis Zie Ze Doen, bekend van tv-programma’s als De bende van Wim en Het Peulengaleis. “Maar we zijn aan het diversifiëren”, zegt Geertrui Coppens van Zie Ze Doen. “Ik heb een zwak voor oude mensen en zo zijn we programma’s aan het maken voor en in rusthuizen. In Groenhof in Menen bijvoorbeeld, zijn we gestart met het Old’s Cool-seniorenkoor. Zo hebben we Rogine en haar formidabele lach ontdekt.”

Zie Ze Doen heeft al drie filmpjes gemaakt met Rogine, voor op de Facebookpagina van Groenhof. Er komen er nog meer. Soms vertelt Rogine een grap. Maar daarvoor kijk je niet. Wel voor die onweerstaanbaar aanstekelijke lach.

Lucie Leute

“Ik heb die lach van mijn moeder”, zegt Rogine. “Die lachte nog luider dan ik. Maar haar moeder kon daar niet tegen. Ze vond een lachende vrouw gemeen. Toen ook haar kleinkind op haar tiende die lach kreeg, werd ze nog kwader. Ze zei: Ze zouden jullie beterLucie Leute noemen. Dat is West-Vlaams voor plezier. Nu ik erover nadenk: dat zou geen slechte artiestennaam zijn, voor het geval ik echt zou doorbreken. Lucie Leute, ge lacht al als ge die naam hoort. Soms als ik ’s avonds vaststel dat ik de hele dag nog niet gelachen heb, zeg ik in mijn hoofd tegen mijn moeder: Kom Lucie Leute, we gaan nog eens lachen en dan laat ik het bed nog eens goed schudden.”

Dan valt Lucie Leute even stil. Ze zegt dat je maar goed kan lachen als je diep verdriet hebt gekend. “Ik heb veel geweend. Vooral tijdens mijn slechte huwelijk. Mijn vent dronk en was agressief. Zo erg dat hij met een geweer voor mijn gezicht stond te zwaaien. Best dat ik dan niet heb gelachen of ik was er niet meer. Ik had me dan letterlijk doodgelachen.”

En dan bulderlacht Rogine weer.