Gele hesjes willen protest nieuw leven inblazen, onder het motto ‘Heel Frankrijk naar Parijs’
Winkelruiten die uit voorzorg met houten schotten zijn dichtgetimmerd, ME’ers die traangasgranaten richting demonstranten schieten; het zijn scènes die doen denken aan de hoogtijdagen van de gele hesjes. Het voorbije halfjaar slonk de protestbeweging stukje bij beetje tot nagenoeg onzichtbare proporties. Op de 45e protest-zaterdag wilden de gele hesjes hun beweging nieuw leven inblazen, onder het motto ‘Heel Frankrijk naar Parijs’.
In de Franse hoofdstad – waar het presidentiële Élysée-paleis was opengesteld voor publiek in het kader van de open monumentendagen - waren in totaal 7.500 politieagenten op de been. Op de Champs-Élysées, epicentrum van de demonstraties van de hesjes, gold een demonstratieverbod. De enkele honderden demonstranten die dat verbod wisten te trotseren, werden door de ME keer op keer met traangas uit elkaar gedreven, en in enkele gevallen hardhandig gearresteerd.
Opvallend was het feit dat de gele hesjes nauwelijks meer als zodanig herkenbaar zijn. Ze demonstreerden ‘in burger’ en lieten hun hesjes thuis. Daarmee hoopten ze zich gemakkelijker te kunnen verplaatsen in het centrum van Parijs, waar de politie op strategische punten voorbijgangers controleerde en helmen en gasmaskers in beslag nam.
Door het ontbreken van de kenmerkende gele tenues was het voor de Franse autoriteiten lastig in te schatten hoeveel demonstranten er in Parijs op de been waren. Voor de politie bleek het bovendien geen sinecure om onderscheid te maken tussen actievoerders en toevallige passanten en toeristen. Zo kon het gebeuren dat een groepje verbijsterde Japanners na het verlaten van een kledingwinkel een halfuur lang werd tegengehouden door een bataljon ME’ers, omdat ze zich per toeval tussen tientallen demonstranten bevonden.
De aanwezigheid van veel toeristen in en om de demonstraties was veelzeggend. Tijdens de begindagen van de protesten transformeerde ‘de mooiste straat van de wereld’, zoals Fransen de Champs-Élysées graag noemen, in iets wat nog het meeste leek op een oorlogsgebied. Dit keer ging het leven van alledag gewoon door. Open tourbussen reden vlak langs actievoerders en ME’ers. Toeristen in fietstaxi’s verbaasden zich in de nazomerzon over de verhitte discussies en schermutselingen tussen betogers en agenten van de ordetroepen.
Ook tekenend was het feit dat black bloc-activisten, uiterst linkse relschoppers die zich in het recente verleden vaak op gewelddadige wijze mengden in de gele hesjesprotesten, dit keer niet op de Champs-Élysées opdoken, maar bij de klimaatmars die een aantal kilometer verderop werd georganiseerd aanwezig waren. Ze vernielden onder meer de ruiten van een bankfiliaal, en staken elektrische stepjes en scooters in de brand. De ME reageerde met traangas. Greenpeace riep vreedzame demonstranten op de mars te verlaten.
Ook veel gele hesjes sloten zich aan bij de klimaatmars – mede omdat ze nergens anders mochten demonstreren. Volgens de Franse autoriteiten liepen in totaal zo’n 15 duizend actievoerders mee met de mars.