Wie van deze vijf fotografen wint de ING Unseen Talent Award?
Vijf fotografen strijden om de ING Unseen Talent Award, die dit jaar voor de zevende keer wordt uitgereikt. Er kan ook gestemd worden voor een publieksfavoriet.
Met ‘Nature of Change’, het thema van de ING Unseen Talent Award 2019, kun je twee kanten op. Of je legt de nadruk op het eerste woord en duikt in de wereld van flora en fauna. Of je focust op ‘change’ en dan kom je al snel uit bij menselijk gedrag en de gevolgen daarvan.
De meeste genomineerden volgen het laatstgenoemde pad. Kevin Osepa blijft daarbij dicht bij zijn gebruikelijke praktijk, die vooral draait om de weergave van het Afro-Caraïbische leven. Tijdens de werkperiode die aan de prijsuitreiking voorafgaat, bezocht de in Nederland wonende Curaçaoënaar dagelijks zijn lokale kapperszaak. Barbershops zijn veilige cocons in een witte wereld, waar zwarte mannen onder elkaar kunnen zijn, zichzelf kunnen zijn. Behalve wanneer ze gay zijn. Homofobie is de norm in deze hyper-masculiene omgeving. Als een vlieg op de muur observeerde Osepa een paar weken lang de interactie tussen kappers en klanten, op zoek naar het moment dat het machomasker even zakt en er iets van intimiteit ontstaat.
Mannelijkheid – en de vrouwenonderdrukking die er vaak bij hoort – is ook het onderwerp van Ulla Deventer. In haar installatie The Birds verbeeldt de Duitse fotograaf de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen in Cuba. Anoniem van achteren gefotografeerde stelletjes worden geflankeerd door alledaagse dierensymboliek: gekooide zangvogels en een brullende leeuw op een wapperende badhanddoek.
Grappig op een agressieve, ‘in your face’ manier is We Can’t Live – Without Each Other van de Poolse Karolina Wojtas. Zij laat de eeuwigdurende strijd met haar dertien jaar jongere broertje zien. Het gaat er hard aan toe: verstikking met een plastic zak, bijtsporen in een arm en in ogen geprikte vingers. Het is survival of the fittest op huiselijk niveau.
Elena Aya Bundurakis zoekt juist de harmonie in de natuur. In Me, You, Amoebe laat ze het menselijk lichaam versmelten met slijmerige schimmels en koralen. Voor de Griekse kunstenaar, die eerder een geweldige serie maakte over supermarktverpakkingen voor fruit, staat verandering gelijk aan evolutie, waarbij het post-humane eindresultaat niet direct herkenbaar is, maar genoeg aanknopingspunten biedt voor associaties.
Bij Bundurakis is verandering niet alleen inhoudelijk, maar ook een vormkwestie. Dat geldt nog sterker voor Irene Fenara uit Italië. Uitgangspunt voor haar werk zijn de talloze internetafbeeldingen van tijgers die in aantallen de levende tijgers verre overstijgen. Met een algoritme destilleerde ze de meest voorkomende visuele eigenschappen uit drieduizend foto’s en creëerde zo de archetypische tijger – een digitaal fokprogramma als het ware. Alleen wie op de hoogte is van dit productieproces herkent misschien de koning van de jungle in de abstracte compositie van gele, zwarte en witte strepen. Maar dit beeld is wellicht een voorbode van onze vervormde herinnering aan het dier zodra het daadwerkelijk is uitgestorven.
