Laura Maaskant (1994-2019) stak haar kop niet in het zand
Laura Maaskant (1994-2019) had een missie: mensen inspireren om hen in het nu te laten leven. Op haar vijftiende werd bij haar een tumor ontdekt. Vorige week donderdag, tien jaar later, overleed ze. ‘Ze heeft geleefd alsof ze tachtig is geworden.’
“Hoe dichterbij de dood komt, hoe intenser ook het leven wordt,” zei Laura Maaskant vijf jaar geleden in De Wandeling. Maaskant wilde leven. Ze koos er bewust voor zich niet tegen de kanker in haar lichaam te laten behandelen en om in de tijd die ze nog had te genieten van wat er allemaal wel goed was.
Maaskant was vijftien toen bij haar voor de eerste keer een tumor werd geconstateerd. Na chemokuren en een operatie kon ze nadenken over haar toekomst. Vier jaar later bleek ze echter weer ziek: er waren uitzaaiingen in haar longen. Maaskant: “Toen de dood de intrede deed, werd het leven zoveel malen mooier en krachtiger. Omdat ik nu alle dagen wil leven.”
“Dat zei ze niet alleen, ze straalde dat uit,” zegt Jan Wagner, redacteur bij uitgeverij Ten Have die Maaskants boek Leef! uitgaf.
Maaskant wilde iets voor anderen betekenen. Niet voor niets schonk ze de gehele opbrengst van haar boek aan goede doelen. Ook de inhoud van haar boek, waarin ze op integere wijze vertelt wat haar allemaal toekomt als ze ziek wordt, stond ten dienste van anderen. “Ik steek mijn kop niet in het zand, maar mijn boek heet niet voor niets Leef! Dat doe ik. Als Laura, niet als ongeneeslijk ziek mens,” zei ze eerder in een interview in deze krant.
Maaskant verhuisde na haar vwo vanuit Emmeloord naar Amsterdam om kunstgeschiedenis te studeren. Toen ze de uitzaaiingen ontdekte, besloot ze in Amsterdam te blijven, maar dan wel met een hond, Tirza.
“Die nam ze, nadat ze had gevraagd of dat oké is, mee naar ons kennismakingsgesprek,” zegt redacteur Annelies Nijboer die haar boek redigeerde. Nijboer was ‘blown away’ van die eerste ontmoeting. “Het manuscript dat ik eerder al had gelezen was bijzonder, maar Maaskant maakte in persoon nog meer indruk. Ze was krachtig en zacht tegelijk. En wijs voor haar leeftijd. Ze was kritisch, woog alles wat je zei en was altijd positief constructief. Ik schets een heilige, dat weet ik. Maar niets anders dan lof over Laura. Zij was als een van de weinige schrijvers ontdaan van ijdelheid, het ging nooit over haarzelf, maar over haar boodschap.”
Krachtig
Maaskant had immers een missie: mensen inspireren om hen in het nu te laten leven. “Maak je niet druk, doe wat op je pad komt, zei Laura altijd tegen mij,” zegt vriend Benno Hoogveld die tevens de solotheatervoorstelling over Leef! maakte. “Dat moeten je niet verwarren met de boodschap dat iedereen altijd maar een soort uber positivo moet zijn. Je mag je ook shit voelen, die gevoelens mochten er van Laura ook zijn. Om je daarna weer te herpakken en te kijken hoe je er een mooie dag van kon maken. Laura was de krachtigste vrouw die ik ken.”
Dat leven in het nu, er alles uithalen, droeg de schrijver uit in alles wat ze deed. Ze stopte nooit met leven, ze wachtte nooit af. Wagner: “Laura had geaccepteerd dat het leven niet maakbaar was. Dat was geen zwaktebod, in tegendeel. Ze besloot er het beste van te maken.
Maaskant begon toch met een tweede studie: rechten. Ze vertrok voor haar studie naar Amerika en haalde zelfs een bachelordiploma. In februari begon Maaskant aan een master aan de Universiteit van Amsterdam, maar deze kon ze niet afmaken.
Op 15 augustus overleed Laura Maaskant. In het De la Mar Theater werd donderdag afscheid genomen voor ze naar Zorgvlied werd gevaren. Hoogveld: “Laura overleed op haar vijfentwintigste, maar ze heeft geleefd alsof ze tachtig is geworden.”