Op de rouwkaart moest alleen de sterfdatum nog worden ingevuld

Wat doe je met een dooie? Dat onderzoekt de Vlaamse fotografe Lieve Blancquaert in Last Days, het slot van een trilogie over het mensenleven. Eerder maakte ze Birth Day en Wedding Day, nu trok ze de halve wereld over om het ­begrafeniswezen aldaar te filmen.

Lips zag een paar weken terug al de bizarre aflevering op Sulawesi, waar ze de doden balsemen en in huis bewaren. Zo nu en dan mogen de lijken uit hun kist om deel te nemen aan een fotoshoot, met vrolijke kleding, zonnebrillen en een peukie in opa’s verdroogde mond aan toe.

In Ghana woonde Blancquaert spektakeluitvaarten bij met hevig wenende mensen. En ja hoor, daar waren de ­gepersonaliseerde doodskisten ook weer. Een uit hout ­gesneden zak bloem waar een bakker in begraven wil worden, een gigantische fopcamera waar Blancquaert wel iets voor voelde. Een mooi verhaal, maar wel wat uitgekauwd.

Last Days is misschien niet altijd even origineel (en de hoeveelheid pianogepingel moet écht teruggeschroefd), de fraaie beelden en oprechte interesse van Blancquaert maken dat goed. In de slotaflevering van zondag liep ze bijvoorbeeld rond in een uitvaartbedrijf in eigen land.

Ze sprak een terminale kankerpatiënt en een begrafenisondernemer van pas twintig jaar, maar knoopte ook een praatje aan met een olijke Belg in het kantoortje van het uitvaartcentrum. Hij had zijn laatste dag in kannen en kruiken: op de rouwkaart moest alleen de sterfdatum nog worden ingevuld, voor zijn eindfeest had hij drank en belegde sandwiches geregeld. Maar is dat niet heel raar, om zo je eigen uitvaart te regelen, of moeilijk? En geloofde hij eigenlijk wel in iets na de dood? “Daar lig ik niet van wakker,” zei de man droog. “Ik zal het wel zien als ik dood ben.”

Reageren? hanlips@parool.nl