Blind je weg vinden door de stad. Hoe is dat?
1 Waarom organiseert het Oogfonds Blind voor 1 dag?
‘Deze actie organiseren wij, zodat de deelnemers zich bewust worden van de moeilijke situaties waarmee blinden en slechtzienden iedere dag te maken krijgen. Hoewel ik met mensen werk die een visuele beperking hebben, realiseerde ik me pas echt hoe het is om minder te kunnen zien toen ik meedeed aan de actie. Ik moest spreken voor een publiek, maar ik had geen idee of ik er netjes uitzag en of ik niet geknoeid had met mijn eten. Normaal gesproken werp je snel even een blik in de spiegel, maar nu moest ik dat echt aan iemand vragen. Een groot aantal Nederlanders geeft aan dat verlies van het gezichtsvermogen een van de ergste dingen is die hun zouden kunnen overkomen. Toch is er relatief weinig geld beschikbaar voor wetenschappelijk onderzoek naar oogziektes en behandelmethodes. Daarom zamelen we met deze actie geld in voor onderzoek.’
2 Hoe komt het dat er relatief weinig geld is voor onderzoek?
‘Ik denk dat blinden en slechtzienden graag zelfredzaamheid willen uitstralen en vooral willen laten zien wat ze wel kunnen. En natuurlijk kunnen zij ook een gelukkig leven leiden. Daarmee lijkt de noodzaak van wetenschappelijk onderzoek misschien minder groot dan bij een levensbedreigende ziekte als kanker. Maar als je je gezichtsvermogen verliest, moet je telkens afscheid nemen. Op een gegeven moment kun je niet meer autorijden, je werk niet meer doen en je kinderen niet meer zien opgroeien.’
3 Wat voor activiteiten kun je doen tijdens Blind voor 1 dag?
‘Als mensen zich aanmelden, krijgen zij een simulatiebril toegestuurd. Ze mogen zelf kiezen welke visuele beperking ze willen ervaren. Als je bijvoorbeeld glaucoom hebt, lijkt het net alsof je door een koker kijkt, terwijl mensen met retinopathie wazig zien. Door middel van verschillende brillen kunnen diverse oogziektes worden nagebootst. Met deze bril op kunnen deelnemers hun dag naar eigen inzicht invullen. Ook kunnen zij meedoen aan activiteiten. Zo kunnen zij ervaren hoe het is om in een restaurant te eten terwijl je weinig kunt zien. Verder kunnen ze meedoen aan een yogales. Daarnaast wordt er ’s avonds een blind walk georganiseerd in Utrecht. Onder begeleiding kunnen mensen met een simulatiebril een stadswandeling maken en zo ervaren hoe het is om op je andere zintuigen en een ander te moeten steunen.’
4 Hoeveel deelnemers hebben zich tot nu toe ingeschreven?
‘Er hebben zich inmiddels zo’n honderd mensen ingeschreven, van wie er vijftig gaan meedoen aan de blind walk. Maar geïnteresseerden kunnen zich nog altijd opgeven via www.blindvoor1dag.nl en www.blindwalk.nl.’
5 Hoe waren de reacties van deelnemers aan eerdere edities?
‘Zij vonden het erg indrukwekkend. Toen ik voorgaande jaren mijn bril afzette, zat er een afdruk op mijn gezicht. Die afdruk gaat weer weg, maar de indruk is blijvend. Van sommige deelnemers hoorde ik dat zij na afloop nek- en schouderklachten hadden, erg moe waren en emotioneel. Dat komt doordat het intensief is om je weg te vinden als je niet of minder ziet. Sommige deelnemers hadden zelf een familielid met een visuele beperking. Zo ging een moeder met haar slechtziende dochter mee naar school, om te ervaren hoe haar dagelijks leven eruitziet. Dat vind ik bijzonder mooi.’
6 Aan welke vorm van hulp hebben mensen met een visuele beperking behoefte?
‘Dat is per persoon verschillend. Sommige mensen schamen zich als zij hulp vragen, terwijl anderen daar minder moeite mee hebben. Natuurlijk ligt het ook aan de aard van de beperking welke hulp mensen nodig hebben. Maar in alle gevallen geldt: pak nooit zomaar iemand vast, ook al heb je goede bedoelingen. Blinden en slechtzienden zien dat immers niet aankomen en kunnen daarvan schrikken. Vraag dus altijd: kan ik u ergens mee helpen? Wat ook belangrijk is, is om de geleidelijn op openbare plaatsen, de zogenoemde ribbelroutes, vrij te houden, zodat mensen met een oogaandoening niet struikelen.’
7 Aan welke activiteit gaat u zelf meedoen?
‘Ik ga dit jaar met een bril die glaucoom simuleert acties door het hele land bezoeken, samen met een zestienjarige jongen wiens vader een oogaandoening heeft. Bij de avondwandeling in Utrecht word ik begeleid door iemand met kokervisie. Mijn man heeft dat ook door glaucoom. Hij moet veel druppelen, maar hij was er op tijd bij. We zijn dankbaar dat zijn zicht grotendeels gespaard is gebleven.’
Edith Mulder: ‘Ik moest spreken voor een publiek, maar ik had geen idee of ik er netjes uitzag en of ik niet geknoeid had met mijn eten.’