Na 25 jaar huwelijk gingen we uit elkaar, nu zijn we weer samen. ‘Saskia is mijn eerste én mijn derde vrouw’

Hans: “In 1961 ontmoette ik Saskia in Arnhem bij het huwelijksdinertje van mijn oudste zus. Ik was 23 en zij 17. Ze zag er zo onschuldig en puur uit, ik was meteen verliefd. De volgende dag heb ik haar met de Fiat 500 van mijn ouders naar huis gereden en toen ik terugkwam, was ik totaal in de war. Ik vroeg aan mijn zus wat ik moest doen en die raadde me aan drie dagen te wachten om tot rust te komen. Na een week stuurde ik Saskia een kaart en heb haar opgebeld en drie maanden later waren we verloofd.

Toen ik vier jaar later afstudeerde, zijn we in de kerk getrouwd en diezelfde avond nog op huwelijksreis naar Spanje vertrokken. Drie weken later was het geld op en ik kreeg een baan in Parijs. De dag van onze aankomst stonden we al op de Eiffeltoren want o wat wilde ik haar graag ‘mijn’ Parijs laten zien.

In Parijse buitenwijken hebben we tot 1970 gewoond, waar we twee zoons kregen. Van die hele Parijse periode herinner ik me het basale gevoel van avontuur. Alles was voor ons allebei zó nieuw, het samenleven, samen slapen, uitwisselen, het gezinsleven, ik was er helemaal niet op voorbereid. Ik stortte me op mijn werk, was een workaholic. Saskia zat thuis in ons flatje met de twee jongens en ik ging vreemd. Dat wist Saskia, ik was er altijd heel open over, het gebeurde, ik deed het gewoon en zij accepteerde dat min of meer. Maar nee, fijn vond ze het niet.

Driehoeksrelatie

Terug in Nederland kregen we nog twee dochters. Ik vond het heel leuk om een gezin te hebben, maar het paste Saskia het meest, ik werkte en reisde veel. Als we weleens samen gingen wandelen om het een en ander uit te spreken, leidde dat altijd tot ruzie, we irriteerden elkaar. We hadden een afhankelijkheidsrelatie.

Toen de kinderen het huis uit waren, zijn we officieel gescheiden, maar daarvóór hebben we een jaar in een driehoeksrelatie gezeten. Saskia had een fantastische man ontmoet op wie ze heel dol was en die uiteindelijk ook bij ons introk. Ik had ook vriendinnen, maar voor mij waren dat onbelangrijke relaties. Voor Saskia en haar vriend was het echte liefde. Toen Saskia’s vriend bij ons inwoonde, ontdekte ik hoe moeilijk het is om je eigen emoties en onvrede te leren accepteren. Op een gegeven moment kon ik het niet meer, en heb ik gezegd: ik wil dit niet meer, hij moet weg, en hij ging ook meteen.

Ik beschouwde hem als een goede vriend en was heel blij voor haar, maar tegelijkertijd vond ik het moeilijk, het gevoel van hij met haar, dat sprankelt en ik met haar, dat geeft alleen maar problemen. Na drie weken heb ik gevraagd of hij terug wilde komen, zijn aanwezigheid was een grote kans om te leren met jaloezie om te gaan. Ons 25-jarig huwelijksfeest werd ons afscheidsfeest. We hadden een brief naar familie en vrienden gestuurd met dat we uit elkaar gingen omdat we elkaar de vrijheid gaven en dat wilden vieren. We voelden veel dankbaarheid voor die jaren en dat we samen een gezin hadden gehad en onze kinderen grootgebracht.

Terug naar Nederland

De helft vond het fantastisch en kwam het met ons vieren, en de andere helft vond het verschrikkelijk, ook voor de kinderen, en die wilde er niet bij zijn. Het gaf goed aan hoe dubbel het was, maar het was voor ons een doorleefd proces. Na ons afscheidsfeestje is Saskia samen met haar vriend, later haar man, naar Amerika vertrokken. Met hem heeft ze zestien jaar in een alternatief kunstenaarscircuit geleefd en gaf ze spirituele cursussen.

Een half jaar na onze scheiding ontmoette ik Joke. Ik kocht een boerderij in Frankrijk, we trouwden en Saskia was onze getuige. Joke overleed in 2003, na een heel mooi afscheid, en daar was Saskia ook bij. Altijd als Saskia voor de kinderen naar Nederland kwam, zagen we elkaar. Op een keer bracht ik haar weer naar Schiphol toen ze zei: ‘Hans, ik voel dat het tijd is om weer naar Europa terug te keren.’ Vanaf dat moment zijn we elkaar liefdesbrieven gaan schrijven, fantastische brieven. Ze was alweer jaren alleen en had intussen in het buitenland een prachtig leven opgebouwd. Ik reageerde meteen spontaan: mijn boerderij in Frankrijk staat leeg, daar kun je zo in. Maar haar moeder in Nederland lag op sterven en ze wilde ook dichter bij de kinderen zijn. Dus werd het Nederland, en kwam ze bij mij op zolder wonen. Het was voor mij niet vanzelfsprekend dat we weer bij elkaar zouden komen, oude bagage raak je niet zomaar kwijt, en zij zei dat er geen chemie meer was tussen ons. Dat accepteerde ik, maar terwijl ik echt volledig afscheid van haar had genomen, vond ik haar toch weer heel aantrekkelijk, ook lichamelijk, en dat gevoel kwam als een grote verrassing.

Hoe is het nu?

“Op een gegeven moment konden we er niet meer onderuit. Onze relatie is inmiddels uitgegroeid tot een heel diepe verbinding, niet meer afhankelijk van een groot huis of mooie ogen. In 2005 kwam ze bij mij wonen en in 2007 zijn we opnieuw getrouwd. Dat gebeurde eigenlijk heel organisch, we wilden het goed geregeld hebben voor het geval dat een van ons iets zou overkomen. Het was een prachtig feest. Onze zoon nodigde ons uit om bij hen in Waalwijk te komen wonen, dichter bij de kleinkinderen, en dat hebben we gedaan. We wonen in een prachtige omgeving en in de afgelopen twee jaar hebben we er nog drie kleinkinderen bij gekregen.

Onze rol als opa en oma is zo’n andere functie dan het ouderschap, we vinden het echt een feest. Saskia is weer meer aan het schilderen en we doen veel dingen samen: we koken, we wandelen minstens een uur per dag door de bossen, zorgen samen voor de kleinkinderen, maken reizen en liggen af en toe bij elkaar in bed. Irritaties zijn er nog steeds, maar daar kijken we nu zo anders naar. Wij hoeven niet per se lievig te doen, of elkaar te pleasen, het kan wel, maar zonder bijbedoeling. Het is geen afhankelijkheidsrelatie meer. We hebben elkaar niet meer nodig als aanvulling, maar we zijn gewoon graag bij elkaar. Geen deal van: ik geef jou wat jij niet hebt en omgekeerd. Ons eerste huwelijk was een behoorlijke job, nu is het veel meer een echte relatie. Ik ben dankbaar voor het hele traject en voel me met haar een ontzettende bofkont en ik zeg weleens: Saskia is mijn eerste en derde vrouw.”

Op hun 25-jarig huwelijksfeest namen Hans (1937) en Saskia (1943) afscheid van elkaar. In 2005 sloeg de vonk weer over. Inmiddels zijn ze alweer veertien jaar samen, opnieuw getrouwd en wonen in Waalwijk. Ze hebben acht kleinkinderen. De echte namen van Hans en Saskia zijn bij de redactie bekend.

Wereldreiziger en schrijver Iris Hannema settelde zich na tien jaar solo-omzwervingen met man en honden in de Franse Alpen en tekent, gefascineerd door het raadsel van de liefde, verhalen over relaties op.

Lees ook:

Aflevering 5 (Rima ,18): Hoe Rima en Lennard via Instagram verkering kregen

De eerste keer dat ik hem zag was tijdens de derde gymles van het nieuwe jaar. Iedereen was heel druk aan het rondrennen, voetballen, jongens waren elkaar aan het duwen. Maar in het midden van het veld stond Lennard, dun en lang, lichtbruin haar, lang van voren en kort van achteren met van die grote bruine ogen.

Aflevering 3 (Petra, 64):  ‘Ik heb lang gedacht dat hij de bullebak was’

Wat doet die vent met zijn grote Amsterdamse waffel hier, dacht ik, die is verdwaald. Zelf was ik een ontzettende doos die haar mond niet opendeed