Nicolás Maduro, Twan Huys, Max Verstappen... Dit zijn de zeven opvallendste zondaars

1. Luiheid | acedia: Nicolás en Cilia Maduro

Nicolás Maduro: ‘Wauw, een pakket van de Volkskrant! Ik voorvoelde al dat we deze Pasen een Hoofdzonde zouden gaan winnen!’

Cilia Flores de Maduro: ‘Je kunt zeggen wat je wilt: onze bevolking heeft geen water en elektriciteit meer, maar de post wordt in Vene­zuela nog altijd perfect bezorgd.’

Nicolás: ‘In elk geval de post die voor ons is bestemd! Ik ben benieuwd welke Hoofdzonde we hebben gewonnen.’

Cilia: ‘Ik gok op ‘Hebzucht’, want mijn garderobe is gewoon doorgegroeid sinds de stroom in Caracas is uitgevallen. Nou, maak dat pakket eens open Nico… wat zie ik daar?

De Acedia Trofee? Dat is de prijs voor luiheid! Daar lijden wij revolutionaire strijders voor een rechtvaardig Venezuela juist helemaal niet aan!’

Nicolás: ‘Laat eens kijken hoe de jury het toelicht: ‘Nicolás en Cilia Maduro bleven op hun luie marxistisch-leninistische konten zitten, terwijl er voor hun bevolking dringend iets gedaan moest worden. Dat ze zich niet vermoeiden met een dialoog met de oppositie, is tot daaraan toe – maar ze hadden zich op zijn minst kunnen inspannen voor al die Venezolanen die met jerrycans op zoek zijn naar water tot het duister invalt. Zij hadden urgent onderhoud aan hun elektriciteitscentrales moeten laten plegen in plaats van gemakzuchtig de VS de schuld te geven van stroomstoringen’.’

Cilia: ‘Wat een belachelijke Amerikaanse propaganda… Dat moeten we weerspreken.’

Nicolás: ‘Ik bel wel even de staatstelevisie. Dan kunnen ze het Acht­uurjournaal openen met het nieuws: ‘Hoofdzondejury Volkskrant deel van CIA-complot.’

Cilia: ‘Goed idee. Ik bedenk me ­alleen dat als de waterpompen in Venezuela niet werken, de tv-toestellen van de gewone mensen ook niet werken.’

Nicolás: ‘Poeh, ingewikkeld. Zullen we het laten zitten en in onze huisbioscoop een film over Che ­Guevara gaan kijken?’

2. Afgunst | invidia: Paul Polman

Je bent een van ’s werelds meest idealistische topondernemers en knokt ervoor de ecologische voet­afdruk van Unilever te halveren. En passant bewijs je je kleine land van herkomst een grote dienst door voor elkaar te krijgen dat Unilever zijn belangrijkste activiteiten van Londen naar Rotterdam overhevelt, althans: bijna. Want op het moment dat het balletje rolt, gaat het grote publiek in het kleine land zich opwinden over de afschaffing van de dividendbelasting, schrijven ­modaalverdieners dat jij dat praktisch in je eentje bij de premier voor elkaar hebt gekregen voor je aandeelhouders en blijkt het kleine land té klein.

Vervolgens verklaren je Britse aandeelhouders dat ze hechten aan het Londense hoofdkantoor. De Britse pers besteedt weinig aandacht aan Dutch dividend tax, die ziet patriottistische sentimenten bij aandeelhouders in Brexit-tijden. Jij weet beter: Angelsaksische landen plagen hun kroonjuwelen niet met rotbelasting. In een poging wat ­Verlichting te verspreiden in het kleine land, leg je het uit aan twee AD-journalisten. Die zijn niet overtuigd, ze vinden dat één ceo niet ­zomaar mag inbreken in democratische besluitvorming. Mag je op zo’n moment, potverdriehollandsedubbeltjes, collega’s benijden uit grote en onbekrompen landen? Je denkt aan Britse en Amerikaanse soortgenoten die in glossy’s worden bewierookt terwijl jij je tegenover een krant zit te verantwoorden. Van alle hoofdzonden is Invidia de geniepigste, de meest voorkomende en de meest gecamoufleerde – wie eraan ten prooi valt, zegt nooit ‘sorry, ik ben jaloers’. ‘Ik denk dat jij in een te klein land woont en te klein denkt’, zeg je tegen de AD-journalist die het ergste zuigt.

3. Hebzucht | avaritia: MacKenzie Bezos

In de late jaren zeventig moest zanger Marvin Gaye een miljoen dollar betalen om te scheiden van Anna Gordy Gaye. Omdat Gaye blut was, gelastten de advocaten van zijn vrouw hem een album te maken waarvan zij de royalty’s zou opstrijken. Dat album kwam er, met de toepasselijk titel Here My Dear. In één nummer citeert Gaye zijn ex: You can leave but it’s going to cost you. Destijds was dat zo controversieel dat Anna Gordy overwoog extra geld te eisen wegens schending van haar privacy. Vier decennia later is ‘je kan weg maar je moet wel betalen’ een doodgewone zin. Elk jaar sneuvelen de recordbedragen die exen in de wacht slepen. Ivana Trump kreeg 25 miljoen dollar in 1992, Tiger Woods’ ex kreeg 100 miljoen dollar in 2010. Mannelijke exen zijn minstens zo belust op financiële compensatie voor gebroken harten: Madonna betaalde er eentje 75 miljoen dollar.

Al die bedragen bleken slechts fooien vergeleken bij de 35 miljard dollar (35.000.000.000) die bekwame advocaten dit voorjaar binnenhaalden voor MacKenzie Bezos, geboren Tuttle, ex van Amazon-ceo Jeff Bezos. En passant lieten die advocaten zien dat elk droomhuwelijk kan eindigen in een droomscheiding. Jeff Bezos twitterde op hun advies hoe blij hij was met de steun en liefde van MacKenzie tijdens de scheidingsperikelen, en hoeveel zin hij heeft in hun nieuwe leven als co-ouders en vrienden. MacKenzie Bezos twitterde hoe blij ze was haar aandelen in The Washington Post en Blue Origin aan Jeff af te staan, plus 75 procent van de Amazon Stock. Ook zij kijkt uit naar vriendschap en co-ouderschap. Geld, zei ze, is ‘wonderful in many ways’, maar uiteindelijk gaat het daar niet om. De Hebzucht Trofee is dit jaar de kroon op een sprookjesscheiding.

4. Hoogmoed | superbia: Twan Huys

In de ideale wereld weten mensen precies wat ze kunnen en waar ze anderen een dienst mee bewijzen. In de reële wereld valt de mensheid globaal in twee helften uiteen: de helft die te snel denkt ‘ik doe het geweldig’ en de helft die altijd neigt naar ‘ik schiet tekort’. De eerste groep eist dagelijks flink wat aandacht op, je vindt er president­directeuren, vloggers, socialites, talkshowhosts en zo nog wat anderen. De tweede groep is minder zichtbaar: daarin blijft talent ongebruikt en potentieel onbenut. Het gezegde ‘brutalen hebben de halve wereld’ vindt in deze tweedeling zijn oorsprong. Je kunt beweren dat 100 miljoen Amerikanen betere presidenten zouden zijn dan Trump, maar helaas zijn die niet zo brutaal.

Misschien zat Twan Huys voor hij viel voor een aanbod van RTL Late Night wel precies in het juiste midden, bij de mensen die ongeveer doen wat ze kunnen. Het kan niet anders of vrienden hebben geprobeerd hem bij RTL weg te houden. Doe het niet, dat RTL is geen hoogstaande club. Doe het niet, Nieuws­uur betaalt minder maar past jou beter. Doe het niet, RTL Late Night had een aardige presentator die er rücksichtslos is uitgegooid toen de kijkcijfers ietsje daalden.

Waarom doe je het dan wel? Misschien omdat Superbia al sinds de 4de eeuw bij de Zeven Hoofdzonden staat. Ze vertalen het als hubris, ­ijdelheid en zelfingenomenheid, maar wellicht kun je beter zeggen dat wie eraan ten prooi valt, zich identificeert met de mythologische koning Midas: wat ik aanraak verandert in goud. RTL Late Night mag drek zijn, als ik daar zit gaat die tafel glanzen. Na zes maanden werd Huys ‘ontzet’. Voor welk salaris de echte koning Midas zich laat strikken, weet alleen RTL. 

5. Woede | ira: Max Verstappen

Bijna iedereen die weleens een auto bestuurt, weet dat de kans dat je achter het stuur in woede ontsteekt veel groter is dan thuis op de bank. Vooral medeweggebruikers die sloom rijden kunnen je tergen. Rijd je zelf sloom, dan word je gegarandeerd doelwit van andermans woede, en verwend met lichtsignalen en opgestoken middelvingers.

Een andere setting waarin de woede welig tiert, is de sportwedstrijd. Breng de hardrijdende auto en de sportwedstrijd samen en je krijgt Formule 1. Dat de autosport merites heeft voor de ongepasteuriseerde woede, weet iedereen die zich nog de klap herinnert die de later verongelukte Ayrton Senna uitdeelde aan een onnozele collega. De meeste woede verdampt binnen 24 uur, maar vlak na de wedstrijd verkeren coureurs nog in een toestand waarin, zoals Lennart Bloemhof het in deze krant formuleerde, ‘de adrenaline uit hun oren spuit’.

Fans van Max Verstappen vonden dat de Franse coureur Esteban Ocon na de Grand Prix van Brazilië goed wegkwam met drie stevige duwen tegen de borstkas. Verstappen lag nog aan kop toen Ocon in een ridicule actie diens rechterachterband aantikte en beide auto’s spinden. De koele Lewis Hamilton reed als eerste over de streep en verklaarde dat hij de zege dankte aan Verstappens drift. Die had de imbeciele Ocon immers makkelijk kunnen ontwijken. Helaas, diens weggedrag maakte de jonge coureur zo kwaad dat hij ten prooi viel aan irrationaliteit. Verstappen bestuurde de auto, de woede bestuurde hem. De woedetrofee die hij deze Pasen krijgt, is er een voor de hele autosport.

6. Gulzigheid | gula: Annabel Nanninga

Heb je wel gehoord van die Holle Bolle Wagen, waarmee die Holle Bolle Gijs de politiek inging? Die kon schrokken, grote zetelbrokken, een brok Amsterdamse gemeenteraad, een brok provinciale staten, een brok Eerste Kamer… en toch kon Gijs van de honger niet ophouden met twitteren.

Een halve eeuw geleden kreeg de gevestigde orde te maken met een ‘tegencultuur’ die stevig links was. Flink wat commentatoren hebben al geconstateerd dat de tegencultuur van nu stevig rechts is. Onderzoekers die deze hypothese willen onderbouwen, hebben van alle coryfeeën van Forum voor Democratie het meest aan Annabel Nanninga. Baudets discours is excentriek, het hare niet – overeenkomsten met dat van een minder subtiele representant van de tegencultuur van 1968 zijn zó opvallend dat het vaak alleen een kwestie is van het vervangen van woorden. Wat ingeslapen regenten waren, zijn nu policor fossielen. Wat toen kleinburgers waren, zijn nu grachtengordelkipjes. De asielindustrie, het multiculturele kruitvat, het feministisch geneuzel: het moet afgelopen zijn, en graag voor kwart over twee vanmiddag.

Een kritiek op representanten van de linkse tegencultuur, was dat ze zo gretig waren in het overnemen van de pluche zetels van de regenten die ze bestreden. Binnen de kortste keren zaten ze overal. Annabel Nanninga geeft nu al acte de présence in de Amsterdamse gemeenteraad en de Provinciale Staten van Noord-Holland, en komt binnenkort ook in de Eerste Kamer. Op de vraag of ze niet te véél pluche op haar vork neemt, zei ze: ‘Als al die senatoren nog tien banen ernaast hebben, dan moet dit ook wel lukken.’

7. Wellust | luxuria: Michael Jackson

Mensen noemden hem de Koning van de Pop, zelf vergeleek hij zich met de wonderbaarlijke Peter Pan. Zijn Californische sprookjespark vernoemde hij naar het magische eiland waar die toverjongen uit de boeken van J.M. Barrie rondvliegt, Neverland. In Nederlandse vertalingen van Peter Pans avonturen heet dat Nooitgedachtland.

Nooitgedachtland: daar wilde de popkoning het kind zijn dat hij nooit had mogen zijn van de vader die hem als kleuter al 80 uur per week liet werken. Breng mij nu eindelijk kinderen om mee te spelen, vroeg hij zijn assistenten. Het problematische van de speelkwartieren in Neverland was dat één kind biologisch een volwassen man was. Aan wat er kon gebeuren met kinderen die Nooitgedachtland mochten betreden, hadden volwassenen in de onttoverde wereld buiten het park nooit gedacht. De beste vermomming van de kindermisbruiker is de sprookjesfiguur, de clown, het ruimtewezen, schreef de Britse pers al toen de grootschalige ontucht van de excentrieke tv-harlekijn Jimmy Savile naar buiten kwam.

Allerlei jongens van toen lopen nu als volwassen mannen bij de psychiater. Sommigen werden niet alleen slachtoffer van de lusten van de popkoning, maar ook van de hebzucht van hun ouders: de pop­koning gaf in zijn laatste levens­jaren miljoenen uit om ouders van kinderen af te kopen. Leaving Neverland heet de meestbesproken documentaire van 2019, waarin voormalige logés uit de school klappen. Michael Jackson won tijdens zijn ­leven honderden prijzen, en postuum nog eens tientallen,waaronder de Grammy Lifetime Achievement Award. De Luxuria Award van de Hoofdzondejury gaat dit jaar ook postuum naar hem, alle onthullingen over de onkuisheid van de nog levende r&b-zanger R.Kelly ten spijt.