Recensie

Dit is een artikel uit het NRC-archief De artikelen in het archief zijn met behulp van geautomatiseerde technieken voorzien van metadata die de inhoud beschrijven. De resultaten van deze technieken zijn niet altijd correct, we werken aan verbetering. Meer informatie.
Bekijk hele krant

NRC Handelsblad

Pop

Ingetogen boos is Leyla McCalla op haar best

Recensie Met een bedrieglijk zoete stem bezingt Leyla McCalla harde thema’s als de oorlog in Syrië en de moord op journalisten.

Het is even schakelen, van de zon naar de donkere zaal voor het middagconcert van Leyla McCalla, maar dat heeft niet alleen met het licht te maken. McCalla bezingt anderhalf uur lang harde, realistische thema’s, waarbij ze vooral oog heeft voor het zware. Met een bedrieglijk zoete stem die bedoeld lijkt voor wiegeliedjes zuigt ze de luisteraar mee, terwijl ze tussendoor de behoefte voelt om uitleg te geven. Ze is op haar best als ze ingetogen boos is, en dat is ze vaak.

Met haar folkband bestaande uit contrabas, gitaar en drums en haar eigen wisseling tussen banjo, cello en gitaar kan ze de liedjes spelen van haar geliefde woonplaats New Orleans, maar ook die van het land van haar ouders: Haïti. In dat laatste geval zingt ze in Kreyòl, de taal die gemaakt lijkt voor haar stem, zoals op het prachtige ‘Mize Pa Dous’. Dat zachte liedje komt direct na de felle protestsong ‘Aleppo’, waarop de elektrische gitaar de woede en bommen vertegenwoordigt.

Ze speelt veel van haar nieuwe album The Capitalist Blues, een aanklacht tegen Trump en sociaal onrecht waarbij ze de cello heeft verruild voor gitaar. Wanneer zich daar ook het droge geluid van haar gitarist bij voegt, begint het soms wat te schuren. Wat is het kaal in de toch al duistere wereld van McCalla. Ze zou zichzelf en de band muzikaal iets meer mogen uitdagen. Dan komen de zalvende, maar daarmee des te verraderlijker songs van haar vorige album beter uit de verf. ‘Little Sparrow’ en vooral het Haïtiaanse volksliedje ‘Fey-O’ zijn prachtig op cello.

Ze eindigt met een liedje waarin haar woede over Trump, mondiaal onrecht en haar roots samenkomen. In ‘Le bal est fini’ bezingt ze het legendarische Radio Haiti-Inter, een thuis voor volksmuziek en protest, dat ten onder ging na de moord op de oprichter. Het doet haar denken aan de vermoordde Saoedische journalist Khashoggi en Trumps lauwe reactie daarop. Als McCalla boos is in Kreyòl klinkt ze het allermooist.

Correctie 25/3 11.30u: in een eerdere versie was de naam van de vermoorde Saoedische journalist Khashoggi verkeerd gespeld. Dit is aangepast.