Direct naar artikelinhoud
Column

De ‘happy single’ is vooral een uitvinding van de sociale media

Ann De Craemer.Beeld Bob Van Mol

Elke dinsdag en donderdag schrijft Ann De Craemer over de kleine en grote dingen des levens die haar beroeren.

Xavier Taveirne komt in het najaar met een tv-programma over eenzaamheid. Hij wil komaf maken met het clichébeeld dat alleen bejaarden eenzaam zijn: eenzaamheid doet zich bij alle leeftijden voor.

Mijn appartement bevindt zich aan de achterkant van een bejaardentehuis. Dat roept mooie herinneringen op, want mijn grootmoeder bracht er de laatste jaren van haar leven door. Maar in de tien jaar dat ik hier woon, heb ik ook veel treurnis gezien. Mensen die uren door het raam zitten te staren. Mensen die al in de vooravond naar televisie kijken, omdat daaruit de enige stem komt die ze die dag zullen horen. Mensen wier licht ’s nachts urenlang brandt en van wie ik me afvraag wat er door hun hoofd gaat.

Soms snotter ik een zakdoek vol als de eenzaamheid toeslaat

Op eenzaamheid staat inderdaad geen leeftijd. Ik ben al een tijd vrijgezel en vind het beeld van de ‘happy single’ vooral een uitvinding van de sociale media. Daar krijgt een mislukte taart een filtertje zodat ze er geweldig uitziet; maak je grijze luchten blauw en vervang je ‘eenzaamheid’ door het woord ‘me-time’.

Ik ben graag alleen, wat ook moet als je mijn soort werk doet, maar ik ben niet graag eenzaam. Sinds ik een kat heb, is het ’s avonds fijner thuiskomen. Een kat is echter geen mens en neemt het gemis van een schouder om je hoofd op te laten rusten niet weg. Soms snotter ik een zakdoek vol als de eenzaamheid toeslaat. Ik heb de stilte in hoofd en huis af en toe niet kunnen verdragen en ben huilend in bed gekropen. Ik heb fantastische vrienden, maar zij hebben hun eigen leven. Vind ik mezelf zielig? Nee. Ben ik ongelukkig? Nee. Maar ook ik wil van eenzaamheid geen taboe maken. Op sociale media lijkt iedereen altijd dolgelukkig. Taveirne verdient er alle applaus voor dat hij dat masker wil afnemen.