In razende vaart komt een houten slee van de witte flank van de VAM-berg afzetten. Van een passagier is geen sprake.

Twee meisjes kijken vanaf boven hoe de te vroeg losgelaten slee ternauwernood een paar andere kinderen mist en uiteindelijk beneden tot stilstand komt. Zelf komen ze half rennend en half rollend naar beneden. Lol kunnen ze ook wel maken zonder slee. De onbemande slee staat er eenzaam bij, een beeld dat zijn houten soortgenoten zullen herkennen, want ze lijken de concurrentieslag te verliezen.

Strakgespannen laken

In alle soorten en maten worden de sleeën namelijk aangevoerd naar de VAM-berg. Jorn (10) uit Wijster en Daan (11) uit Spier delen samen nog wel een klassieke houten slee. Op een van de fietspaden die dwars over de berg in Wijster loopt hebben ze een onaangetast plekje gevonden. Een laag sneeuw ligt als een strakgespannen laken over het pad waar alleen de contouren van zichtbaar zijn.

,,We waren net op een veel steiler stuk, maar zagen dat het bij deze bult drukker was”, zegt Daan. ,,Iedereen glijdt daar van de bult zelf af, maar hier op het pad was nog niemand geweest, dus wilden we dat proberen.” Erg snel gaat het niet, Daans hond Laika sprint de slee voorbij.

Het mag de pret niet drukken voor de twee. ,,Het is toch grappig om ervan af te gaan”, zegt Jorn met een brede grijns op zijn gezicht. De twee zijn het eens, dit moet de mooiste slee-plek van Drenthe zijn. ,,De heuvels zijn lekker hoog en de natuur ziet er mooi uit hier.”

Snel wordt het fietspad gelaten voor wat het is en sprinten de twee weg. ,,We gaan nu met de emoji verder”, kondigt Jorn aan. De houten slee blijft achter en een geel cirkelvormig luchtbedje wordt mee omhoog gesleept voor de volgende rit.

Plastic schotels winnen van houten slee

Even verderop komen Rick, Liam en Ilse uit Wijster erachter dat het toch best zwaar is, dat sleeën. Liam: ,,Iedere keer weer omhoog lopen is zwaar, maar ik houd het wel vol.” Na een keer met de houten slee naar beneden te zijn geweest, wordt ook daar gewisseld van slee. Kleine plastic exemplaren zijn makkelijker mee naar boven te nemen en gaan minstens zo hard.

Ilse heeft de snelste schotel, maar ook de jongens zijn nog altijd veel sneller dan de kinderen die gewapend met een plastic tas of vuilniszak zijn komen aanzetten. ,,We komen hier altijd als er sneeuw ligt. Je kan hier namelijk enorm hard”, zegt Rick.

Col du Vam iets minder aantrekkelijk door keien langs het pad

De drie uit Wijster kennen het gebied dan ook als hun broekzak. Maar afgelopen jaar onderging de VAM-berg een paar ingrijpende veranderingen. De VAM-berg werd Col du Vam, er werd een gloednieuw fietsparcours aangelegd over het ‘dak van Drenthe’, met het hoogste punt op 56 meter boven NAP. Met sleeënde kinderen is bij de aanleg geen rekening gehouden.

Op een van de drukste hellingen moet meters voor het einde worden geremd, moeders beneden waarschuwen bij iedere afdaling voor het potentiële gevaar. ,,Ze hebben hier allemaal keien neergelegd naast het pad”, zegt Ilse. ,,Dat is behoorlijk irritant, daar kom je heel hard op neer. Ik weet ook niet waarvoor ze zijn. Ook heb je verderop nog wat water dat er eerder niet was, daar kun je ook niet meer langs.”

En dus verlaten de kinderen een voor een de populaire afdaalplaats, om op een nog steilere helling verderop snelheid te maken. Een klein vlak gedeelte op de flank dient als schans waar de sleefanaten even gelanceerd worden.

Liam probeert het nog eens met de houten slee. Maar als hij er bij de schans vanaf vliegt en vervolgens door het ding wordt aangereden, is het laatste beetje krediet verspeeld. ,,Dat deed best een beetje pijn”, zegt hij als hij weer naar boven loopt. Ditmaal met de plastic schotel.