PSV, Ajax… PSV!

Daley Blind grijnsde van oor tot oor. Tijdens de warming-up in de Johan Cruijff Arena zag hij op het grote scherm dat kampioensrivaal PSV in de laatste minuten gelijkspeelde tegen Emmen. Hoe was het mogelijk? De opdracht voor Blind cum suis was eenvoudig, even drie punten pakken tegen Heerenveen en Ajax was koploper.

Terug naar Emmen, naar dat kleine seventies-stadion waar de daken van de tribunes nog ouderwets gestut worden door palen die het publiek het zicht ten dele benemen. Emmen stond met 1-2 achter tegen PSV. De Drentse ploeg kreeg nog een laatste corner.

Vanuit de doelmond vertrok de langste speler van de eredivisie voor een reis naar het vijandige strafschopgebied. Het laatste redmiddel: je keeper mee naar voren sturen. Kjell Scherpen (18) holde met zijn slungelachtige lichaam over het veld, in een geel tenue met rode handschoenen en voetbalschoenen.

Scherpen posteerde zich ter hoogte van de penaltystip en wachtte op de hoekschop. Keepers in een vreemd strafschopgebied zijn vogelverschrikkers. Ze maken de verdedigers onrustig, al was het maar door de afwijkende kleuren.

De bal kwam voor het doel en werd aanvankelijk nog weggewerkt. Keeper Scherpen twijfelde of hij terug moest naar zijn doel maar besloot te blijven hangen. Nog één keer werd de bal in de doelmond geschoten. Scherpen stond met zijn gezicht van het doel af.

Springen is zijn specialiteit, hij doet niet anders op de training.

De bal kwam op hem af. Scherpen sprong zo hoog als hij kon, met dat lange lijf van twee meter en vier centimeter.

Zo stijgt een rol zeil op.

Iedereen lette op de keeper van Emmen. De bal ging net over zijn hoofd heen, kwam onverwacht met een stuit op de grond en werd ingekopt door invaller Nicklas Pedersen.

In het stadion juichte het publiek als in vroeger tijden: met twee handen boven je hoofd en springen. Mark van Bommel bleef op de bank zitten. Ik bespeurde een zenuwtrek bij de coach van PSV; hij snifte met zijn neus.

Bij de aftrap in Amsterdam geen ‘seventies juichen’ door de fans, ze balden hun vuisten. De koppen in het hoofdstedelijke stadion gloeiden van opwinding.

Na het behaalde gelijkspel in Emmen holde doelman Scherpen naar zijn ouders, langs de kant van het veld. Het drietal ging in langdurige omhelzing en veegde tranen uit de ogen.

Het publiek bleef na afloop lang zitten op de verweerde stoeltjes in het stadion en zong mee met Hey Jude van The Beatles, een popnummer uit 1968. Op het verlaten veld mochten kinderen een balletje trappen.

Emmen beleefde een hoogtijdag.

Amsterdam moest nog even geduld hebben.

Na anderhalf uur met wéér keepers in de hoofdrol, stond er 4-4 op het scorebord in de Johan Cruijff Arena. De vuisten van de fans veranderden in handen die asgrauwe gezichten verborgen.

Hoe was het mogelijk?

Op het veld schraapte Daley Blind secondenlang met zijn boventanden over de baardharen onder zijn onderlip.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.