Brons op EK betekent voor handbalster Visser een emotioneel en speciaal afscheid

De klanken van het Wilhelmus galmen door het Parijs sportpaleis Bercy als Maura Visser haar tranen de vrije loop laat. De 33-jarige handbalster weet dat de wedstrijd om het brons tegen Roemenië haar laatste optreden in het shirt van de nationale ploeg wordt. Na het met 24-20 gewonnen duel gaan de emoties weer met de Haagse aan de haal. “Het is goed zo”, zegt Visser, “om het zo af te sluiten is als een droom”.

Een maand terug wist Visser niet eens of ze het EK in Frankrijk zou spelen. Geplaagd door privé-problemen sloeg ze het trainingskamp op Papendal over. Na een paar telefoontjes van Helle Thomsen, gaf ze op het allerlaatste moment gehoor aan de smeekbede van de bondscoach. Met de auto vanuit Den Haag, met haar moeder en de negen maanden oude dochter Mexie, meldde ze zich in Montbéliard.

Het was een bizarre maand, erkent de emotionele Visser na haar 139ste en laatste interland. “Eerst zit je gewoon thuis en denk je dat het een rustige maand december wordt en zo zit je in Frankrijk en reis je van de ene naar de andere plek.” Ze moest een hoop organiseren. Haar moeder paste op de dochter en met z’n drieën reden ze met de auto de ploeg achterna. Van Montbéliard via Nancy naar Parijs.

Kraakbeenschade

Gedurende het EK kwam bij Visser het besef dat ze met haar afscheid van Oranje bezig was. Ze vertelde niemand iets, maar tijdens het volkslied vertelden haar tranen dat ze nog zestig minuten international was. “Je merkt dat je niet meer zo snel herstelt als je ouder wordt”, aldus Visser, die kraakbeenschade in beide knieën heeft. “Het is echt een aanslag op je lichaam en ik word straks 34 dus dat wordt dat er niet beter op.”

Er nog een keer volop voor gaan; met die boodschap aan zichzelf begon Visser aan het EK. Ze pompte al haar energie in haar rol in de dekking. Aan de zijde van Kelly Dulfer, die goed werk deed als stand in cirkelloopster maar als beste verdedigster in het All Stars Team werd gekozen. “We stonden als een huis, maar als ik ’s morgen wakker werd, moest ik eerst twintig stappen doen om weer normaal te kunnen lopen.”

Visser zegt dat ze altijd een vechter en een emotionele speelster is geweest en ze weet dat ze het als een ‘explosieve persoonlijkheid’ niet altijd makkelijk heeft gehad. “Ik kom uit Den Haag, ik zeg wat ik denk en dat heb ik altijd gedaan. Dat heeft mij soms parten gespeeld, maar zo ben ik gewoon. Het is allemaal gelopen zoals het is en ik heb geen spijt van de dingen die in het verleden zijn gebeurd.”

Visser, als international goed voor 451 doelpunten, was dankbaar voor de kans die ze van Thomsen had gekregen. De bondscoach haalde de opbouwspeelster van het Duitse Bietigheim in 2016 terug bij Oranje, nadat ze na een conflict met Thomsens voorganger Henk Groener vijf jaar niet voor de nationale ploeg had gespeeld. In 2016 haalde ze zilver op het EK, het WK van vorig jaar (brons) miste ze vanwege zwangerschap. “Met die kleine meid op de tribune is het extra speciaal.”

Speciaal was de vierde medaille op rij op een titeltoernooi voor iedereen in het Nederlandse kamp. Na het wegvallen van de twee ervaren cirkelloopsters Yvette Broch en Danick Snelder moesten de verwachtingen voor het EK worden bijgesteld. Daarbij kwamen ook nog de migraine-problemen bij aanvoerder en spelverdeelster Nycke Groot, die gisteren veertig minuten inzetbaar was tegen Roemenië. De geblesseerde Jessy Kramer en Martine Smeets kwamen niet in actie.

Enorme veerkracht

Met het ontbreken van de automatismen en met speelsters op voor hen ongebruikelijke posities knokte Nederland zich op karakter naar het brons. Net als in 2017 op het WK in Zweden, met ook niet altijd oogstrelend handbal maar met een bewonderenswaardige strijdlust. En met een enorme veerkracht. De ploeg herstelde zich knap van de nederlagen tegen Noorwegen en Frankrijk, dat gisteren ten koste van Rusland (24-21) de Europese titel greep.

Slopend was het woord dat veel speelsters gebruikten om het EK te beschrijven. Tegen Roemenië, dat in de groepsfase al met 29-24 was verslagen, speelde Nederland het vijfde duel binnen acht dagen, een schema dat door fysiotherapeut Jelle Heisen als onverantwoord werd omschreven. “Ik had na het laatste fluitsignaal niet eens meer de energie om hard te juichen”, zei Lois Abbingh, gekozen tot beste speelster van de wedstrijd. “Het was een echte teamprestatie. Fysiek waren we allemaal uitgeput, maar mentaal waren we samen supersterk.”

Lees ook:

‘Nederland heeft genoeg handbaltalent om favoriet te zijn op het EK’

Oranje mist op het EK handbal in Frankrijk de ervaren cirkelloopsters Yvette Broch en Danick Snelder. Sterspeelster Lois Abbingh maakt zich geen zorgen, want ook de concurrentie heeft problemen.