40 uur taakstraf geëist voor verspreiden anti-homofolders in Amsterdam-West

Het gaat om een folder die duizenden bewoners van Amsterdam West half oktober 2016 in de bus vonden, met afkeurende citaten uit de Bijbel, Tora en Koran over homoseksualiteit. 

Op de andere kant van het drukwerk zijn boven een foto van een kind aan de hand van twee mannen enkele ‘feiten’ vermeld: ‘Het aantal kinderen die seksueel misbruikt worden door homoseksuele ouders is 29 procent.’ En: ‘Het zelfmoordpercentage is 200 procent.’ Voor komende generaties moeten christenen, joden en moslims zich verenigen, luidt de conclusie op het kleurenpamfletje.

‘Haatzaaiend en discriminerend’, is het oordeel van tweehonderd mensen die de dagen daarna een klacht indienen of aangifte doen bij de politie. Religieuze organisaties uit alle drie de geloofsrichtingen plaatsen samen met het COC, de belangenvereniging voor lhbt’ers, een advertentie waarin zij afstand nemen van de ‘anti-homoflyer’. Het Openbaar Ministerie arresteert al snel drie mannen uit Rotterdam en Den Haag.

Ruim twee jaar later buigt de Amsterdamse rechtbank zich over de zaak. Die ontwikkelt zich tot een stevig potje juridisch armpje drukken tussen de vrijheid van meningsuiting en het recht om niet gediscrimineerd te worden.

Roemeense familie Bardu

‘Ik had niet gedacht dat het zo groot zou worden’,  zegt de 31-jarige Celahattin Y., een jonge vader in bloemetjesoverhemd die zijn geld verdient met zonnepanelen. De Hagenaar deed de layout van de flyer. Op zijn werk heeft hij de kwestie maar stilgehouden ‘want dit is niet positief’.

Zijn boezemvriend Cengiz E., eveneens 31, is ‘voor werk in het buitenland’ en woont de zitting niet bij. E. wordt ervan verdacht dat hij meebetaalde aan de druk van de 10 duizend flyers en hielp bij de verspreiding.

Maar de drijvende kracht achter de actie was de 41-jarige Erdal A. uit Rotterdam. Een rustige man met een keurig krijtstreepjasje die Celahattin een paar jaar geleden via het werk leerde kennen. Erdal werkt als zelfstandige in de bouw.

Ze kwamen op het idee voor de flyer na berichten over de Engels-Roemeense familie Barbu, vertelt Erdal A. De kinderen uit dat katholieke gezin werden door Britse autoriteiten uit huis geplaatst en ondergebracht bij twee homoseksuele mannen. Een kwestie die vooral in Roemenië tot grote verontwaardiging leidde. Zelf heeft Erdal geen vrouw en ook geen kinderen. Maar het idee dat dit ook met moslimkinderen in Nederland zou kunnen gebeuren, vond hij als religieuze man onverteerbaar. 

Hij haalde de informatie van internet, zegt Erdal. ‘Qua heilige schriften, dat spreekt de religieuze aan. Maar ik wilde ook niet-religieuze mensen doen nadenken. Dus toen ben ik gaan zoeken: hoe staan deze mensen er psychisch voor? Hoe leven ze? Wat zijn de negatieve cijfers van hun doen en leven?’

Aandacht gevraagd, aandacht gekregen

De voorzitter van de rechtbank wijst hem fijntjes op de inconsistentie van het zelfmoordpercentage op het pamflet. ‘Jezelf twee keer van het leven beroven, dat gaat natuurlijk niet.’

Erdal: ‘Economen zullen het meteen begrijpen. Ik bedoel dat homo’s twee keer zo vaak zelfmoord plegen als gemiddeld.’

Natuurlijk mag je stellen dat er bij adoptie rekening moet worden gehouden met de religieuze achtergrond van de biologische ouders, zeggen de officieren van justitie. Maar in hun ogen ‘misbruiken’ de verdachten de familie Barbu ‘om anti-homosentimenten naar buiten te brengen’. Aan die kwestie wordt in de flyer namelijk enkel gerefereerd met een linkje naar een Facebookpagina. In een anderhalf uur durend requisitoir werken de officieren van justitie stap voor stap uit waarom de flyer in juridisch opzicht is te beschouwen als belediging van homoseksuelen en aanzet tot discriminatie. Waarbij vooral de zin over het seksueel misbruik zwaar weegt. Ze eisen voor alle drie de verdachten 40 uur taakstraf.

De advocaten komen in een al bijna even lang verweer tot de conclusie dat de flyer ‘misschien wiskundig niet klopt, de plank misslaat en een homo-onvriendelijk sentiment oproept’. Maar dat hij op een onhandige manier wel degelijk aandacht probeert te vragen voor een breder debat en dus binnen de grenzen van de vrijheid van meningsuiting blijft.

‘Ik wilde aandacht en ik heb aandacht gekregen’, had Erdal A. eerder beweerd. ‘Dit had ik niet verwacht. Maar het zij zo.’

De uitspraak is op 4 januari.