Voor zijn ego hoeft dat derde goud niet

De beste windsurfer van de wereld is een weekje thuis. Nou ja, hij had zich laatst bedacht dat thuis de plek is waar hij de meeste spullen heeft, dus eigenlijk is dat Californië. Laguna Beach, even ideaal voor watersporters als MTV-realityseries. Dorian van Rijsselberghe (30) woont er nu zes jaar. Texel is prachtig, hoor. Als hij er komt, is zijn kamer klaar, net als zijn strandhuisje, en ontvangen zijn ouders en broer hem met open armen. Maar hij heeft – beroepsmatig – áltijd lekker weer nodig.

Hij woont er heerlijk met vrouw en dochter, vertelt hij maandagochtend in een hotel op het Amsterdamse Java-eiland. Maar Amerika is nog altijd een andere wereld. Hij viert straks Kerst zonder sneeuw, graadje of vijftien, en het is daar „heel over the top”. Een „consumers world”, alles voor het gemak. Niets voor hem. Ze zijn daar „zo dramatisch”. Maar, zegt hij, dat kun je filteren, de juiste mensen om je heen hebben.

Deze dinsdag is hij alweer weg, het Sportgala slaat hij over. Hij is ook niet genomineerd, al stond hij wel op de shortlist. Hij won dit jaar voor de tweede keer in zijn carrière (na 2011) de wereldtitel in de RS:X-klasse. In de twee jaren dat hij olympisch kampioen werd, in Londen in 2012 en Rio in 2016, werd hij wel genomineerd. Hij won nooit. „Ik ben maar een windsurfer, dan schrijf ik mezelf al af”, zegt hij lachend. Niet rancuneus overigens, het is wat het is. Net als Sven Kramer ziet hij liever een verkiezing voor sportpersoonlijkheid van het jaar komen.

Ervaringssport

Van Rijsselberghe is minder monomaan met het windsurfen bezig dan vroeger. Deels omdat hij er meer wil zijn voor zijn gezin. Deels omdat hij bezig is met wat daarna nog gaat komen. Het stopt een keer. Maar hij is nog steeds goed, en dat verbaast hem niet. „Windsurfen, net als zeilen, blijft een echte ervaringssport. Je kunt echt wel door tot je 34ste of 38ste, als je maar echt fit blijft.”

Hij blijft bijleren, hoe weinig geheimen die plank inmiddels nog kent, hoe efficiënt hij inmiddels ook kan trainen. Daarom blijft het leuk. Zoals hij het noemt: het „finetunen van de racemachine”. Een perfecte dag varen, het meeste uit jezelf halen, zéker in een olympische campagne, zoals nu richting Tokio in 2020.

Hij won in augustus in het Deense Aarhus de wereldtitel, maar was toch kritisch. Hij was niet dominant geweest, zoals hij dat eerder in zijn carrière vaak was. „Als ik een kampioenschap win, hoop ik dat ik naar een paar goede eerste plekken vaar en aan mezelf laat zien: je bent niet alleen constant, je bent ook dominant. Dominantie laat zien dat je alles tot perfectie hebt uitgewerkt.”

De grote concurrent in Denemarken was zoals tegenwoordig vaker landgenoot, trainingsmaatje en vriend Kiran Badloe (24). Die won zilver. Badloe is al jaren troonopvolger en Van Rijsselberghe en hij strijden in een speciale onderlinge kwalificatie om één olympisch ticket voor Tokio. Met twee WK’s als meetmomenten te gaan, ligt Van Rijsselberghe nipt voor.

Van Rijsselberghe stoomt niet alleen Badloe klaar voor olympisch succes als hij niet meer meedoet, Badloe is ook een belangrijke reden waarom hijzelf nog steeds doorgaat. „Als hij er niet was geweest, dan was het voor mij een stuk moeilijker geweest goede trainingspartners te vinden die me écht blijven pushen. En als ik het even wat minder doe, of niet oplet, staat hij te wachten om het op te pakken.”

Op de grote toernooien is Badloe er nog niet voorbij, maar in trainingen vaak al wel, zegt Van Rijsselberghe. „Dan zul je hem meer voor dan achter me zien varen.” Hij zal er ook niet rouwig om zijn als Badloe hem verslaat in de strijd om een plek in Tokio. „Als hij mij verslaat, heeft hij kans op een medaille. Je wilt niet dat iemand erheen gaat voor niets. Dat er iemand gaat die niet mínstens het resultaat haalt wat ik zou behalen.”

Een derde gouden olympische medaille is prachtig, maar zijn carrière zal er niet meer geslaagd om zijn. Dat was die na Londen al. En twee keer op rij was al nog nooit gebeurd. „Voor de titel van beste windsurfer aller tijden hoef ik het niet te doen. Zo simpel is het. Voor mijn eigen ego ook niet.”