Iris Hermans Nieuws 25 sep 2018, 08:10

Leestijd: 4 minuten

Vitamine Zee werkt als ayahuasca-trip

Metro’s Iris gaat op wereldreis door eigen (spoorweg)land van Akkrum tot Zandvoort aan Zee en ze neemt mee: haar zwemspullen, meestal goede humeur én Huawei P20 Pro (laatst nog bekroond tot beste telefoon) waarmee ze van alles vastlegt, van Britse toeristen net terug van een hallucinerende ayahuasca-trip tot de charmantste toilet-en-nog-zo-veel-meer-dame van heel Zandvoort aan Zee en de rest van de wereld.

Aflevering 6 (slot): Halfweg – Zwanenburg – Zandvoort aan Zee

Hun gele koffertje kleurt mooi bij het bord met daarop de treintijden van en naar station Halfweg – Zwanenburg. Ze lijken twee doodnormale toeristen, maar als ik ze vraag hoe ze hier in het kleine Halfweg-Zwanenburg terecht zijn gekomen, lachen ze geheimzinnig. ,,Dat raad je nooit…” Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik kijk ze aan van top tot teen en doe een paar pogingen. Een illegale rave in de oude suikerfabriek? Bungeejumping van de vooroorlogse bietensilo? Gayporno in een industriële setting?

‘Al die kots’

No. No. No. Mike uit Engeland en Gareth uit Ierland kenden elkaar tot twee dagen daarvoor niet, maar hebben in Halfweg-Zwanenburg samen een ayahuasca-sessie meegemaakt, hier achter in een van de industriële panden. Twee nachten lang. ,,Het was intens…” begint de een. ,,Te complex om uit te leggen…” vult de ander aan. Iets met een drankje dat voor geestelijke reiniging zorgt. Lekker was het niet, er gebeurde daarna van alles met je. ,,En dan die kots overal…” Wel in emmers, hoor, zo verzekeren ze, ,,er komt van alles bij iedereen los, dat is alleen maar goed.”

Better body

Gareth hoopte in het reine te komen met z’n relatiebreuk, maar of het echt is gelukt, weet hij nog niet. ,,Ik moet alles even laten bezinken.” Mike heeft gezien hoe hij in z’n vorige leven tot z’n finale bezinking kwam. ,,Ik zag een klein meisje, drijvend op het water. Met haar hoofd naar beneden.” Nee, hij is er niet van geschrokken, het verklaart juist waarom hij het niet zo op zwemmen heeft. Het voelt alsof hij een nieuw lichaam heeft gekregen en hij gaat een stukje rechterop staan. ,,A better body.”Waar ze nu naartoe gaan? Ze kijken elkaar aan en zeggen dan in koor, met ineens een ondeugende grijns op hun lippen die zichtbaar droog zijn geworden door het vele overgeven. De Wallen natuurlijk. ,,Ik moet dat nieuwe lichaam inwijden.”

#koukleum

In de Sprinter naar Zandvoort aan Zee kijk ik naar het beginnende duinlandschap dat mediumsnel aan me voorbijtrekt. M’n zwemspullen heb ik mee, zoals ik al vijf weken verkondig in m’n intro, maar aangekomen in Zandvoort, waar het meteen zo’n vijf graden kouder voelt en de wind flink aan het waaien is, sla ik m’n sjaal om en m’n goede voornemen de lucht in.

Grote liefde?

Ik ruik de zee en een herinnering komt sterk naar boven. Twee maanden geleden liep ik ook hier, hand in hand met m’n grote liefde, zo dacht ik toen. Ik adem door m’n neus diep de zeelucht in en weer uit. Het kan verkeren, en de grote liefde bleek een kort zomersprookje met een ongelukkig eind. De zee, of Vitamine Zee zoals het hier wordt genoemd, werkt voor mij net zo als een ayahuasca-trip voor Mike en Gareth en na eindeloos turen naar de wilde golven en horizon zonder eind en zonder enig tijdbesef, voel ik me als herboren.

Joerike!

Zonder kotsen, maar ik moet wel héél nodig plassen en ik weet al precies waar… ,,Daar ben je weer!” begroet Joerike me, de charmante dame die bij het kleine toilethuisje bij de rotonde menig toerist en dagjesmens een schone toiletbeurt bezorgt, evenals een gezellig praatje en/of een strandsnuisterij.

Groot hart

Joerike heeft een groot hart voor mens en dier. De waterbakken voor passerende honden zijn altijd gevuld en de vogeltjes komen aangetrippeld wanneer ze een koekje eet waar ze misschien wel een kruimel of wat van op de grond strooit. Op de wc een briefje aan alle dames. ,,Dieren hebben behoefte aan water in deze tijden van droogte, een waterbak in tuin/balkon zou fijn zijn!” Tja, het briefje kan nu wel weg en ze tuurt naar buiten waar een regenbui in aantocht is. ,,Kom je terug in de lente?” Uiteraard, en niet alleen als ik moet plassen. ,,Waar is die jongen trouwens van je?” Weg, heel ver. Ze houdt haar hoofd even schuin. ,,Jouw tijd komt nog wel.” Ik knik en kijk op m’n telefoon: tijd om te gaan, m’n trein vertrekt zo.