Ik hoop op een toekomst vol kleding- bibliotheken
Verlangens bouwen levens op, zegt iemand in het boek dat ik net las. Het is een man die in een kaal appartement woont: witte muren, enkele spullen.
Hij is bang dat als hij zijn verlangens begint te volgen, hij bedolven raakt onder alles wat ze zouden gaan verzamelen.
Bang te eindigen met een kledingkast als de mijne, die zo groot en vol is dat hij de halve kamer van onze oudste zoon inneemt. De kast moet weg. Het past niet meer, zoveel gematerialiseerd verlangen in ons huis.
Verlangen naar wat eigenlijk, vraag ik me af, terwijl ik stapels maak die ik moedeloos heen en weer schuif. Naar degene die je dacht te worden in die ene trui of blouse misschien. Was er niet een ontwerper die zei dat mode het verlangen is naar schijn in plaats van zijn?
Pashokjes
Wat ik nu wegdoe, zal niet vervangen worden. Sinds ik weet dat de textielindustrie de op één na vervuilendste industrie ter wereld is, koop ik nauwelijks nog nieuwe kleren. Dat gaat me trouwens ontzettend slecht af. Wat ik het meeste mis zijn de winkels waar ik graag kwam, de verkopers en de collecties kende.
Vanaf het moment dat ik eigen geld begon te verdienen, investeerde ik dat voor honderd procent in kleding. Ik hou nu eenmaal van stoffen, knopen, pashokjes, het gedoe voor de spiegel. Ik hou van geklets over ritsen en naden en omdat ze dat bij de H&M niet doen, spaarde ik op mijn zestiende al maandenlang om alles uit te kunnen geven in een boetiek waar de verkoopsters speciaal waren aangenomen om te praten over het verschil tussen velours en fluweel en je bij de kassa een half minimumloon-jaarsalaris achterliet voor, nou ja, schijn.
Maar dat deel van mijn leven, vertaald in wol en katoen, neemt veel te veel kostbare meters in. Meters die gevuld moeten met een verzameling dinosaurussen. Wat ik met de stapels moet weet ik nog niet, maar wat mijn liefde voor schijn betreft brengen nieuwe tijden nieuwe oplossingen.
Er is niet ver van mijn huis een kledingbibliotheek geopend. Je sluit een abonnement af en kunt vervolgens alles lenen wat je wilt tot je erop uitgekeken raakt. Zo simpel en zo voor de hand liggend dat het ineens een beetje belachelijk lijkt, al die winkels vol kleren waar we vroeg of laat hoe dan ook op uitgekeken raken. Ik hoop op een toekomst vol kleding- bibliotheken. Tijdelijk bezit, zo tijdelijk als ons verlangen.
Schrijfster en theatermaakster Marjolijn van Heemstra denkt na over geld en wat van waarde is. Lees hier haar hele dossier.