'Doris' bedriegt de kijkers in de laatste tien minuten

Doris is halverwege de veertig, heeft twee thuiswonende kinderen op de rand van volwassenheid, maar zit zonder man en zonder werk. Haar ex kondigt doodleuk aan voor minstens een jaar naar Toronto te verhuizen en zegt in feite: zoek het maar uit met de kinderen. Daar staat ze dan.

Over vrouwen hoor je niet vaak zeggen dat ze in een midlifecrisis zitten, maar dat kan natuurlijk iedereen overkomen. Dat ‘Doris’ daar eerlijk over is, past in een tendens in recente Nederlandse films waarin gezocht wordt naar een nuchtere variant van de zoetgevooisde romantische komedies die zich allemaal in dezelfde pittoreske binnenstad lijken af te spelen.

Tjitske Reidinga krijgt als Doris de ene na de andere tegenslag te verwerken en de enige bij wie ze haar hart kan luchten, is haar vriend Tim, een bekende tv-journalist. 

Mooi hoe de film soms de tijd neemt om te laten zien hoe de wanhoop van Reidinga’s gezicht af te lezen is. Zeker als haar heimelijke liefde voor Tim weinig kans lijkt te maken, nu hij voor de jonge co-presentatrice van het nieuwsprogramma gaat.

Dat de film kluchtige trekken heeft, is jammer, maar overkomelijk. Doris is nou eenmaal niet het soort film dat de kijker met zweepslagen probeert te overtuigen van de zinloosheid van het bestaan. Maar de goddelijke ingreep die de makers ergens in de laatste tien minuten tevoorschijn toveren, gaat echt te ver. Als je je publiek in de eerste tachtig minuten ervan probeert te overtuigen dat het leven geen sprookje is, om dan te concluderen dat het wel zo is, dan heet dat bedrog.

Elke week worden de nieuwste films besproken door onze recensenten. Lees ze in ons dossier.