Onze F1-watcher in Hockenheim ziet CEO van McLaren maar weinig aandacht tonen in wagen Vandoorne: "Tja. Belangrijke dingen eerst, zeker?"

Het wordt stilaan een gewoonte. Kinderen van ex-coureurs in de opstapklassen. Ik had hier in mijn dagboek al over Pedro Piquet of Giuliano Alesi. Maar deze keer is het een ander kampioenschap dat in het voorprogramma van de grand prix is opgenomen: de Duitse F4. En zie, weer bekenden op het podium. Enzo Fittipaldi is de kleinzoon van Emerson, wereldkampioen 1972 en ’74. En Jack Doohan is de zoon van Mick Doohan, de vroegere Australische wereldkampioen motorrijden in de 500cc-klasse. Niet op het podium: David Schumacher, zoon van Ralf. Een halfuur geleden zat ik naar die race te kijken, en zag jonge David vooral van de ene kant van de piste naar de andere sturen om de andere coureurs af te blokken. “A real Schumacher,” lachte mijn buur in de perszaal…

Tijd voor de rijdersparade. Veel leuker dan al die coureurs samen op de vrachtwagen, zoals elders vaak het geval is: hier worden de helden elk apart in een auto langs het circuit gereden. Aan het stuur van Stoffels auto zit een dame, zie ik. En Lewis Hamilton is zijn eigen zelve, minnaar van social media: hij voedt zijn Instagram-account. In het stadium stapt Sebastian Vettel even uit om zijn supporters te groeten. Hilarisch: met een soort kanon vuurt hij geschenkjes in het publiek. Drie op vier komen terecht in de afgesloten ruimte tussen de afsluiting en de tribune. “McLaren heeft die spullen geleverd", lacht een collega. Ik betrap er mezelf op dat ik dat soort sneren al flauw begin te vinden…

Tijd om naar de startgrid te lopen. Noem het gerust mijn ritueel op zondag. Altijd wel wat volk te zien. Zoals de moeder van Stoffel, die er deze keer bij is. CEO Zak Brown is niet in de buurt van Stoffels auto te bespeuren. De baas van McLaren doet wat we van hem gewoon zijn, in deze voor zijn team zo moeilijke tijden: druk bezig zijn met zijn VIP-gasten, ermee op de foto gaan. Tja. Belangrijke dingen eerst, zeker? Ik kan me niet voorstellen dat Ron Dennis er ooit zo vrolijk had bij gestaan, terwijl zijn auto’s niet uit de onderbuik van het peloton raken. Ik beslis om maar eens terug naar de perszaal te lopen, en kom onderweg nog wat bekend volk tegen. Neen hoor, geen wereldsterren deze keer, veeleer LB’s -lokale bekenden: voetballers Timo Werner van Leipzig en Jonathan Tah van Bayer Leverkusen.

Tijd voor de race. De elfde grand prix van het seizoen. Pijnlijk weer voor Stoffel Vandoorne. In de eerste wedstrijdhelft, als het nog niet regent en de koers dus een normaal verloop krijgt, is hij nergens. De problemen met zijn McLaren zijn duidelijk nog niet van de baan. Maar dan, als de regen voor wat verwarring zorgt en sommige teams verkeerde beslissingen nemen, grijpt Stoffel iedere kans en schuift op naar de dertiende plaats. Niet nadat hij even leek te moeten opgeven met een sputterende motor.

De Duitse grand prix is zowaar nog pijnlijker voor Sebastian Vettel. De Duitser lijkt op weg naar winst in zijn thuisrace, maar gaat behoorlijk knullig in de bandenmuur. Zijn ontgoocheling is diep als de oceaan. En vormt een schril contract met de vreugde van Lewis Hamilton, die op haast miraculeuze wijze van de veertiende startplaats naar de overwinning is gereden.

Blijkbaar moet Stoffel een vroege vlucht nemen, deze avond. Charlotte van McLaren heeft me gevraagd om meteen na de koers naar McLaren te gaan, om met onze landgenoot na te kaarten over de race. Ik blijf veel langer dan verwacht in de motorhome van McLaren, want moet er schuilen als ik afscheid neem van Stoffel. Nu valt het water immers met bakken uit de lucht, en zonder paraplu haal ik de perszaal nooit zonder dat ze me daar in een droogtrommel moeten stoppen. Tijd om nog wat na te kaarten met Alessandro, Stoffels manager, dus. Hij hoopt zoals wij allemaal op beterschap in Budapest. Of Stoffel ook beterschap verwacht lees je in zijn reactie, morgen maandag in onze krant. En uw dagboek? Over niet eens een week zijn we er weer bij in Hongarije.

Hamilton heeft me goed beet. In een zeer verward moment, toen het ging regenen en Mercedes hem eerst, dan weer niet en uiteindelijk toch binnenriep voor een bandenwissel, reed hij over de witte lijn van de pitingang weer de piste op. De wedstrijdleiding riep hem na de race bij zich en heeft dus zitten overleggen tot nu. Mijn artikel voor onze maandagkrant was eigenlijk al klaar om zes uur, zodat ze de hele tijd thuis op de redactie hebben moeten wachten. En ik dus ook met de vingers zat te draaien. Maar nu is er dus eindelijk een verdict: Hamilton komt ervan af met een waarschuwing. En behoudt dus zijn spectaculaire overwinning. En ik, ik mag mijn eerste versie zonder wijzigingen doorsturen: eind goed, al goed, zeker?