De People of Tomorrow: wie zijn ze?

“Bollenpakkers.”

“Rijkeluiszoontjes.”

“Marginalen.”

“Stoefers.”

Er zijn hoegenaamd belangrijker stukken te schrijven over de discriminatie van bevolkingsgroepen, maar in de bubbel van Boom leek het ons dit weekend plots dwingend dat de gangbare mening over de bezoekers van Tomorrowland bijgesteld werd. Akkoord, de afgetrainde raver die haast als stockbeeld herhaaldelijk voor de nieuwscamera’s wordt gesleurd, loopt u hier daadwerkelijk tegen het beschilderde lijf. Maar het Tomorrowland-publiek is zoveel meer dan een opeenstapeling van clichés. 

Voor iedere marketingverantwoordelijke in een gesteven hemd komt u iemand tegen met een T-shirt van de spaghetti-avond van de lokale turnkring. Het aantal gabbers wordt geneutraliseerd door de hoeveelheid technopuristen. En waar er effectief heel veel meisjes solliciteren naar een bijbaantje als zeemeermin, zijn er net zoveel dames die gewoon een weekend “keihard willen gáán”.

Dat kan ook niet anders. De line-up van het festival in het provinciale natuurdomein De Schorre spreekt een bijzonder gevarieerd publiek aan – al blijft het voor hun muzikaal kortzichtigere medemens waarschijnlijk nog steeds een amalgaam van boenke-boenke-boenke. (Geen zorgen: mijn vader vond het oké dat ik hem citeerde.) Hoewel het een van onze belangrijkste exportproducten is, scheren sommigen 'elektronische muziek' doorgaans nogal graag denigrerend over dezelfde kam. Een stereotypering die al jaren zélfs op Tomorrowland niet meer opgaat, want de muziek is mee met het festival geëvolueerd. Ja, óók hiphop, pop en r&b kregen dit jaar een plekje in Planaxis.

Druuuuugs

“Wie zeg je? Lil Pump? Ken ik niet. Maar waarom zou ik boos moeten zijn dat hij hier aantreedt? Er zijn zeventien podia. Als ik hem niet wil zien, dan ga ik toch gewoon ergens anders heen?”, schokschoudert Bram uit Hoogstraten. Waar een stijlbreuk festivals als Pukkelpop al eens gemor bezorgt, gaat het op Tomorrowland haast onopgemerkt voorbij. 

Sterker nog: ze winnen er alleen maar meer zieltjes mee. Toen Dua Lipa zaterdagavond de festivalgangers de nacht in mocht loodsen, deed ze dat voor een afgeladen weide. De popprinses kreeg wellicht meer fistpumps te verwerken dan op een doorsnee optreden, maar het feit dat er zo veel volk voor haar was afgezakt naar het Organ of Harmony-podium – op een uur dat ook Dimitri Vegas & Like Mike, de ongekroonde koningen van Tomorrowland, elders de decks bemanden – zegt veel over de drijfveer van de People of Tomorrow.

Schrijven dat mensen hier niet voor de muziek komen, zou een leugen zijn. Maar wat is er nog meer dat ervoor zorgt dat zoveel subculturen, types, leeftijden en nationaliteiten schijnbaar moeiteloos een heel weekend samen kunnen leven, eten, dansen en slapen? Vooraleer u een vinger verstuikt door als een bezetene “druuuuuugs” op dit artikel te commenten: gelooft u nu echt dat u die op pakweg het Bollekesfeest – what’s in a name – ook niet tegenkomt? Nee, echt, om zo’n grootschalig effect van zen en zoetsappigheid te verkrijgen, zou de organisatie haast MDMA in het drinkwater moeten draaien – en dan blijft er geen geld meer over voor de gratis kreeft in de viplounges. (Voorgaande zin was een tevergeefse poging tot bitterheid. Voor de balans. Want op het festivalterrein zijn we werkelijk niemand tegengekomen die een slecht woord over had over de plek waar ze ondertussen toch al drie dagen verblijven.)

Samen viben

“Nergens kan ik rondlopen zoals op Tomorrowland”, zegt Christian uit Trondheim, die in zijden hoofddoek en een diamanté legging zijn ziel staat uit te dansen aan de Rose Garden. “Hier word ik niet raar bekeken. Iedereen is zichzelf, of laat anderen zichzelf zijn. Dingen die sommigen onder ons normaal moeten verbergen – zoals onze afkomst of onze geaardheid – zetten we hier bijna extra in de verf.” Hij knikt naar een meisje met een Pakistaanse vlag. “Daar zou ze in mijn stad niet zo mee moeten zwaaien.” 

 Hoe veelzijdig het publiek, zo eensgezind zijn ze in hun overtuiging dat Tomorrowland de mooiste plek ter wereld is. “De aftermovie van vorig jaar heeft mij door mijn depressie gesleurd”, zegt de Duitse Janina. “Toen ik die zag, wist ik: ik moet hiernaartoe. Ik moet beter worden om hiernaartoe te kunnen.”
“That is what it’s all about, isn’t it?”, roept Sara uit Hongkong dan weer. “Mensen onder elkaar. Deze energie. Samen viben.”

Als u op de Gentse Feesten mensen naar de zin van het leven zou vragen, krijgt u gegarandeerd “nooit meer werken, hoeren neuken” naar uw hoofd geslingerd. Dat is geen persiflage, maar een stelling gebaseerd op feiten, die ons dit weekend vanaf de Vlasmarkt werden toegestuurd, terwijl wij stonden te “viben” bij Roger Sanchez. Op Tomorrowland is het allemaal iets lyrischer, albeit meliger. Het Peace Love Unity & Respect-idee verspreidt zich hier sneller dan chlamydia op een Chirokamp – en met al die kumbaya heeft Tomorrowland op zijn manier ook effectief iets weg van een Chirokamp. Maar waarom zouden we daar cynisch over moeten doen?

We kunnen lachen met buzzwords als togetherness – en geloof ons, dat doen we ook, maar Tomorrowland is meer Woodstock dan Werchter ooit mag ambiëren. “Jullie zijn vast heel trots?”, vraagt Joseph uit Californië enthousiast. Wanneer ik hem uitleg dat er heel wat Belgen smalend doen over Tomorrowland, de muziek die er gespeeld wordt en de mensen die er op afkomen, staat er ongeloof in zijn ogen. “Maar waarom dan? Dit is jullie beste exportproduct, samen met jullie voetbalploeg.”

De vergelijking met de Rode Duivels wordt wel vaker gemaakt. Net als ons nationale elftal heeft Tomorrowland België op de kaart gezet. Net als ons nationale elftal wordt Tomorrowland in de buitenlandse pers gelauwerd om zijn diversiteit. En eerlijk? Dat is geen slechte reclame. Zelfs al is het allemaal marketing. Natuurlijk is Tomorrowland, net als ons nationale elftal, geen waarachtige weerspiegeling van wat België is. Maar net als ons nationale elftal doet Tomorrowland soms wel denken aan wat België zou kunnen zijn. Is #tousensemble niet quasi hetzelfde als #togetherness?