Direct naar artikelinhoud
COLUMN

Hoe Griezmann werkt, hoe hij loopt, onbaatzuchtig. Daar kan iedereen zich aan spiegelen

Nederland, Amsterdam, 2013Henk HoijtinkFoto : Maartje GeelsBeeld Maartje Geels

Een bewogen finale, zes doelpunten, een stoere verliezer, een vasthoudende en in zijn beslissende klappen toch ook meesterlijke winnaar. 

Het was een gepast slot van een volle maand die sport op zijn mooist had laten zien: nooit volledig te kanaliseren, te theoretiseren, te beheersen. Een maand van winnen en verliezen, van opwinding en teleurstelling, van voorspelbaar luwende opwinding ook.

Het was begonnen, die laatste soort van opwinding, bij Poetin en zijn voor ons zo onbegrijpelijke, misschien wel enge land. Eenendertig landenploegen waren naar Rusland gereisd, elk met 23 spelers en nog eens grofweg zo'n aantal aan stafleden. Maar op de Nederlandse tv kon een trainer nog glashard worden gevraagd of hij zou zijn gegaan, als de situatie zich had voorgedaan.

Na een volle maand triomfeerde het beste team, een team met een plan. Mijn speler van het toernooi huilde

Ons denken, onze schaal van goed en kwaad. Supporters, van alle kleuren, hadden het uitstekend naar hun zin in dat onbegrijpelijke land. Voetbal verbroederde, voor hoe kort dat vaak ook maar kan zijn. Geen oordeel hier over de staatsvorm, die immense samenleving - wie zijn wij? Geconstateerd zij slechts dat er geen wanklank klonk, dat het toernooi piekfijn georganiseerd was.

Ook de opwinding over de videoscheidsrechter luwde. Door zijn tussenkomst kreeg Frankrijk in de finale een strafschop. De één was het ermee eens, de ander niet. Dat zal altijd zo blijven. De videoscheidsrechter is ook maar een mens. Het was wennen, vandaar de opwinding, om dat te merken en te onderkennen, een mens die kijkt naar beelden die in een contactsport vaak een absolute waarheid niet in zich kunnen hebben. Nooit zal alles te controleren en te beheersen zijn, gelukkig niet.

Improviseren

Nee, nieuwe dingen hebben we niet gezien. Landenvoetbal baart geen tendensen. Bij clubs, waar ze dagelijks bijeen zijn, kunnen trainers en spelers broeden op systemen, op vondsten. Landenploegen, samengesteld óók door het paspoort, moeten relatief meer improviseren, en daar kan moeilijk het meest revolutionaire van komen.

Het was op een bepaalde manier wel degelijk mooi om te zien - een les - hoe Duitsland en Spanje strandden, met de te vaste gedachte dat het goed zou komen, zoals het zo vaak goed kwam. Zonder de verheerlijkte sterren Messi, Ronaldo en Neymar - hun ploegen én zij zelf niet goed genoeg - keerde voetbal terug naar zijn mooie kern, die van de teamsport.

Antoine Griezmann kust de wereldbeker.Beeld AFP

Na een volle maand triomfeerde het beste team, een team met een plan. Mijn speler van het toernooi huilde. Antoine Griezmann is een groot voorbeeld. Niet omdat hij zo goed kan voetballen. Dat kan geen voorbeeld zijn, dat is maar voor weinigen weggelegd. Nee, hoe hij werkt, hoe hij loopt, onvermoeibaar, onbaatzuchtig. Daar kan iedereen zich aan spiegelen.

Niet iedereen kan er wereldkampioen mee worden. Maar dat de kleine Griezmann het er wel mee werd, toont hoe belangrijk het is, belangrijker dan al het andere - in sport en in het leven.

Lees alles over het WK in dit dossier.

Lees alle columns van Henk Hoijtink hier terug.

Lees ook: 

Wereldtitel passende beloning voor hecht collectief

De Franse bondscoach Deschamps haalde de teamdiscipline aan. Met succes. Frankrijk is wereldkampioen.