Tennis klopt voetbal in overvol sportweekend

Wat is de mooiste televisiesport? Die existentiële vraag – toch een beetje het to be or not to be van de televisierecensent – wierp zich dit weekend op. Er waren twee etappes in de Tour, de finales van Wimbledon en de apotheose van een maand WK voetbal, waarbij alles ook nog in de middag plaatsvond, met monsterlijke keuzestress tot gevolg.

Want wat moet een mens als, zoals zaterdag, de wedstrijd om de derde plaats van het WK voetbal bezig is tegelijk met het razende slot van een Touretappe én tegelijk met de uitgelopen vijfde set van de halve finale van het mannentoernooi van Wimbledon?

Ik zapte als een dolle. Misschien zapte ik ook iets te snel en te veel. Op een gegeven moment meende ik te zien dat een schot van Thomas Meunier uit de doelmond werd gemept door Rafael Nadal, terwijl Kevin De Bruyne een gevallen renner bijstond. Draaide hij daar een fietswiel vast met een tennisracket?

Dit was geen doen. Ik koos voor Wimbledon: als het 7-7 staat in een vijfde set is tennis één lange strafschoppenserie – en dus onweerstaanbaar. In spanning, maar ook in schoonheid, want de rally’s van Nadal en Djokovic maakten maar weer eens duidelijk dat de beste tennissers beter kunnen tennissen dan de beste voetballers kunnen voetballen.

Vanwege het tennisgeweld werd de Tour de France door de NOS weggedrukt. Heel even werd er overgeschakeld naar de massasprint in Amiens. Die werd nota bene gewonnen door een Nederlander, maar Dylan Groenewegens achterwiel was amper over de finish of we zaten alweer bij het tennis. Op NPO1 kabbelde intussen België-Engeland voort. Voetbal is heilig en wijkt nooit, zelfs niet als het nergens meer om gaat.

Niet alleen het tennis was geweldig, ook de studio-analyse was uitstekend. John van Lottum bedelde om extra zendtijd zodat hij beter kon laten zien hoe Djokovic geleidelijk boven kwam te liggen – het wordt zo langzamerhand tijd voor een tennistalkshow tijdens de grand slams, op het gevaar af dat Eva Jinek dan pas om één uur ’s nachts aan de bak kan.

Tennis was zaterdag dus de glansrijke winnaar, maar zondag speelde de mannenfinale een ondergeschikte rol in de strijd om mijn aandacht. De arme Zuid-Afrikaan Anderson had zoveel moeten serveren in zijn halve finale (26-24 in de vijfde set) dat zijn arm geen zin meer had in de finale. Hij liep over het heilige gras als een maraboe met een gebroken vleugel en ging kansloos ten onder.

Kasseien

Over breken gesproken: in de Tour de France bleek de angst voor de kasseien nog gevaarlijker dan de kasseien zelf. De renners vielen zo vaak dat de VRT-commentatoren zich afvroegen of ze het ineens waren verleerd om bochten te nemen.

Het andere Vlaamse net wijdde zich omstandig aan de huldiging van de Rode Duivels. Ik vermoed dat ze de WK-finale daar niet meer hebben uitgezonden. Zelf keek ik weer eens naar de NOS, verleid door een mooie terugblik op het hele WK – aan de video-editors heeft het niet gelegen. Bovendien kan een man niet eindeloos blijven vreemdkijken.

Nadat tegen half acht de Fransen met de meest begeerlijke sporttrofee ter wereld door de plassen van het Moskouse stadion waren gegleden, daalde eindelijk mijn hartslag: WK en Wimbledon voorbij, rustdag in de Tour – een heerlijke kalme maandag verscheen aan de horizon.

Tot Henry Schut mij wreed uit de droom hielp. De NOS doet de hele week live verslag van het EK beachvolleybal!