Teleurstelling overheerst bij Marokko na uitschakeling op het WK

Er viel natuurlijk wel iets te zeggen voor dat onderbuikgevoel. Marokko had, na de anti-climax tegen Iran (een 1-0-nederlaag in blessuretijd), iets goed te maken in het tweede groepsduel tegen regerend Europees kampioen Portugal. Ogenschijnlijk slaagde het daarin. Er was iets meer samenhang, iets meer onderlinge afstemming, maar veel meer dan dat? Nee, dat toch ook weer niet, al waren er dit keer tal van kansen via Belhanda (kopbal), Benatia (idem) en Ziyech (diverse schoten).

Marokko trof echter Portugal, een land waarvan gistermiddag niet gezegd kon worden dat het zich bovenmatig had hoeven inspannen in het Loezjniki-stadion te Moskou. De Portugezen waren al na vier minuten op voorsprong gekomen. Ronaldo kon ongehinderd inkoppen vanuit een corner. Het was een recordtreffer. Ronaldo streefde de Hongaar Puskas voorbij als meest scorende international aller tijden van Europa (zijn rake kopbal betekende Ronaldo’s 85ste treffer in 152 interlands). Wereldwijd heeft Ronaldo nu alleen nog de Iraniër Ali Daei voor zich (109 doelpunten in 149 wedstrijden).

De vroege Portugese voorsprong zorgde voor een sober vervolg. Marokko, dat wist dat het bij een nieuwe nederlaag uitgeschakeld zou zijn, probeerde met alle macht de schade te repareren. Aan inzet geen gebrek, maar slimmigheid en verfijning? Daar ontbreekt het aan bij het elftal van de Franse bondscoach Renard.

De noodzaak van dergelijke spelers vond Marokko aan de overzijde, waar de Portugese verdediger Pepe (35), vaak beschimpt vanwege zijn soms theatrale gedrag, een cursus efficiënt verdedigen gaf. Wie tien seizoenen de clubkleuren van Real Madrid heeft verdedigd, beschikt onherroepelijk over het hart van een winnaar. Pepe bewees dat. Illustratief was hoe de Portugees in de slotminuten een schietpoging van Ziyech verijdelde door zich met zijn lichaam voor de bal te werpen.

Hersenschudding

Pepe bevond zich in goed gezelschap. Zijn collega in het centrum, de 34-jarige Fonte, maakte zich eveneens weinig zorgen over de Marokkaanse pressie. En als de Marokkanen eens door de laatste linie drongen, zoals nog een keer gebeurde met Belhanda en Benatia, stond daar de uitstekende doelman Rui Patricio.

Aanvallend werd Portugal nauwelijks nog gevaarlijk na de vroege openingstreffer. Alleen Guedes (mikte op de linkerhand van doelman Munir) was nog kansrijk. Veelzeggend was na afloop de handelwijze van Ronaldo, die na zijn vroege treffer vrijwel onzichtbaar was gebleven. Hij deed zijn aanvoerdersband af, schudde plichtmatig wat handjes en was met zijn gedachten al bij het laatste groepsduel, maandagavond tegen Iran. Het gebeurde alsof het doodnormale dag was geweest. En dat was het ook.

Bij Marokko heerste de teleurstelling nadat het eerste WK sinds 1998 al direct in de groepsfase was gestrand. Nordin Amrabat, die ondanks een hersenschudding in de basis begon (aanvankelijk met een helm), zei tegen de NOS: “Het is spijtig dat je uiteindelijk met 1-0 verliest, maar het is misschien ook een gebrek aan kwaliteit.” Met die laatste observatie legde hij de vinger op de zere plek.

Marokko mocht dan op basis van de aangehaalde discipline en gekweekte teamgeest naar Rusland afreizen, maar veel had het er niet te zoeken. Daarvoor was het te onsamenhangend, te onvolwassenen en ontbeerde het een leider met ervaring in de Europese top. In plaats daarvan diende het WK als een spiegel. Marokko zag daarin een voorspelbare, eendimensionale ploeg en een beoogd leider (de Ajacied Ziyech) die nog te veel mist van wat op een WK voetbal gevraagd mag worden.

Meer nieuws over het WK Voetbal vindt u hier.

Lees ook:

Hoe zouden wij Nederlanders Ziyech als een verrader kunnen zien?

"Hoe zouden wij Ziyech als een verrader kunnen zien? Als hij voelt dat Marokko zijn land is, denk ik dat te begrijpen - en ik denk echt vele landgenoten met mij", betoogt Henk Hoijtink in zijn column.