Direct naar artikelinhoud
Column

Nieuwe wegen vinden, dat is het interessante van dit WK

Henk HoijtinkBeeld Maartje Geels

Wat moest dat worden, zo'n toernooi weer zonder Oranje, met dan ook nog die onvermijdelijke brij van wedstrijden in de eerste ronde? Nou, we zijn vier dagen onderweg en we kunnen ons prima vermaken, toch?

Portugal-Spanje was op de tweede dag al om je vingers bij af te likken, een ongekende bonus in dit stadium. Duitsland-Mexico was op dag vier vooral sensationeel. Maar ik doel ook op iets diepers: de andere mechanismen, de andere vereisten van het landenvoetbal. Het kan als een anachronisme worden gezien in deze tijden van het clubvoetbal en zijn grote geld, en dat wordt het her en der ook, maar juist daarin schuilen de charme en het interessante ervan.

Daar wil ik graag op doorgaan, maar we hebben ook de videoscheidsrechter als nieuwtje op dit WK. Eerst die dan maar even, snel tussendoor. Die vind ik nou níet interessant. Niet dat ik er een tegenstander van ben - hoe zou je dat kunnen zijn? -, maar het heil heb ik er nooit van verwacht. Hoe zou de videoscheidsrechter het veronderstelde heil, die illusie van opperste rechtvaardigheid, ook kunnen brengen in een contactsport waarin werkelijk geen twee duels gelijk zijn?

Voetbal is soms toeval, het is geen coachsport als sommige andere sporten

Een prachtig voorbeeld was zaterdag de strafschop voor Frankrijk, gegeven op advies van de videoscheidsrechter. Ik kon ermee leven, velen niet. Voor hen was het onrecht. O, wat ga ik nog vaak gniffelen om de onveranderd oeverloze discussies, gniffelen vooral om het gevoel van degenen die hun zin niet krijgen: dat ze worden verraden door de techniek, die ze een almacht toedichten.

Temperatuur

Bij de NOS krijgen ze er voorlopig geen genoeg van, en de babbelzieke scheidsrechter Bas Nijhuis schuift er wat graag voor aan. Snel schakelde ik zaterdagavond weer naar de VRT, naar 'Villa Sporza', waar Morten Olsen als gast was aangekondigd. Handig soms, zeiden ze daar over de videoscheidsrechter, laten we het nu weer over voetbal hebben.

Olsen was bijna zestien jaar bondscoach van Denemarken. Daarvoor had hij, aristocratisch als speler en trainer, allang door wat hij nu in alle wijsheid zegt: dat voetbal soms toeval is, dat het geen coachsport is als sommige andere sporten. Niet alles is te sturen, niet alles is mogelijk.

In de simpelste bewoordingen zegt hij impliciet wat landenvoetbal zo mooi maakt. Spelers die niet dagelijks met elkaar spelen, moeten met elkaar nieuwe wegen vinden. De wegen kunnen niet altijd zo kunnen lopen als de bij hun club vertrouwde. De coach heeft spelers nodig, zegt Olsen, die 'de temperatuur van de wedstrijd kunnen nemen'.

Bij België moet middenvelder De Bruyne anders spelen, meer naar achteren, dan bij zijn club. Zo zou hij, is de hoop, een betere tandem kunnen vormen met de aanvallender Hazard. Bij Kroatië moeten de middenvelders Modric en Rakitic eerst voor hun coach de temperatuur van de wedstrijd nemen. Bij hun clubs zijn daar anderen voor. Het zoeken van Argentinië en Messi - en het grote geld, voor andere spelers, kan nu de oplossing niet bieden.

Leve het landenvoetbal!

Lees ook:

Het Belgisch nationaal elftal heeft te weinig persoonlijkheid voor zijn ambities

Het is tijd voor een eerste uitstapje naar de Belgen, en hun praatprogramma. Twee jaar geleden, toen ik het EK op deze manier volgde, was ik er lange tijd een fan van. 'Panenka' heette het programma, 'Villa Sporza' heet het nu.